Heerlijk is dat, even je console of PC aanzwengelen, een game opstarten, en je in een andere wereld wanen. Even weg van de dagelijkse sleur, en je echte leven achter je laten. Je rent wat rond, verslaat wat vijanden of eindbazen, en je bent de held.
Maar zo nu en dan slaan sommige games je even met de realiteit om de oren. Dit kan variëren van het simpel noemen van knoppen (natuurlijk hebben de karakters in het spel geen knoppen bij de hand) tot erg ingewikkelde scènes waarin de speler wel heel erg in betrokken raakt.
Voor de meeste spelers is het erg vermakelijk als ze genoemd worden in het spel. Niet alleen zorgt het voor een lach op je gezicht, maar het maakt dat de gamer zich belangrijk kan voelen. Maar het is niet altijd even leuk.
Neem Eternal Darkness: Sanity’s Requiem bijvoorbeeld. In deze horror-survival zorgt niet alleen de sfeer voor een spanning die je bij de keel grijpt, maar ook de breuken in de vierde muur die je af en toe een hartaanval bezorgen. Een leuk voorbeeld is bijvoorbeeld als je je spel op wil slaan, maar opeens een laadbar verschijnt wat je voortgang delete. Natuurlijk gebeurd dit niet, maar je schrikt je toch we even rot. Of dat het lijkt alsof je armen er opeens af gehakt worden. Dit allemaal om de speler meer in het spel te betrekken.
Of wat dacht je van Assassin’s Creed II? Eigenlijk is dit spel één grote breuk in de muur, omdat je als Desmond beseft dat Ezio maar een herinnering is. Maar daar houdt het niet op. Als Ezio een bezoek krijgt van Minerva, en het verhaal van van haar mensen verteld, en over de toekomst, kijkt ze niet naar Ezio, maar naar de speler. Alsof het verhaal niet voor hem, maar voor ons bedoeld is.
De koning is volgens velen nog steeds Metal Gear Solid. Fans van het ontbreken van het vierde muurtje kunnen hun hart ophalen met deze reeks. Denk maar eens aan de boss battle met Psychic Mantis. Controllers laten bewegen met zijn gaven, het scherm wat op zwart gaat met de bekende analoog tekst ‘Hideo’ in plaats van ‘Video’. Of wat dacht je van Colonel Campbell in Metal Gear Solid 2? Daar zit je dan, in het midden van de nacht met vele uren achter de kiezen, op je eerste playtrough, komt ‘ie aanzetten met:
“Raiden, turn the game console off right now! The mission is a failure! Cut the power right now! Don’t worry, it’s a game! It’s a game just like usual. You’ll ruin your eyes playing so close to the TV.”
Een brok in je keel, hoe weet ‘ie dat? Daarna nog meer leuks
“Honestly though, you have played the game for a long time. Don’t you have anything else to do with your time?”
Persoonlijk schrok ik daar zo van, dat ik het spel ook daadwerkelijk uit heb gezet. Er zitten zoveel van deze momenten in door heel de serie, dat daar weer een apart stuk over nodig is.
Nog zoveel meer games maken gebruik van dit concept, neem bijvoorbeeld Paper Mario, de Deadpool game, Borderlands, Bubsy, Monkey Island, No More Heroes. Allemaal games die in verschillende mate gebruik maken van het breken van dat muurtje.
Wat is jouw favoriete voorbeeld van dit gebeuren?