Er was eens een studio, deze studio vond het interessant om een shooter te maken in een 3D omgeving. Dit spel werd uitgebracht als een shareware titel, een veredelde demo zou je kunnen zeggen. Waar het spel namelijk je toegang gaf tot de eerste episode en je de rest er bij kon kopen. De eerste episode gaf je al flink wat uren speelplezier waarna je al snel het hele spel kocht (iets wat we tegenwoordig gedeeltelijk terug zien met Episodic Content waar vaak ook het eerste deel gratis wordt weggegeven).
Slecht nieuws voor de wereld
Ondanks de pogingen van B.J. Blazkowicz in Wolfenstein 3D om de wereld te redden van de Nazi’s is het helaas alsnog fout gegaan, via een onverwachte technologische ontwikkeling hebben de Nazi’s de oorlog alsnog gewonnen en is bij een aanval op een Duitse basis B.J. Blazkowicz gewond geraakt door een granaatscherf in zijn hoofd waardoor hij 16 jaar in coma heeft gelegen. Hij wordt wakker in een wereld overheerst door de Nazi’s die over de hele wereld heersen, het is dan ook zijn doel om samen met het verzet alsnog het Nazi regime omver te werpen.
Hoewel het spel officieel een reboot moet zijn kan je het spel eigenlijk voor een groot gedeelte zien als een vervolg op Wolfenstein 3D waarbij al je pogingen om het Nazi regime te stoppen helaas niet hebben gewerkt. De hoop van een vrije wereld rust wederom op jouw schouders. Hoewel het verhaal niet bijster origineel is (doet heel erg denken aan de Resistance serie alleen zijn de monsters nu Nazi’s en de game heeft een hoog Iron Sky gehalte) moet wel gezegd worden dat het een interessant plot heeft wat eigenlijk nog niet eerder is gebruikt in een videogame. Het nodigt je in ieder geval uit om verder te spelen om te zien hoe je uiteindelijk de wereld zal bevrijden van het Nazi regime.
Het is overigens wel grappig dat uiteindelijk nooit echt duidelijk wordt bij spellen als deze hoe het na het omver gooien van een regime als deze het verhaal verder gaat. Iets wat misschien in een boek kan worden verteld waar ik persoonlijk wel benieuwd naar ben.
Graphics
Waar de videos van Wolfenstein: The New Order een indruk gaven dat we een spectaculaire Tweede Wereldoorlog shooter zouden krijgen was mijn persoonlijke feeling toch het idee dat ik een nieuwe versie van een oude Call of Duty speelde. We zien regelmatig de hoogtepunten van de game als het aankomt op de graphics, maar soms geeft het je ook het gevoel dat het een op last-gen console word gespeeld. Met name omdat de game regelmatig het gevoel geeft van een statische wereld.
Begrijp het overigens niet verkeerd, er is overduidelijk heel veel tijd gestoken in de karaktermodellen en ook de omgevingen zien er indrukwekkend uit maar er zijn momenten dat je een beetje verward raakt met waar je wel en niet mag of kan komen. Verder zijn er genoeg grafische glitches te noemen in het spel die af en toe hilarisch zijn maar er soms voor zorgen dat je gewoon vast komt te zitten.
Grafisch gezien is het spel in sommige aspecten geen hoogvlieger wanneer je kijkt naar de omgevingen. Veel omgevingen zien er niet eens uit zoals in de vele trailers die zijn vrijgegeven. Natuurlijk zitten er zeer interessante omgevingen in maar naar mate je dichterbij een kast of tafel komt merk je dat de grafische kracht niet maximaal benut is.
Gameplay
Het gebrek van een next-gen gevoel wordt in het spel eigenlijk versterkt door de gameplay, deze is niet meer van deze tijd te noemen en stamt overduidelijk uit de vorige eeuw, in sommige aspecten zelfs van voor Wolfenstein 3D…
Tijdens het gamen kun je niet als een COD rondrennen en iedereen die maar iets laat vallen word automatisch opgepakt als je in de buurt loopt van de kogels, health pack of andere items. Nu kunnen we zeggen dat het omslachtig is, maar als ik heel eerlijk ben is het meer een lazy-man methode, dit heeft voor mij meer een real life actie die je moet verrichten. Als je alles krijgt waarbij je ook maar even van in de buurt loopt, dat is dan ook verre van reëel. Dat je dus even een knop moet indrukken is persoonlijk dan ook naar mijn mening meer realistisch.
Zo moet je namelijk om munitie en wapens op te pakken altijd een knop indrukken want anders wordt het niet opgeraapt, je moet dan ook wel precies goed staan want anders wordt het nog steeds niet opgepakt. Hetzelfde is het geval met verborgen voorwerpen zoals documenten al is dat iets wat nog wel te begrijpen is (ze zijn tenslotte verborgen). Het is een systeem wat velen nog wel zullen herkennen van de Riddick titels (niet toevallig omdat veel Starbreeze medewerkers nu bij MachineGames werken) en dat misschien toen wel toepasselijk was maar bij een titel als Wolfenstein een beetje “out of place” aanvoelt. Wat overigens dat gevoel nogmaals versterkt is de terugkeer van de medikits, je kan niet langer je volledige gezondheid terug krijgen door even om een hoekje uit te puffen, je moet daadwerkelijk weer op zoek naar kits/packs om je gezondheid op te krikken, deze wordt namelijk na even rusten wel voor een gedeelte hersteld maar alleen maar per blokje van 20 hitpoints.
Als het op de besturing aankomt, dan moet ik zeggen dat het even wennen is, met name omdat er onder je D-pad en je touchpad allemaal verschillende opties zitten verwerkt. In de meeste games ben ik gewend om met mijn D-pad door de wapens heen te scrollen of te kiezen tussen andere items die ik kan gebruiken. Nu is het zo dat in Wolfenstein de up knop bijvoorbeeld de map opent, terwijl de meeste andere games daarvoor juist het touchpad gebruiken.
Is deze manier van indeling storend? Nee, het is wennen. Maar dat is wat je met elke game moet doen. het is altijd even schakelen naar de modus van de ontwikkelaars en dan pak je het ook snel weer op.
De AI van de Nazi’s zijn wel een ander verhaal. Hierin kan ik mij dan ook vinden in wat Joris erover zegt:
De besturing van het spel verder voelt herkenbaar aan, we hebben weer een keuzewiel waarbij we de opgepakte wapen kunnen selecteren om ze uiteindelijk zelfs te kunnen dual-wielden en daardoor meer Nazi’s te kunnen neerschieten. Dat neerschieten wordt overigens ook gemakkelijk gemaakt door het feit dat de AI gewoonweg simpel is. Er is gewoon geen ander woord voor. Alle Nazi’s bieden zich als kanonvoer aan, ze duiken nauwelijks weg (als ze dat al doen), staan keuring in een rijtje en zelfs als de persoon voor ze wordt neergeschoten alsnog blijven staan, alsof ze uit hun lijden willen worden verlost.
De enige ie een beetje slim lijkt te zijn is de zogeheten Panzerhund en die zorgt zelfs voor extra frustratie in het begin omdat de besturing niet altijd even goed mee werkt. Helemaal omdat je soms iets moet doen zonder dat wordt aangegeven wat er precies mee wordt bedoeld, dit zorgt er voor dat je soms nodeloos ergens vast zit en niet verder komt omdat je eerder in het level iets bent vergeten.
Een multiplayer is niet van toepassing in Wolfenstein: The New Order. Iets wat door de meeste mensen als redelijk goed kan worden gezien, maar sommige levels, bijvoorbeeld de invasie level bied leent zich in mijn ogen hier wel goed voor. Veel open ruimtes, loopgraven en tunnels. Maar is het echt een grote let down omdat het er niet in zit? Nee, dit omdat het verhaal zo sterk is dat een simpele online multiplayer shooter onder zou doen aan de gameplay van de single player.
Conclusie
Het is lastig om deze game nu helemaal de hemel in te prijzen, want ondanks dat de single player goed in elkaar zit en bijvoorbeeld de besturing goed en soepel verloopt weten we aan de andere kant dat we met Wolfenstein: The New Order een game in onze handen hebben die naar onze (Joris en ik) mening niet het onderste uit de kan heeft gehaald. We zien glimpen van wat de game allemaal kan, maar nadat we ons laten verbazen van al dat moois gaan we daarna weer terug naar een normale gameplay. Iets wat niet slecht is, maar als je weet dat het zoveel meer kon zijn, dan blijf je toch met een rare nasmaak achter.
Ook de originele manier van global domination is leuk uitgewerkt. Zo zien we niet alleen leuke aanpassingen, maar is ook de soundtrack aangepast aan de Duitse variant van de game, iets wat we ook al in de trailers zagen. We zagen namelijk een aangepast versie van de o zo bekende House of the Rising Sun, dit zijn dan ook de leuke twists in een game die je even doen lachen tussen al het leed van de Nazi’s.
Het past wel bij de stijl van veel medewerkers van de studio en geeft wel een beetje het retro gevoel van Wolfenstein 3D (waar zelfs een coole easter egg naar toe is verstopt). Het is daarentegen wel overduidelijk dat het hier gaat om een oude engine. De Id Tech 5 Engine is al in gebruik sinds Rage en veel elementen van dat spel zijn vergelijkbaar met dit spel en helaas valt dat nu niet meer als iets positiefs te noemen. In vergelijking met de meest gangbare engines begint het spel af en toe zelfs in vergelijking met Call of Duty verouderd er uit te zien en dan kan je nog zulke mooie cut scenes op het scherm toveren, het zorgt niet voor een betere game.
De verwachtingen als trouwe Wolfenstein fan lagen bij mij relatief hoog, ik had echt zin in het spel en al in de proloog had ik al relatief snel het een beetje gehad met de besturing van het spel en hoe het geheel aanvoelde. Naar mate ik verder kwam in het spel werd dat alleen maar erger en was het eigenlijk een spel uit de jaren 90 in een modern jasje waar eigenlijk alleen de level layout en de graphics waren bijgewerkt maar voor de rest heel veel hetzelfde was gebleven, ware het niet dat in Wolfenstein 3D de kogels en wapens nog automatisch werden opgepakt als je eroverheen liep. Misschien is dat nu wel aangepast om het realistischer te maken omdat je in het echte leven ook niet dat soort dingen automatisch oppakt maar de gemiddelde gamer loopt ook niet met een geweer. 😉
Als het aankomt op het verhaal, dan zit Wolfenstein: The New Order heel erg goed in elkaar. Dit is dan ook volgens mij de kracht van de game. Verder is het uitblijven van een multiplayer modus niet een heel erg groot gemis, maar het zorgt er wel voor dat hierdoor veel mensen de u-boot misschien afhouden. Als je kijkt naar andere shooters, dan is juist de multiplayer de drijvende kracht achter de game.
Deze game word dan wel neergezet als shooter, maar hij valt binnen de crew ook onder de categorie looter. Laten we dan maar naar crewmember Eric zijn woorden luisteren en het een Slooter noemen. En ik denk persoonlijk dat de game ook het beste daarin te plaatsen valt. Veel schieten, maar ook veel looten en verzamelen.
365Gaming Verdict: 7
Deze review en cijfer zijn gebaseerd op de bevindingen van Joris (in quote) en Jack