Review – The Talos Principle & Road to Gehenna

Soms hebben we veel voordeel bij 365Gaming en mogen we een spel al even voor de release spelen. Hierdoor kun je een goed oordeel vormen en bij release je review al online hebben…dat zou het geval moeten zijn geweest voor The Talos Principle voor op de PS4. Wij hadden namelijk deze titel op de PS4 al enige weken geleden. En wat heb ik het spel al veel gespeeld!

Bij het starten met de review had ik inmiddels een kleine 60 uur al zitten in The Talos Principle en een kleine 10 uur in de DLC The Road to Gehenna….en toen moest ik per direct alles laten omdat we de site accuut moeten updaten i.v.m. security issues…en toen had ik er ook maar direct een make over tegenaan gegooid 😉 Helaas hebben we hierdoor jullie niet direct bij de launch van de PS4 editie van dit Masterpiece de review kunnen laten lezen…maar ik maak het goed door er nu extra goed voor te gaan zitten: wat ohhh, wat vind ik het een fantastisch spel!

Zelf speel ik pas sinds een paar maanden af en toe op de PC, dus deze titel was mij eind 2014 helemaal ontgaan to be honest. Aan de ene kant erg jammer, want dan had ik vorig jaar al kunnen genieten van al het moois dat het spel te bieden heeft….want ooooh wat zijn de graphics fantastisch! De PS4 versie zal natuurlijk niet onderdoen aan de PC graphics, maar als je de omgeving ziet in The Talos Principle dan kan het niet anders zijn dan dat je even stopt en kijkt naar de mooie wereld.

Aan de andere kant was het ook een voordeel, want bij de PS4 editie zit de DLC: The Road to Gehenna direct bij. En ik moet eerlijk zijn, deze 2 zijn zo direct aan elkaar gekoppeld, qua verhaal/gameplay/puzzels dat ik het nu als een  echt pluspunt zie dat hij bij het spel zit….maar waarschijnlijk was ik als PC gamer juist teleurgesteld met de DLC geweest. Het is namelijk in alle eerlijkheid geen volwaardige DLC tegen de EUR 15,- to be honest. Het is een mooie uitbreiding, ook qua verhaal past het perfect erbij, maar de puzzels zijn gewoon meer van hetzelfde…alleen moeilijker….NOG moeilijker 😉

Maar, we gaan weer even terug naar het spel zelf…want ook al zou ik eigenlijk gewoon als advies willen geven: GEWOON ALLEMAAL METEEN KOPEN! Ik kan me voorstellen dat iets meer achtergrond informatie in een review wenselijk is (ook al zal mijn conclusie hetzelfde blijven 😉 ).

Je start het verhaal in een wereld die lijkt als die van het Oude Griekse/Romeinse rijk…lijkt…dat zeg ik al direct. Want het is geen spoiler dat je snel merkt dat alles om je heen lijkt op een echte wereld, maar in werkelijkheid een soort van Matrix of Animus is. Jij loopt daar als een androïde rond en al snel klinkt de stem van Elohim om je heen. Deze stem geeft je het idee dat jij daar bent vanuit zijn gratie…en dat hij jou in deze wereld (die hij gemaakt heeft) vraagstukken voorlegt waarvan hij wil zien of jij ze kunt oplossen…en in de weg naar de oplossing bewijst puur (en volgzaam) te zijn.

Hij geeft het idee als een soort van God te handelen, en zo te oordelen. Zijn wil is wet, jij hoort te volgen…en als je waardig bent, dan kun je als je alle vraagstukken hebt opgelost een plek vinden in zijn hemel. De vraagstukken die je op moet lossen leiden in elk level naar een Sigil (figuren in tetromino vorm) en die dien je te verzamelen.

De groene Sigils zijn noodzakelijk om de 2 andere werelden te unlocken naast de wereld waar je in begint (een Egyptisch en soort van Eden met kastelen en veel groen). De gele Sigils unlocken speciale abilities/attributen die je nodig hebt om verder te gaan. De rode Sigils, die moeilijkere zijn te bemachtigen, geven toegang tot de verboden toren (daar straks meer over). Dan zijn er ook nog witte/zilveren Sigils…daar ga ik straks nog uitvoerig over door ;).

Want voor ik meer vertel ga ik even een stapje terug, en wil ik inhaken op het volgzaam zijn…want elke gamer die een spel speelt weet dat de uitkomsten voor spelers die alles volgens het boekje doen en degenen die afwijken vaak anders is…en zo is het zeker bij The Talos Principle. Om hier de essentie van te snappen wil ik nog iets meer inhoudelijk vertellen zonder te veel te spoilen.

Wat ze bij dit spel in mijn ogen perfect hebben gedaan, is laten zien dat er geen wit of zwart is. Want iedereen die het spel begint weet dat Elohim die zichzelf als een God ziet en je verbiedt in de toren te gaan daarmee een extra vraagstuk naar boven brengt…want wat is daar boven? En is het echt voor ons eigen bestwil om niet naar boven te gaan….of is dat omdat Elohim wat te verbergen heeft.

Als je dan in je eerste level in contact komt met de Library Assistant Milton, een computerprogramma dat uitgegroeid is tot iets veel meer, een bron van intelligentie die jou essentiële vragen voorlegt over je bestaan, je wezen, alles om je heen…en zeker Elohim en diens beweegredenen….dan ga je twijfelen aan van alles.

Is Elohim misschien toch wel een bron van goede bedoelingen maar brengt hij het gewoon fout maar is zijn essentie wel de bescherming? Of is hij gewoon machtsbelust en wil hij alleen volgelingen zonder mening? Is Milton de devil in disguise die je met de appel wil lokken uit het beloofde paradijs dat op je wacht? Of zal de tocht naar de toren je echte vrijheid geven, een leven buiten The Matrix zeg maar.

Dat hebben ze in mijn ogen zo enorm briljant gedaan, want iets dat in het begin duidelijk was voor mij werd na elke puzzel en elk gesprek met Elohim & Milton weer anders. Goed werd slecht en weer goed en dubbel en verraderlijk en weer goed. En alles wordt weer anders nadat je een nieuwe bron van informatie krijgt van andere androïdes die ooit ook in jouw voetstappen stonden.

Maar ook als je het spel niet eens wilt spelen voor de onderliggende vraagstukken van het leven, de filosofische boodschappen niet wilt lezen en het briljante concept je niet boeit…dan nog is het een meesterlijke puzzelgame. Want onder aan de streep is het dat….een meesterlijke puzzelgame in de trend (en moeilijkheidsgraad) van een game als Portal.

In de mooie werelden dien je de Sigils te vinden en die liggen achter hekken, tralies en energieschilden. Along the way werk je o.a. met lasers die energie poorten openen, jammer die energievelden/deuren/devices blokkeren, kristallen die de lichtstralen weerkaatsen, ventilatoren en zelfs projecties van jou zelf die in een soort van virtuele datawereld samen werken om de puzzles op te lossen.

De puzzels kunnen uitdagend zijn en je soms “de-haren-uit-je-hoofd-laten-trekken-moeilijk” zijn. Vaak is het trial & error, helemaal als de bom droids je pakken (ja ja, er zijn ook enemies die je het moeilijk maken ;). Daar waar ik bij Portal de hoop snel opgaf heb ik meer geduld bij The Talos Principle. Ik wil continu mijn grens verleggen door toch zelf een oplossing te vinden…gewoon OMDAT IK HET MOET! 😉 Hahaha, ja, daar waar ik bij veel spellen de easy kies en de makkelijke weg, daar wil ik bij The Talos Principle het zelf oplossen….en in de meeste gevallen is me dat gelukt. De puzzels die essentieel zijn om het verhaal op 2 manieren uit te spelen heb ik al gedaan.

Manier 1: alles uit elk level spelen en naar Elohim’s hemel gaan.
Manier 2: alles uit elk level spelen en de toren inklimmen.

Deze 2 manieren heb ik eigenlijk allemaal op eigen kracht gedaan (2 x hulp Jack en 1 x hulp internet 😉 ). Ook de extra levels waar de messengers wonen (soortgelijke Androïdes als jijzelf die soort van hulplijnen worden bij moeilijke puzzels).

Bij de verborgen sterren in de levels werd het al vele malen lastiger. Deze moet je namelijk vaak op een totaal onorthodoxe manier vinden, zo enorm out of the box, dat het irritant maar oh zo briljant is ;). Frustrerend goed zeg maar…en die vlieger gaat ook op bij de zilveren Sigil puzzels. Deze ziveren Sigils krijg je doordat je alles sterren vind in de levels en daarmee speciale extra bonus levels kunt unlocken. Niet alleen zijn deze levels enorm moeilijk, ze vergen niet alleen de skills om de oplossing te bedenken…je moet ook iets meer vaardigheid krijgen voor bv ontwijken van de bom-droids.

Als je alle sterren hebt en de zilveren Sigils dan staat er nog een ander einde voor je te wachten (die zal ik voorlopig nog niet halen 🙁 ). Maar niet alleen de alternatieve eindes zijn leuk verzonnen, ook de verborgen Easter Eggs en verborgen levels etc. Er is naast de main story nog veeeel meer te ontdekken…en daarom ben ik nog lang te klaar met het spel. Edit: vlak na het schrijven van de review heb ik bv (eindelijk) de geheime grot ontdekt met een speciaal verborgen jetpack! 

En nee, het zijn echt niet alleen maar moeilijke puzzels, zoals gezegd, om het verhaal uit te spelen hoef je niet het frustratie niveau ongezond voorbij te gaan 😉 En tussen de bedrijven door kun je even relaxen met de Tetris puzzels, waarbij je de Sigils gaat combineren om een hel te openen naar een andere verdieping bv, of zoals het plaatje hieronder in een van de messenger levels.

En als je dan het verhaald klaar hebt…met of zonder de sterren en zilveren Sigils…dan is er ook nog The Road to Gehenna. Een DLC waarbij je de rol van een andere Androïde inneemt, namelijk Uriel…een messenger van Elohim die naar Gehenna wordt verzonden om de “lost souls” te redden.

Gehenna is het equivalent van de hel…hier heeft Elohim Androïdes naar toe verbannen…maar ziet in dat het onterecht is geweest. Het is aan jou om nu niet een Sigil te vinden in elk level, maar elke keer één van de lost souls te redden bij het oplossen van de puzzels.

Maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan! Want jemig zeg…die zijn toch echt wel lastig. Het idee is super, ook het verhaal concept van de DLC, maar de moeilijkheidsgraad is niet mainstream. Deze DLC is meer een soort van Expert level die je unlocked als je het spel al op de maximale moeilijkheidsgraad hebt gespeeld. Als je alle uitdagingen uit het spel al hebt gedaan…maar nog niet genoeg hebt gehad…dan begin je aan deze DLC….want anders zul je misschien niet alles uitspelen (nou ja, bijna zeker niet 😉 ).

Qua puzzels zelf zijn er geen toevoegingen, dus de lasers, kristallen etc zul je nu weer tegenkomen, alleen je moet ze toepassen in moeilijkere settings…en nog meer out of the box denken.

Voor mij is dit echt HET puzzelspel van het jaar, en als Fallout 4 niet was gekomen misschien wel het spel van HET jaar geworden überhaupt. Ik vind hem echt een aanrader, maar realiseer me heel goed dan mensen die continue snelheid willen in een spel hier niet aan de trekken zullen komen.

Je moet wel het geduld hebben om vraagstukken te willen en kunnen oplossen…en niet te snel opgeven of internet erbij te halen…want het gevoel van overwinning als je zelf een oplossing vind is in dit spel erg bevredigend. Dat gevoel komt niet als je een snelle oplossing zoekt online. Dan kun je beter even dagje laten en met frisse blik kijken…of met iemand naast je.

Dan start ik nu mijn PS4 weer op…want na het schrijven van de review heb ik weer zin om de bonus levels een kans te geven…wie weet lukt het me vandaag 😛