Review – God of War

God of War, een spel dat in 2005 uitkwam, was een enorm succes. Een spel waarin je een hele boze kale Griekse meneer (Kratos) speelt, die permanent brandende zwaarden aan zich heeft gekluisterd en non stop mythologisch gespuis een kopje kleiner maakten sprak blijkbaar veel mensen aan. Vandaar dat dit spel nog welgeteld 3 prequels en 2 sequels heeft gekregen, uitgespreid over de Playstation 2, 3 en zelfs Portable. Maar na God of War Ascension, die in 2013 uitkwam was het gedaan met onze (niet zo lieve) kale koppensneller. Kratos was nergens te vinden, nergens te zien.

Tot wij bij de E3 van 2016 getrakteerd werden op een bijzondere trailer. Weg was het Pantheon en Olympus en vervangen door sneeuw en bos. Weg waren de twee iconische Blades of Athena en vervangen door een bijl. Weg was de Griekse Mythologie en vervangen door Noorse Mythologie. Oftewel: weg was God of War zoals iedereen gewend was. Nu 2 jaar later zullen we eindelijk zien of de vervanging goed is geweest, of dat Kratos beter thuis had kunnen blijven.

A Whole New World

Ik zal gelijk met de deur in huis vallen: dit spel is zo ontiegelijk anders dan zijn voorgangers, in bijna elk opzicht mogelijk. Ik sta er nog van te kijken dat de nieuwe GoW (God of War) nog in het genre Hack and Slash valt, ook al is dat ook maar net, maar daarover straks meer.

De eerste verandering is natuurlijk de setting. De Griekse mythologie is vervangen door de Noorse en dat is een wijze beslissing geweest. Na 6 spellen Medusa’s, Cyclopen en Minotaurs kapot hakken is de lol van de setting er wel een beetje van af. Daarnaast heeft Kratos een flinke hoop ellende achtergelaten in zijn thuisland, dus een goede reden voor het verhaal en voor hem om de benen te nemen naar het koude noorden.

Dat betekent dus een hele nieuwe mythologie om te ontdekken in omgevingen, vijanden en goden. En GoW neemt verrassend veel van deze mythologie door. Het spel geeft je tonnen aan informatie, zowel in gameplay, gesprekken en in notities die je kan raadplegen als je iets nieuws leert. Dus leuk voor de lore gierigen onder ons.

En ook deze PS4 exclusieve game ziet er fantastisch uit. Prachtige vistas, gedetailleerde omgevingen en karakters, vloeiende animaties, het ziet er spik en span uit. Het is in mijn ogen een echte system seller, op het gebied van grafische kwaliteit en detail. Maar is het spel ook een system seller op andere vlakken?

Son of a Kratos

In mijn ogen zeker en dat komt voor een groot deel door het verhaal. De eerdere spellen in de serie bestempelen Kratos als een man die alles verloren heeft, waardoor wraak zijn enige uitweg is. Dat klinkt erg heftig en pijnlijk voor hem, ware het niet dat deze gevallen man in zijn daden heel anders overkomt. Kratos is altijd boos, maakt duizenden vijanden koud alsof het niets is en is net zo koelbloedig wat onschuldigen betreft.

Daarnaast is de manier waarop hij het gespuis uitschakelt creatief, maar vooral erg bloederig en pijnlijk door de vele finishing moves die langs kwamen. Dus hoewel Kratos een erg treurige achtergrond heeft, maakt de verheerlijking van geweld een beetje raar contrast.

Dat is in GoW anders. Wij spelen nu een oudere Kratos, die voor zijn verleden gevlucht is. Hij heeft weer een vrouw en kind en hij heeft weer rust. Maar helaas overlijd zijn vrouw, waarbij haar laatste wens is om uitgestrooid te worden over de hoogste berg van de wereld. En daarmee begint je missie om samen met je zoon Atreus haar laatste wens te vervullen. Het interessante is ook dat het geen volledige reboot is qua verhaal, aangezien Kratos nog steeds te maken heeft met zijn verleden, maar dat de toon van het verhaal veel intiemer is.

En dan is er Atreus. In mijn ogen steelt de ontwikkeling van de vader zoon relatie tussen Kratos en Atreus de show. Kratos is een wijze, maar ook harde leermeester tegenover Atreus en dat geeft een hele persoonlijke en emotionele samenwerking tussen de twee. Atreus is sociaal, kinderlijk en een avonturier, terwijl Kratos gehard en terughoudend is, waardoor de gelijkenis te trekken is met Ellie en Joel uit The Last of Us. Het is echt fantastisch om te zien dat een twee dimensionaal karakter als Kratos omgetoverd kan worden in een persoon met diepgaande gevoelens en naast een krijger, nu ook (weer) een vader is en hoe lastig dat te combineren voor hem is.

Dus het verhaal is erg goed in mijn ogen en je kunt zien dat hier heel veel aandacht in gestoken is. Maar wat maakt dit spel dan nog een God of War spel, als de setting en de personages zo anders zijn dan voorheen?

War Never Changes

Er is niet veel meer over van de oude God of War invloeden, maar is het dan nog wel aanwezig in de gameplay? Zoals ik eerder meldde zou je GoW een Hack and Slash kunnen noemen. Maar dan neem ik het genre best ruim. Je hebt nog een hoop actie en geweld en je hebt nog combo’s met je wapen. Maar GoW is meer te beschouwen als een Action RPG. Want er is aardig wat toegevoegd aan meppen alleen.

Je wapen is ditmaal de Leviathan Axe, die naast hakken hakken en nog eens hakken een toffe toevoeging geeft aan de combat. Je kan deze bijl namelijk op ieder gewenst moment werpen, om hem vervolgens terug te roepen naar je hand. Zie je een vijand op een afstand vuurballen naar je toe werpen? Gooi de bijl tegen z’n hasses en het probleem is opgelost. Daarnaast ben je niet weerloos zonder je bijl, aangezien je gewoon verder kan vechten met je vuisten en schild, die weer net andere combo’s en voordelen hebben.

En zelfs met dit allemaal heb je ook nog Atreus tot je beschikking die pijlen kan afvuren op de vijand, zodat deze even verdoofd is. Dit is handig als er net te veel vijanden op je afkomen, of als je niet wilt dat sommige vijanden constant van je wegrennen. Dit maakt het vechten dynamisch en heel erg vermakelijk, al helemaal als je gaandeweg steeds meer moves vrijspeelt. Of weet te vinden in de wereld.

Want hier komt het RPG element in terug. De wereld is semi open wereld. Dat wil zeggen dat je een redelijk lineair pad hebt met aardig wat zijgangen en geheime locaties. En deze zijn volgestouwd met kisten. Sommigen kan je gewoon openen, maar veelal moet je een puzzel voltooien. Deze kisten zitten vol met geld, maar ook regelmatig met extra moves en zelfs pantser. Want Kratos kan nu ook zijn uitrusting omwisselen met andere kledingstukken, ieder met verschillende statistieken.

Dus dat is (alweer) heel anders dan we gewend zijn van de voorgaande delen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de zijmissies, locaties waar je met nieuwe powers terug kan komen, talismannen en enchantments, enzovoort.

Kratos the Crate Boss

En hier zit denk ik mijn enige minpuntje in het spel. De optionele kisten zij echt overal. En de puzzels zijn niet heel variërend. En ook niet super leuk. Je hebt een puzzel waarbij je 3 runes moet zoeken en stukmaken, die is nog prima te doen. Maar de puzzels waarbij je 3 bellen zo snel mogelijk achter elkaar moet raken met je bijl waren voor mij frustrerend. Het tempo van sommige van die bellen voelde zo onaards snel dat ik soms minutenlang als een malloot mijn bijl alle kanten op aan het smijten was.

Natuurlijk is dit geheel optioneel. Maar het feit dat veel van dit soort kisten echt recht naast het pad het pad van progressie zijn, gaf mij constant de drang om te stoppen, de puzzel op te lossen voor de buit en dan pas verder te gaan met het hoofdverhaal. En dat had dus een beetje impact op de pacing van het verhaal.

Maar gelukkig zijn de bosfights en andere epische setpieces als vanouds en dat is goed, want daar is de God of War serie bekend om. Er zitten een paar momenten bij die ik zeker niet snel ga vergeten. En dat maakt dit spel zeker een God of War titel. Die momenten waar je denkt dat dingen niet extremer of uitbundiger kunnen worden, om vervolgens nog 10 scheppen er bovenop te gooien zijn fantastisch en geven je een flinke rush.