Review – Ni no Kuni II: Revenant Kingdom

Toen ik een jaar of 5 geleden de PlayStation 3 aanzette en voor het eerst kennis maakte met de Ni no Kuni-reeks was ik meteen verkocht. Inmiddels zijn we nu een aantal jaren verder en zijn we van een PlayStation 3 versie naar een PlayStation 4 versie van de game-reeks.

En dan hebben we nu te maken met Ni no Kuni II: Revenant Kingdom. Het vervolg op één van mijn meest gespeelde, hoogst gewaardeerde en geliefde game die ik ooit heb mogen reviewen. Met ander woorden, voordat ik met de game begon had ik hoge verwachtingen van dit deel. Iets wat twee kanten op kan gaan; de game kan mij weer meenemen naar een fantasiewereld waar ik geen genoeg van kan krijgen, of de hoge verwachtingen zorgen ervoor dat het juist tegen gaat vallen. Laten we op het eerste hopen!

Meet the gang

Om te beginnen is het best lastig om als volwassen de magie van deze game goed over te brengen, we hebben het over Ni no Kuni II: Revenant Kingdom, wat toch als een sprookje wordt verteld en dat zie je onder andere terug in de omgeving en de characters.

Net zoals haar voorganger is Ni no Kuni II een role-playing game die zich afspeelt in een prachtige wereld die door Studio Ghibli lijkt te zijn gecreëerd (Een nieuwe studio met veel oud-medewerkers van de vorige game, inclusief de animator Yoshiyuki Momose).

We gaan verder waar we gestopt zijn in het vorige deel: Ding Dong Dell

Maar nu weer terug naar de game, laat ik dan direct duidelijk maken dat dit echt niet de meest moeilijke game is die je zult spelen. Sterker nog, als je maar genoeg battles aangaat en ervoor zorgt dat je genoeg XP verdient om steeds een hogere level te krijgen, dan zal je na verloop van tijd de game qua verhaallijn makkelijk kunnen uitspelen. Daarom is deze game ook zo heerlijk om te spelen. Je kan lekker van het verhaal genieten en de battles die je moet voeren zijn, op een paar na, goed te doen.

Maar dat is niet waar de kracht van Ni no Kuni ligt, de game mag dan wel makkelijk zijn, maar vanwege de humor, de omgeving, de personages en het heerlijke onschuldige verhaal waan jij je in een echt sprookjeswereld. Dat is de echte kracht van de game; het neemt je mee naar een andere plek, een andere wereld, een plek waar je jezelf in kunt verliezen (meerdere malen wat mij betreft).

Evan; King to be

Zoals elk sprookje heb je een echt held nodig, deze keer is dat Evan Pettiwhisker Tildrum, een blonde jongen met kattenoortjes (geen Snapchat filter) en een staart. Evan is door een coup zijn koninkrijk kwijt geraakt en is gelukkig ontsnapt tijdens de gewelddadige wisseling van de macht.

Het is dan ook aan Evan om ervoor te zorgen dat hij een nieuw koninkrijk opbouwt waar iedereen gelijk is en iedereen een kans krijgt. Een zware klus, maar het past perfect in de game/het sprookje. En alsof dat nog niet genoeg is kiest Evan er ook voor om een pact te sluiten met alle koninkrijken die in de game voorkomen, dit alles om ervoor te zorgen dat er nooit meer een oorlog kan uitbreken.

Niall; de broer van Yoda 😉

En het opbouwen van je koninkrijk/stad in de game is een nieuwe toevoeging die mij persoonlijk heel erg heeft vermaakt. Hier gaat het om verschillende elementen. Je hebt bijvoorbeeld geld nodig om huizen te kunnen bouwen, de hoeveelheid die je verdient heeft te maken met het niveau van je stad.

Deze word weer bepaald door de levels van je winkels en de level van een winkel heeft weer invloed op de producten die je krijgt uit de winkel. Naarmate je koninkrijk groeit kun je de winkels laten groeien tot niveau 4. Het verschil tussen 1 en 4 heeft niet alleen te maken met het aantal verschillende items dat winkels aanbieden, maar ook de betere spreuken, wapens en armor krijg je pas later in de game, naarmate jij je koninkrijk ontwikkeld. Je kunt pas alles maximaal en optimaal gebruiken als jij je koninkrijk op niveau 4 hebt.

Je moet ergens beginnen…

Het is een leuke aanvulling, maar het heeft mij heel veel uren extra bezig gehouden naast het verhaallijn zelf.

Uiteindelijk komt Evan er wel

De uitdaging zit hem erin om aan de eisen te voldoen om je koninkrijk zover te krijgen dat alles op de max zit. Hiervoor zul je minimaal 100 mensen je stad moeten hebben wonen. Deze mensen komen alleen naar je stad toe als je ze helpt. Soms kan dat te maken hebben met bepaald soort eten te geven aan de persoon, maar ook een grot doorlopen en de eindbaas van deze grot verslaan behoort tot de opties. Genoeg dingen om te doen dus, ook al voelt het soms als een herhaling.

Al met al krijg je hier veel erg veel extra opdrachten die je heel veel uurtjes zoet zullen houden naast de verhaallijn die zich ook steeds verder ontwikkeld tijdens het spelen.

Verder merk je dat er veel bekenden van het vorige deel aan de game hebben gewerkt, dat komt met name terug tijdens het combat systeem. Deze heeft veel van het vorige deel weg, maar er zijn ook een aantal aanpassingen doorgevoerd die de game positief beïnvloeden.

Simpel en overzichtelijk combat systeem

Zo moest je in het vorige deel soms door een aantal lijsten en menu’s lopen tijdens een battle om de juiste tegenaanval of potion te vinden. In deze is het een simpele druk op het touchscreen voor je potions, en als je hulp nodig hebt, dan is een druk op de X knop al voldoende.

Daarnaast hebben we afscheid genomen van de Familiars en hebben we daarvoor Higgledies voor terug gekregen. Het grote verschil tussen de twee is dat Familiars moesten worden aangestuurd in Ni no Kuni: Wrath of the White Witch, de daarin tegen Higgledies zijn kleine wezens die rondlopen tijdens een gevecht en na een x aantal seconden kun je de kracht oproepen die ze bezitten. De krachten verschillen per Higgledie, dus loop deze eerste goed na voordat je er 4 kiest om mee te nemen op avontuur.

Tijdens een gevecht kun je niet zonder de Higgledies

En de Familiars zijn in dit deel vervangen door personen die met je mee lopen tijdens het avontuur. Sommige vanaf het begin, anderen pas later in de game. Maar hierdoor krijg je genoeg afwisseling en met een kleine 100 verschillende Higgeldies heb je genoeg te kiezen.

Juist door deze aanpassingen lijkt het verhaal, hoe mooi dit ook is, een mindere grote rol te spelen dan dat ik had verwacht. Juist hierdoor, dat je nu zoveel meer moet doen om ervoor te zorgen dat het verhaal een goede uitkomst krijgt, zorgt ervoor dat de game meer uren van je vraagt dan van te voren verwacht.

Maar dit alles is in mijn ogen nog niet de perfecte combinatie. Dit heeft dan ook met name te maken met de Skirmish die je moet voeren. Als er een paar voorbij komen, dan is het leuk en afwisselend, maar in Ni nu Koni 2: Revenant Kingdom is het iets wat wel heel erg vaak terugkomt waardoor ik het op het laatst als irritant en vervelend heb ervaren.