emo·tie (v; meervoud: emoties)
aandoening van het gemoed; (plotselinge) ontroering
Ken je het nog van vroeger? Je zit een Disney film te kijken, Bambi, bijvoorbeeld, en op een bepaald moment verschijnt vanuit het niets die brok in je keel. (Jullie weten welk moment ik bedoel) Films van Disney hebben veel van dit soort momenten, en maakt daar gretig gebruik van om ervoor te zorgen dat je met het karakter meeleeft. Niets mis mee.
Misschien ken je dit fenomeen ook wel van games. Hartverscheurende momenten die tranen proberen uit te lokken, of scénes die je zo hard met de realiteit om de oren slaan, dat je er nog dagen over nadenkt. Vooral tegenwoordig wordt er veel gebruik van gemaakt, nu dat gezichtsuitdrukkingen en voice acting belangrijker zijn dan ooit. Immersie, heet dat ook wel. Diep betrokken zijn in het verhaal dat je speelt, zodat je het keer op keer weer opstart.
Een meer recent voorbeeld is bijvoorbeeld Journey. Een simpel spel, eentje die het niet moet hebben van stemmen of uitdrukkingen, maar van muziek, omgevingen en misschien de band tussen jou en een compagnion, een random encounter van iemand die zich aan de andere kant van de wereld bevind, of misschien twee huizen van je vandaan. Maar dat weet je pas nadat het spel is uitgespeeld.
Zelf heb ik hier ook een voorbeeld van, een game die mij een reality check heeft gegeven, een klein stukje tekst wat mij zo raakte, dat ik er echt door veranderd ben. Wel vaker leg ik dit verhaal uit aan vrienden, maar ook aan vreemden. Het is niet zozeer dat ik het als excuus gebruik waarom ik game, of dat ik om aandacht smeek als ‘vrouwelijke gamer’, maar waarom het zoveel voor mij betekent. En dat ene spel in het bijzonder.
Hier is mijn verhaal, over een game die mijn leven veranderde, en zelfs mijn leven redde….
Al sinds mijn 4e werd ik gepest omdat ik ‘niet in de groep hoorde’, ik was een vreemde eend in de bijt. Ik speelde liever met action figures dan met barbies, was in alle opzichten net een jongetje, met mijn slaapkamer vol behangen met posters van dinosauriërs. Omdat ik zo gepest werd, trok ik mij vaak terug in mijn kamer, en speelde op mijn MegaDrive om zo mijn problemen een beetje te vergeten.
Een sprong naar toen ik 12 was: nog steeds werd mijn leven zuur gemaakt door pestkoppen. Kinderen van school of uit de buurt. Ik was letterlijk en figuurlijk de punching bag van de wijk, leek het wel. Ik had al 2 pogingen achter de rug, en 4 psychiaters die totaal niets met mij aan konden. Ik zag het totaal niet meer zitten, maar hielp wel in de buurt mee klusjes te doen voor die ene droom, een Playstation 1! Na maanden van werk had ik er eindelijk één. Een tweedehandsje, dat wel. Maar er zaten 14 spellen bij, dus ik was in de zevende hemel! Natuurlijk zat Tomb Raider erbij, een spel wat ik het jaar ervoor bij mijn neef had gepeeld. Dat was de reden dat ik die PS1 zo graag wilde hebben.
Na 13 spellen te hebben uitgespeeld, was er nog één over: Metal Gear Solid. In die tijd las ik nog geen gaming tijdschriften, en dacht dat het een FPS was. Toen had ik daar namelijk nog een hekel aan. Na een paar dagen werd ik zo moe van de spellen die ik al had, dat ik maar met veel pijn en moeite de disc in de console stopte.
De intro leek mij veel op wat ik van een FPS verwachtte, dus mijn mening was al helemaal klaar. Maar wat had ik de game onderschat….
Al vanaf de intro was ik geboeid. Gelukkig was mijn Engels toen al goed genoeg om alles te begrijpen, en ik vond alles wat ik meekreeg al interessant. Ik was al verslaafd toen ik de credits zag in het tutorial gedeelte. Dit was net een film! Ik vergat even mijn problemen, het feit dat ik gepest werd, dat mijn verse blauwe plekken nog zeer deden, en besloot dat ik mijn laatste redmiddel uit zou stellen totdat ik klaar was met dit spel.
Met elke cutscene en codec call werd ik meer en meer in het verhaal getrokken. Wat was dit spannend! Het duurde mij 27 uur en 54 minuten, die ik bijna onafgebroken heb doorlopen voordat ik bij het einde kwam. Een verhaal waarbij niets was wat het leek, vol verraad en spanning. Het was een prachtspel, maar nog niets wat mij echt raakte. Tot die ene cutscene…..
Het was Naomi die sprak, en een enorme klik in mijn hersenen veroorzaakte. Ik had zoveel hoog aangeschreven psychiaters achter de rug die niets konden doen. Die niets wilden doen omdat ik zo moeilijk in elkaar zat. Nog steeds trouwens. Wat ik nodig had was een klap in mijn gezicht. En wat had ik die gekregen.
Maargoed, terug naar Naomi. Toen zij haar speech hield over haar genen, en haar lotsbestemming, rolden de tranen over mijn wangen. Ik had het zelf totaal niet door, ik was zo geboeid door wat ze zei.
https://www.youtube.com/watch?v=6WZHpPaWTm0
The important thing is that you choose life, and then live…
Ik was zo in de war door wat er in mijn leven gebeurde (veel meer dan alleen dat pesten, maar dat bespaar ik jullie), dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Ik liet me zo leiden door wat anderen van mij dachten, dat ik mezelf totaal wegcijferde. Naomi had gelijk! Ik moest mijn eigen leven leiden. Door wat zij had gezegd, bleef ik dagen lang over nadenken. Ik merkte kleine veranderingen. Ik was iets meer zelfverzekerd. Ik durfde meer nee te zeggen, ik kreeg mijn leven stukje bij beetje in de hand, omdat dit MIJN leven is! Mijn nare gedachten kon ik opzij zetten en voor mezelf vechten, dankzij Metal Gear Solid. Tot de dag van vandaag ben ik hier nog zo dankbaar voor.
Wanneer het even tegenzit, speel ik het spel weer, of zet ik de clip hierboven even op, en krijg ik weer de reality check die ik nodig heb.
Ik vertel dit verhaal nu publiekelijk, omdat ik vind dat veel games zoveel meer te bieden heeft dan alleen maar ‘hersenloos vermaak’. Een game kan zoveel meer bieden. En of het nu zoiets als mijn verhaal is, of een spel dat je op andere manieren door moeilijke momenten heen kan sleuren, ze zijn allen even belangrijk. AAA games, indie games, het maakt niets uit. Soms zijn ze zelfs beter voor je dan gebruikelijke hulp instanties.
Misschien hebben jullie ook wel een moment gehad tijdens het gamen wat je enorm ontroerde, of dat je misschien wel een flinke ommekeer in je leven hebt gemaakt. Laat het ons weten, en laat zien dat games niet alleen hersenloos vermaak zijn.