Review – Hellblade: Senua’s Sacrifice

Bijna iedereen kan vandaag de dag van alles en nog wat opzoeken over spellen die nog niet eens zijn uitgebracht. Het is een kwestie van intikken op het web en voor je het weet vind je een beschrijving, trailer en soms zelfs een uur aan gameplay. Toch zijn er spellen die je over het hoofd ziet. Spellen waar je net voor de release opeens achter komt dat ze bijna verschijnen. Helllade: Senua’s Sacrifice was dat voor mij. Sinds de aankondiging in 2014 had ik er niks meer van meegekregen. Een spel met een interessante setting, unieke eigenschappen en voor een schappelijk prijsje van 30 euro. Waar ik voorheen gelijk gameplay en screenshots zou opzoeken, besloot ik ditmaal zo blind mogelijk het spel te spelen. En het verraste mij op meerdere vlakken.

Budget AAA?

Wat ik wel gelijk opmerkte toen ik de titel in de Playstation Store zag staan, was de prijs. 30 euro is erg laag vergeleken met de standaard 50 tot 60 euro die men normaliter voor een spel neertelt. Dit deed mij gelijk benieuwen naar de verklaring. Is dit spel nou gemaakt door een indie developer? Is het een veredelde tech demo, waar je maar twee uurtjes zoet mee bent? Waar zit het addertje onder het gras?

Tot mijn verbazing was Ninja Theory het brein achter deze creatie. Zij hebben onder andere Heavenly Sword, Enslaved en de reboot van Devil May Cry gemaakt. Dat zijn zeker geen kleine spellen en deze studio is al sinds begin 2000 actief, dus we hebben met ervaren developers te maken. En de prijs is te verklaren middels een paar factoren. Ten eerste is het een digital only product, waardoor er geen kosten zijn verbonden aan het maken van een hard copy variant. Ten tweede heeft het spel een speelduur van ongeveer 7 tot 8 uur en is er niet veel replay waarde. Hierdoor is het een compact spel, met Triple A kwaliteit, die voor een gunstige prijs kan worden verkocht.

De gedachte van Ninja Theory is dat er geen middengebied is in de videogame markt. Er zijn of indie games, of dure Triple A titels. Voor de precieze filosofie en het verhaal van Independant AAA, raad ik jullie aan om deze pagina op hun website te lezen: http://www.hellblade.com/the-independent-aaa-proposition/

Maar deze gedachte staat of valt natuurlijk bij het spel. Als Hellblade bagger is, dan is de rest nietszeggende onzin. Dus reflecteert Hellblade de gedachte van Ninja Theory?

Walking Simulator with Swords

Hellblade: Senua’s Sacrifice is een atmosferische game, diep geworteld in de Noordse/Viking mythologie. Het spel verteld het verhaal van Senua, een jongedame die naar de onderwereld reist om haar geliefde te redden. Tijdens deze reis, die haar zwaar op de proef stelt, wordt ze vergezeld door talloze stemmen in haar hoofd, die haar (haast) geen moment rust geven.

De gameplay is voornamelijk in twee secties op te delen. Het lopen/puzzelen en het vechten.

Dit klinkt repetitief en ik moet zeggen dat er momenten zijn dat het als een herhaling aanvoelt. Daarnaast is het spel ook erg lineair. Zo is er nauwelijks ruimte om van het vaste pad af te dwalen. Is dit erg? In mijn ogen niet, omdat het spel zich goed leent voor een compacte ervaring. Daarnaast zijn de omgevingen die Ninja Theory heeft gemaakt adembenemend, zowel op grafisch, als atmosferisch gebied.

Waarbij het puzzelen de speler de ruimte geeft om meer van Senua en de wereld te leren is het vechten andere koek. Senua is geen onoverwinnelijke krijger. Ze is fragiel, zowel fysiek als mentaal en haar vijanden zijn bijna 2, zo niet meer koppen groter. Daarnaast kan ze maar focussen op 1 vijand, dus is het van belang om al je tegenstanders nauwlettend in de gaten te houden. Vechten voelt aan als overleven en dat past goed bij de sfeer van het spel.

In Your Head

Ninja Theory heeft hulp ingeschakeld van deskundigen op het gebied van psychoses. En met deze hulp hebben zij Senua gemaakt, een persoon die meerdere stemmen in haar hoofd heeft. En deze blijven constant praten. In het begin is dit erg wennen en ook erg naar. Ze zijn onvoorspelbaar en hebben verschillende emoties en tonen, die door elkaar heen gaan. Zo kan er in dezelfde situatie tegelijkertijd paniek, woede, verdriet en plezier omgaan in het hoofd van Senua.

Tijdens het lopen en puzzelen kunnen stemmen je proberen te helpen, vragen stellen, haar bespotten en met elkaar in gesprek gaan, om maar wat voorbeelden te noemen. En tijdens het vechten kunnen stemmen je soms waarschuwen van een aanval van achteren. Dit geeft erg goed de mentale staat aan van Senua, maar het laat ook zien hoe moeilijk het moet zijn voor iemand die zoiets in het echt heeft.

Daarnaast wordt het aangeraden om het spel met surround sound koptelefoons te spelen, om al deze stemmen en andere elementen beter om je heen te ervaren. Hoewel ik deze op het moment van spelen helaas niet had, was het effect nog goed aanwezig en kan ik goed de meerwaarde hiervan inzien.

Norse Mythology for Dummies

Ik wil nog even goed benadrukken hoe interessant de wereld is. Er is voor zo’n (redelijk) kort spel een goede variatie in omgevingen en dat had ik niet verwacht toen ik het spel opstartte. En hoewel er weinig ruimte is om vrij te exploreren zijn er toch collectibles te vinden, in de vorm van rune stenen. Deze geven je extra informatie over de wereld en voornamelijk de Noordse Mythologie. Voor een liefhebber van geschiedenis en mythologie is dit een leuke bonus en een goede scheut world building, maar het is voor de doorsnee speler waarschijnlijk niet een stimulans om het spel gelijk opnieuw te spelen, nadat de credits voorbij zijn gekomen.

En naast de herspeelbaarheid zijn er wat grotere kanttekeningen aan Hellblade. Om te beginnen zijn de puzzels erg repetitief. Pas rond het midden van het spel komt er meer variatie in de manier waarop de puzzels worden gebracht en hoe je ze moet oplossen, maar vooral in het begin voelt het aan alsof ze meerdere malen op copy paste hebben gedrukt.

Daarnaast is het vechten erg tof, maar zijn er enkele momenten waarbij je scherm vol zit met vijanden, die het allemaal op jou gemunt hebben, terwijl je er maar op 1 kan focussen. En met elke vijand die je neerhaalt verschijnt er een nieuwe, waardoor je constant tegen een heel leger zit te vechten en er geen einde aan lijkt te komen. Gelukkig was dit maar enkele malen en 1 van deze momenten is uitzonderlijk goed gedaan, maar toch hadden ze hier misschien nog even goed naar moeten kijken.

Verdict

Dit spel is een kort, maar krachtig avontuur. Het geeft je weinig ruimte om af te wijken van je missie, iets wat je tegenwoordig nog maar zelden ziet. Er is ook weinig reden om het spel gelijk weer te spelen, nadat je het heb uitgespeeld. Dit zijn misschien factoren die gamers vandaag de dag niet meer wensen. We zijn spellen gewend met een open wereld, tonnen aan collectibles, hoofdverhalen van minimaal 15 uur, duizenden uren aan zijmissies en een new game plus optie. Dat heeft Hellblade: Senua’s Sacrifice niet te bieden.

Wat wel? Een visueel prachtige game, met een ontzettend origineel hoofdpersonage en een indrukwekkende wereld. Een verhaal met verdriet, wanhoop, woede en zelfs horror. Een uitdagend vechtsysteem waar je constant op je hoede bent en waar elke overwinning fantastisch aanvoelt. En dat voor niet meer dan 30 pietermannen.

Hellblade: Senua’s Sacrifice is niet zomaar een goed spel, maar bovenal een goed voorbeeld. Het laat zien dat ontwikkelaars met de juiste instelling iets kunnen uitbrengen, zonder dat het een prijs hanteert gebaseerd op de huidige markt. Iets met de tijd, expertise en aandacht als Hellblade had voor mijn part 60 euro kunnen kosten en ik had het betaald. Maar voor de helft van de prijs laat Ninja Theory zien dat het ook anders kan. En daarom verdienen zij een dikke pluim van mij.