Review – Among the Sleep

Kan jij je nog herinneren hoe de wereld er uit zag op je tweede verjaardag, wat voor een indruk dingen op je maakte, hoe simpele objecten op jou over kwamen en hoe je volwassenen zag? De kans is erg klein dat je dit allemaal nog kan herinneren. Onze vroegste herinneringen beginnen meestal op een latere leeftijd. Krillbite studios zag dit als een originele insteek om je alsnog te laten beleven hoe de wereld is en kan zijn voor een kind die net twee is geworden. Alleen al met deze insteek verdienen ze van mij hun eerste punt.

Begin dit jaar liepen wij tijdens een perstrip tegen deze game aan die toen al een poosje uit was op pc maar die wij een beetje gemist hadden en de originele insteek zorgde ervoor dat ze onze aandacht hadden. Helaas kwam het er niet van om deze game alsnog te checken op de pc door onze overvolle agenda’s maar daar kwam deze week verandering in. Among te Sleep komt namelijk deze week naar de PS4 en dat is dan toch wel een goed moment om eindelijk is rond te kruipen als een tweejarige, en dat was dan ook precies wat wij gingen doen.

We beginnen onze ervaring op onze tweede verjaardag waar wij liefkozend door onze moeder meegenomen worden het spel in. Zij heeft een cadeautje voor ons wat een schattige beer blijkt te zijn. In onze kleurige kamer maken wij kennis met onze nieuwe vriend de beer die blijkt te leven, kan praten, lopen en die we bij ons kunnen dragen en knuffelen. Al snel neemt de beer ons mee in de enorm grote kledingkast en daar krijgen we onze eerste glimp van wat ons te wachten staat. Hier is het namelijk alles behalve gekleurd en vrolijk. Wel kunnen we onze nieuwe berenvriend knuffelen die dan begint te stralen om het donker een beetje te verdrijven en ons een veiliger gevoel te geven.

Dit deel van het spel is overduidelijk bedoeld om je een beetje vertrouwd te maken met de dingen die je wel en niet kan doen en je de basis te geven om het spel verder te kunnen spelen. En als ons dat gelukt is dan is het tijd om te slapen. Moeders stopt ons lekker in bed maar zoals elk kind op die leeftijd worden we regelmatig wakker en zien vaag de contouren van onze kamer waarbij onze nieuwe vriend opeens lijkt te verdwijnen en er griezelige dingen bij de deur van onze kamer gebeuren. Dan opeens schrikken we wakker als ons bed ondersteboven word geknikkerd en wij er uit vliegen en wezenloos op de grond liggen.

Het contrast mag duidelijk zijn. Van een vrolijk kindje in een vrolijke wereld kruipen we opeens bang door de donkere wereld heen, vol schaduwen en enge dingen op zoek naar onze vriend de beer en vooral naar onze moeder. Wanneer we door de gang kruipen horen we enge geluiden die van de beneden verdieping afkomen en puzzelen we ons een weg door de ruimtes heen opzoek naar onze beer.

Gelukkig weten we hem te vinden en kunnen we verder opzoek naar onze moeder en de reden waarom ons vrolijke bestaan zo plots is verstoord. We zullen hierbij door ruimtes moeten sluipen, puzzels op moeten lossen en zorgen dat de monsters ons niet te pakken krijgen. Het gevoel dat deze monsters mij in eerste instantie gaven is wat we bij bijvoorbeeld bij games als Alien ervaren. Kippenvel en stress. Opzoek naar die schuilplaats waar we veilig zijn. Helaas kom ik er alleen al snel achter dat deze monsters je nauwelijks pakken en lijkt de optie van gewoon doorgaan erg goed te werken. Pas later in het spel zal je een paar keer te pakken worden genomen en word je een klein stukje terug geplaatst om het nogmaals te doen.

En hier ligt dan ook de eerste gemiste kans. Het spel bied op dit gebied gewoon niet voldoende uitdaging en lijkt veel te voorspellend. Het zelfde gaat eigenlijk op voor de puzzels die je op moet lossen. Krijg je een deur niet open omdat de klink te hoog zit dan zal je vlak ernaast een krukje vinden die je helpt, of een lade kast waar je de lades van open kan zetten om zo omhoog te klauteren. Alles ligt gewoon te veel voor de hand en is te recht toe recht aan.

Na een uurtje of drie ontknoopt het verhaal en zullen we begrijpen waarom deze kleine kleuter dit allemaal doormaakt en eigenlijk hebben we onderweg de aanwijzingen al kunnen zien. Nou wil ik dit deel niet gaan verklappen omdat Among the Sleep het juist moet hebben van dit ijzersterke verhaal en deze ontknoping, maar ik kan wel zeggen dat de teleurstelling van maar drie uurtjes aan content enigszins worden goed gemaakt door de ontknoping en het sterke verhaal.

Ook vinden we onderweg overal tekeningen liggen die we kunnen verzamelen. Ze voegen niks toe aan het verhaal en je kan er ook niks mee behalve trophy’s halen wanneer je ze allemaal weet te verzamelen. Dus voor de trophy hunter ligt hier een extra kleine uitdaging maar de gemiddelde gamer zal dit waarschijnlijk links laten liggen. Helaas zijn er verder weinig leuke trophy’s te halen behalve de gene die je krijgt als je de game uit speelt. Ook hier weer een gemiste kans.

Als we dan naar de controls kijken dan zijn deze in de basis prima en vrij intuïtief te gebruiken. Dit veranderd wanneer we bijvoorbeeld aan een wiel moeten draaien of een voorwerp moeten gooien. Voor deze handelingen zijn er onlogische en onprettige methodes bedacht. Een minpunt wil ik het niet noemen maar dit had beter uitgewerkt kunnen worden.

Grafisch is de game wel vrij bijzonder al leunt het balans soms iets te veel naar het donkere toe. De sfeer weet je wel goed mee te nemen en de gebieden zien er over het algemeen tof uit. En laten we eerlijk zijn, de ervaring om als een kleine kleuter rond te klauteren door gebieden die voortkomen uit zijn eigen fantasie gemengd met de realiteit  is toch iets wat we nog niet eerder in een game tegen zijn gekomen.

Het laatste punt is dan de content en zijn replay waarde. Hier gaat wat mij betreft Krillbite hard onderuit. Het idee is zo enorm tof en het verhaal is zo sterk. Waarom mogen we hier dan maar hooguit een uurtje of drie van genieten. Replay waarde is er namelijk niet. We kunnen de game niet op nieuw beleven op een andere manier. Er zijn geen extra’s en na twee uur voor de snelle gamer of max vier uur voor de gamer die de tijd neemt en alles wil ontdekken is het dan ook klaar.

Conclusie:

Het verhaal en de unieke ervaring is waar deze game het van moet hebben. En gelukkig dragen het grafische deel hier aan bij. Maar als we dan kijken naar de hoeveelheid content, de voorspelbaarheid en de uitdaging dan zakt deze potentiele top game in één keer terug naar een middelmatige game en dat is erg jammer. Misschien waren onze verwachtingen te hoog maar dat praat de drie uurtjes aan gameplay niet goed. Wat mij betreft een echte gemiste kans. Toch zal de ervaring en het verhaal me zeker bij blijven en mocht deze game ooit voor een paar euro in de store staan dan kan ik je zeker aanraden het een kans te geven.