Review – Need for Speed: Payback

Need for Speed. Wie kent de serie nou niet? Één van de meest bekende arcade race games die ons vanaf 1994 al laat genieten van de snelste bolide’s, kwam dit jaar weer met een nieuwe titel voor de reeks. Met Need for Speed: Payback proberen ze het daverende succes van onder andere Underground en Most Wanted te evenaren. Met alle verschillende delen van NFS in de collectie, kon natuurlijk ook deze niet achterblijven. Maar is het ze ook gelukt om weer een nieuwe hit te scoren?

Veel mensen hopen elk jaar weer dat de nieuwe Need for Speed DE opvolger is in de Underground serie. Na Need for Speed 2015, heb ik veel berichten voorbij zien komen over dat mensen teleurgesteld waren. Het was niet de ‘Underground’ waar ze op hoopte. Hierdoor kreeg deze game kritiek over zich heen die het niet verdiende. Van Payback hebben veel mensen de hoop dat dit wél de opvolger is waar ze zo lang op wachten. Voor jullie die hopen op een “Underground 3” kan ik meteen al zeggen, laat deze hoop direct varen. Ondanks dat Payback wel wat dingen van de Underground-serie heeft overgenomen, is dit weer niet het vervolg op de Underground serie waar jullie op hoopte.

Maar wat is Payback dan wel? Om het heel simpel te zeggen is het een Fast and Furious variant van Most Wanted (2005). Need for Speed brengt ons met Payback een game waar meer focus zit op het verhaal in de game. Je moet je omhoog werken binnen de racewereld in ‘Fortune Valley’ om zodoende jouw welverdiende wraak te krijgen. Door de ‘Fast and Furious’-stijl van het verhaal, krijg je veel meer een film gevoel. Zo zijn veel missies die je doet ook meer een interactieve scène. Het gebeurt dan ook regelmatig dat je een stuk aan het racen bent en dan ineens een cutscène tussendoor krijgt om daarna met een andere personage verder te gaan. Je bestuurt namelijk niet 1 maar 3 personages. Namelijk ‘Tyler’ waarmee je de straat- en dragraces mee doet, ‘Mac’ de offroad maniac en tevens de fanatieke drifter en ‘Jess’ die zich voornamelijk bezighoud met het ontsnappen en uit de handen blijven van de politie.

Dit alles gebeurt in een redelijk grote open wereld met verschillende gebieden. Deze open wereld voelt een beetje aan als de open wereld van The Crew alleen iets kleiner. Zo heb je verschillende gebieden in de wereld die uitlopen van steden en bebouwde omgevingen tot grote woestijn en rotsgebieden. En bijna overal is er wel iets te doen. Zo zijn er verschillende collectibles te zoeken zoals billboards om te slopen, pokerchips te verzamelen en ook speciale auto onderdelen die je bij elkaar moet zoeken om speciale auto’s vrij te spelen zoals een Mustang uit ’67. Naast al deze collectibles heb je op bijna elke weg wel een race uitdaging. Al deze uitdagingen leveren je experience punten op en geven je zodoende ook extra missies op de route naar je bestemming. Deze uitdagingen lopen uiteen van de snelste tijd neerzetten over een bepaalde afstand of juist zoveel mogelijk driftpunten verzamelen op een bepaald stuk weg.

Het customizen van je auto is in grote lijnen hetzelfde als bij de voorganger uit 2015 met uitzondering van 1 grote aanpassing. Om bepaalde visuele onderdelen van je auto te kunnen veranderen, moet je nu eerst challenges doen om de onderdelen vrij te spelen. Zo moet je bijvoorbeeld 3 seconde lang boven de 280km/h rijden om spoilers vrij te spelen. Dit maakt het leuker en interessanter om je auto aan te passen en is het niet meteen vanaf het begin dus al mogelijk om alles aan je auto te veranderen.

Zoals we tegenwoordig gewend zijn, zit ook in deze Need for Speed microtransacties. Zo kun je speciale ‘shipments’ kopen waar je items mee krijgt. Gelukkig zijn deze items voornamelijk cosmetische aanpassingen voor je auto naast een bedrag met cash. Zo kan er een andere kleur neonlichten inzitten of een andere kleur tiresmoke, maar ook een andere claxon waardoor je ineens ‘Jingle Bells’ onder je motorkap vandaan hoort komen. Deze ‘shipments’ zullen je dus niet ineens een voordeel geven, maar is voornamelijk voor de fun. Ook krijg je deze ‘shipments’ regelmatig gratis door het uitvoeren van daily challenges, maar ook als je weer level up gaat.

Need for Speed: Payback bevat naast alle uitdagingen in de single player ook nog een multiplayer. Alleen ben ik van deze multiplayer niet helemaal te spreken. Nu moet ik er wel meteen bij zeggen dat ik sowieso geen fan ben van multiplayer racen. Het probleem bij de meeste multiplayer racegames is dat er veel tegenstanders niet ‘clean’ willen of kunnen racen. Hiermee bedoel ik dus dat er teveel tegenstanders zijn die jouw auto gebruiken als vangrail om een bocht te kunnen nemen, waardoor jij weer 3 plaatsen terugvalt. Dit is erg storend en is ook helaas bij deze multiplayer een groot probleem.

Tevens is de multiplayer niet zo uitgebreid als bij de vorige Need for Speed. Bij Need for Speed (2015) reed je meteen al in een wereld met meerdere spelers. Zo kon je naast de gewone races ook onderlinge races of zelfs car-meetings organiseren. Deze dingen zijn helaas dus niet meer mogelijk. Zodra je naar de Multiplayer gaat, kom je in een lobby met andere spelers en ga je jezelf meteen klaarmaken om de speedlist te starten. In deze speedlist speel je 5 races tegen anderen en krijg je geld en experience om je auto’s te verbeteren. Helaas blijft het hier ook wel bij en is het voor mij persoonlijk niet heel erg interessant om online iets te gaan doen.

Een ander minpunt in Payback is toch wel de politie. Hoe tof was het wel niet als je je “verveelde” in een Need for Speed om de politie uit te dagen en om zo veel mogelijk chaos te veroorzaken?! Dit is helaas verleden tijd, want de politie is er gewoonweg niet in free roam. Je hebt alleen politie achtervolgingen tijdens verhaalmissies of tijdens de missies met ‘Jess’. Ondanks dat je wel computergestuurde racers kunt uitdagen en alle challenges hebt op de wegen, zorgt dit er wel voor dat de wereld wat leger aanvoelt. Je kunt nu ongehinderd van missie naar missie rijden en dit neemt toch weer een aantal uren speeltijd weg in de game.

Need for Speed: Payback is weer een toffe arcade racegame met meer verhaaldiepte (inclusief af een toe een dikke Michael Bay explosie). De wereld is groot en bevat honderden verschillende dingen om te doen. Daarnaast ziet het er grafisch erg goed uit en dankzij de ‘photomode’ kun je nu deze schitterende omgeving en jouw unieke auto’s delen met je vrienden. De soundtrack vind ik persoonlijk niet zo episch als bij voorgaande delen, maar heeft toch leuke sounds ertussen zitten waardoor je graag je knoppen toch iets harder in wilt gaan drukken. Tevens (voor de haters) is de track van Lil’ Kleine niet zo overduidelijk aanwezig en merk je er dus vrij weinig van als deze track voorbij komt. Mocht je je hier toch om 1 of andere reden aan storen, kun je altijd op pijltje naar rechts drukken op je D-pad om de track te skippen. Helaas is de multiplayer voor mij geen optie om over naar huis te schrijven en ook valt het erg tegen dat er zo weinig interactie mogelijk is met de politie. Maar ondanks deze tegenvallertjes, is het een erg toffe arcade racer geworden en is het weer een leuke toevoeging in de Need for Speed serie.