Review – Blues and Bullets

Het heeft me altijd wel leuk geleken om met alles te stoppen en een Amerikaanse “Diner” te beginnen. Zo’n uit de klauwen gewassen stacaravan van aluminium met van die rode plastic bankjes erin en zo’n grote toonbank. Typisch Amerikaans. “Do you want some more coffee honey?” zou ik dan zeggen. Hmm… Misschien als ik met pensioen ben, net zoals onze hoofdrolspeler Elliot Ness.

Voordat Elliot met pensioen ging was hij namelijk een echte detective. Een goede, want hij zorgde er voor dat Al Capone voor 20 jaar achter de tralies terecht kwam. Maarja, zoals Hollywood ons geleerd heeft ga je als detective nooit echt met pensioen; De ene keer probeert de Maffia je na tientallen jaren te vermoorden, de andere keer stuit je op een nieuwe speurtocht. Bij Elliot loopt het allemaal net wat anders…

The law has always preferred to look down.
Blues and Bullets speelt zich af in de stad Santa Esperanza. Deze stad is geen veilige plaats waar de zon vrolijk door de mooie straten schijnt. Het is een donkere, corrupte stad waar de criminelen de boventoon voeren. De politie is er wel, maar richt zich op het voetvolk terwijl de hoge bazen in de misdaad zich onschendbaar achten. En boven alles vinden we Al Capone, net vrijgelaten uit de gevangenis. Hij verblijft in de duurste suite van het Hinderburg Hotel, letterlijk boven de wet.

Waarom jij daar heen gaat, en wat meneer Capone van je wil ga ik niet verklappen. Om eerlijk te zijn ga ik een heel groot deel van het verhaal niet in deze review behandelen. Dat is namelijk omdat Blues and Bullets een lekker sterke verhaallijn heeft met al in het eerste deel flinke verrassingen. En sommige daarvan zijn nogal… bizar. De game heeft er meerdere malen voor gezorgd dat ik met een twijfelachtige blik achter mijn beeldscherm zat. De developer A Crowd of Monsters doet zijn naam eer aan.

This town has become a jungle…
Blues and Bullets begint bizar. Inhoudelijk zeg ik er verder niets over maar het is na de eerste scene al duidelijk dat dit spel niet geschikt is voor kinderen. Niet op een kettingzaag-in-een-verlaten-schoolgebouw manier gelukkig. De game wisselt namelijk de bizarre dingen ruimschoots af met verhaal, speurwerk en zo af en toe het nodige geschiet. De game leent tevens het keuze-en-gevolg concept van de Telltale gamereeks en lijkt qua manier van spelen op Life is Strange. Nou ja, behalve dat je in Life of Strange geen lugubere moordzaak heb in de eerste aflevering.

Ik schrijf aflevering want ook het idee van episodic content is geleend van de bovenstaande spellen. A Crowd of Monsters is van plan om nog vier afleveringen uit te brengen en dat stoorde me echt enorm toen ik aan het einde kwam van aflevering 1; Ik had natuurlijk de boel afgerond maar precies toen ik een belangrijk persoon in mijn onderzoek ging ontmoeten hield de aflevering op. Om daarna de eerste aflevering af te sluiten met weer een bizarre scene die zich parallel afspeelde.

…Not even the rats are safe.
Ik kom even terug op de gameplay: Het spel bied je de zeer veel kleine keuzes en zo af en toe een grote keuze. Ze hebben die grote keuzes goed verstopt maar die hebben wel impact op wat er later in het spel gebeurd. Tussen de keuzes door wandel je in verschillende plekken rond waar je van alles kan bekijken om je als gamer meer achtergrond te geven in wat er met Elliot gebeurd is, wat er met de stad aan de hand is en zo af en toe gebeurd er wat bijzonders wat je gemist zou hebben als je was doorgelopen. En zoals bij de keuzes: Soms heeft het gevolgen dat je iets deed, soms niet.

De gameplay wordt versterkt door de noir sfeer die ze neerzetten en dit alles is verpakt in een zwart-wit filter met rode accenten. Hiervoor krijgt A Crowd of Monsters mijn complimenten want de graphics zijn niet eens zo hoogstaand maar de filters die ze hebben toegepast, gecombineerd met de subtiele (blues) muziek en de perfect uitgekozen rode accenten maakt de sfeer echt subliem. Blues and Bullets is het voorbeeld dat je voor een goede game geen GTX 980 SLI pc nodig hebt. Joh ik begon pas echt te genieten toen ik het spel op mijn tv gooide en met een Xbox controller in mijn handen begon te gamen.

Wat voor mij de gameplay echt compleet maakte was dat je af en toe wat anders te doen hebt dan rondlopen en aan dingen frummelen, of met mensen te praten. Zo zijn er lekker uitgewerkte schiet momenten, waar Elliot dekking zoekt en je boeven moet neerschieten. Niet extra spannend of erg moeilijk, gewoon lekker even schieten, omdat detectives dat doen natuurlijk! En toen ik mijn eerste lugubere moordzaak tegenkwam moest ik ineens mijn rondlopen combineren met het zoeken naar bewijsmateriaal, om uit te vogelen wat er precies gebeurd was. Al deze speelelementen zijn niet vernieuwend maar de manier hoe de developer ze toe past is echt lekker gedaan.

No Light… Only More Darkness.
Eigenlijk is het enige waar ik over kan klagen dat het spel ineens keer ophield. Hallo! Kom op, ik wil door gamen! Alsof je een aflevering Inspector Morse aan het kijken bent en je ineens moet wachten tot volgende week voor het tweede deel. Natuurlijk is dat het principe achter een game met meerder afleveringen, maar het is voor het eerst dat ik bijna niet kan wachten tot het tweede deel uitkomt.

En ja, het spel is zo af en toe een klein beetje slecht afgewerkt; Zo loopt de tekst vaak niet gelijk met wat de lippen van een personage doen en ik zat een aantal keer vreemd in een kastje te lopen. De reden voor dat laatste was omdat het spel eigenlijk niet echt geschikt is voor een WASD gamer en meer bedoeld voor een pc met controller. Maar deze kritiek viel meteen weg toen ik er achter kwam dat het gewoon een kleine studio is, met twee compleet ongerelateerde games die hier aan vooraf gingen. Noobs in dit genre, zeg maar.

Ik kan eigenlijk niet anders dan dit spel geweldig vinden. Een kleine indie studio die een prachtige game neerzet met een heerlijke soundtrack en een geweldige ambiance, en ik heb er eigenlijk niets negatiefs over te zeggen. Wel een duidelijke waarschuwing: Niet voor kinderen. Nope. 21 jaar en ouder zou ik zeggen.