Review – Magnetic: Cage Closed

Al vanaf het moment dat deze game bekendheid kreeg zijn er voor en ook tegenstanders. De rede hiervoor is heel eenvoudig. Guru games heeft als ontwikkelaar van Magnetic: Cage Closed ervoor gekozen om sterke invloeden van Portal te lenen. Nou is Portal een erg toffe game met een hele grote fan base. En juist bij deze fan base schoot deze game voor een deel in het verkeerde keelgat. Of dit terecht is kunnen jullie bij ons lezen.

Het blijft natuurlijk altijd gevaarlijk wanneer je een game ontwikkeld die erg leunt op een zeer populaire titel. We zagen dit bij Van Helsing die erg leunt op Diablo maar zien dit bijvoorbeeld ook bij Wild Season die weer heel erg leunt op Harvest Moon. Het zelfde gaat ook op voor deze titel. Mensen die Portal hebben gespeeld zullen onmiddellijk een hoop gelijkenissen zien. Gelukkig is de ontwikkelaar hier ook erg open over en ontkent ook niet dat Portal de grote inspiratie bron is achter deze game.

Toch vraag ik me dan af waarom er dan niet meer een eigen identiteit aan dit soort games gegeven kan worden. Net als in Portal bevinden wij ons in een soort complex en moeten ons al puzzelend een weg banen door de vele ruimtes die het spel bied om onze vrijheid te vinden. Bij deze game hebben we het dan over Facility 7. Jij zit hier in gevangen en er word je de mogelijkheid geboden om je vrijheid te verdienen door deel te nemen aan diverse experimenten.

Deze experimenten vinden plaats in afgesloten kamers waar je naartoe word gebracht in een soort zee container. Nadat je vervolgens door een soort van luchtschacht je weg hebt gevonden naar de kamer is het aan jou om de oplossing te vinden naar de toegang tot de volgende kamer. Dit alles is opgesmukt met een rauw en duistere industriële saus.

Tijdens een soort tutorial word je uitgerust met een gun die zowel positieve als negatieve magnetische krachten bezit. Met deze krachten kan je bijvoorbeeld blokken oppakken en naar schakelaars gooien, of op schakelaars plaatsen. Maar ook kan je er bepaalde objecten mee in of uit trekken of jezelf een extra boost geven wanneer je naar platforms wil springen.

De controls hiervoor zijn kinderlijk eenvoudig al kreeg ik mijn xbox controller maar niet aan de praat en moest ik het met  muis en toetsenbord spelen. Dit was overigens geen belemmering aangezien het hiermee erg goed speelbaar was. Tijdens de Tutorial zag ik al veel gelijkenissen met Portal maar toch voelde het lekker aan en werd ik enthousiast. De Graphics zijn misschien niet fantastisch maar de physics voelde over het algemeen goed aan en het spelen met magnetisme is een erg tof gegeven.

Eenmaal de tutorial door gewandeld zullen we echt aan de bak moeten want het niveau van de uitdagingen neemt in een rap tempo toe. En bij deze steeds moeilijk wordende puzzels hebben we niet te maken met een lineaire duidelijke oplossing.   En op zich is dat een goed ding want dat komt de speeltijd zeker te goede. Ook heet feit dat er meerdere mogelijke verhaal lijnen zijn en er een mode is om op elk level een tijd neer te zetten komt de replay waarde ten goeden.

En toch, waarom bekroop mij na een paar uur spelen dan toch het gevoel dat ik er wel klaar mee was, dat ik niet meer zat te wachten op nog meer duistere kamers met lastige hindernissen? Deels durf ik dit wel te wijten aan het feit dat deze game gewoon niet mijn ding is. Daar waar Portal mij wel wist mee te nemen doet deze game dat eenvoudig weg niet. Maar dat is zeker niet de enige rede.

Ik heb hier lang over nagedacht want ik wil zeker geen foute conclusies trekken doordat een game mij niet ligt. Daarom ga ik wat voorbeelden geven waarom deze game naar mijn gevoel te kort schiet. Allereerst is bij een game waar het om magnetisme en zwaarte kracht draait erg belangrijk dat alle objecten goed reageren op deze factoren.

Wanneer wij dan met onze gun blokken oppakken / wegschuiven of gooien dan lijkt alles dik voor elkaar. Maar dan wanneer wij een super zwaar blok met moeite een bepaalde hoek in weten te manoeuvreren reageert deze opeens vreemd opzijn omgeving en lijkt hij zo licht als een veertje aan de kant te springen. Dit haalt je belevings gevoel weg.

Een ander ding is dat er nauwelijks verandering in de omgeving is. Nou is dit op zich zelf niet vreemd aangezien het zich allemaal binnen één groot complex afspeelt. Toch zorgde dit er bij mij voor dat het al snel eentonig begon te worden.

Conclusie:

Magnetic: Cage Closed had zoveel meer kunnen zijn dan dat het nu is. De insteek om met magnetisme te mogen spelen is erg tof, De uitvoering daarentegen een stuk minder. Het ontbreekt de game aan een eigen identiteit. Het verhaal is weinig origineel, voor de omgeving geld het zelfde en ook de gameplay leunt te veel op Portal. Nou is het zeker niet mijn bedoeling de game volledig de grond in te boren want dat zou niet correct zijn in dit geval.

Houd je namelijk van puzzelen dan kan dit zeker een leuke aanvulling zijn op je game bibliotheek. De puzzels zijn pittig en uitdagend en als dat je insteek is zal je zeker heel wat uren plezier hebben. Ben je een liefhebber van Portal en hoop je dat deze game je dezelfde voldoening zal geven? Laat deze game dan liggen want je zal teleurgesteld worden. Overall vind ik de game toch zeker wel een voldoende waard maar zal ik hem zelf waarschijnlijk niet meer spelen.