Review – Dark Souls 3

Het was weer eens tijd voor een lesje nederigheid. En welke game kan dat beter dan Dark Souls? Als hedendaagse gamer hebben wij immers allemaal het gevoel over het ultieme skill pack te beschikken. Dit word vooral veroorzaakt door de feel good games die wij voor geschoteld krijgen. Wil je echter weer even met beide benen op grond staan en je als gamer meten aan de echte skills die nodig zijn om glorieus te overwinnen? Dan daag ik je uit.

Want net als ik voorgaande delen is ook Dark Souls 3 onverbiddelijk. En dat zal je al merken tijdens je eerste half uurtje spelen. Maar voor je daar aan toekomt gaan we eerst eens bedenken wie we nou eigenlijk zijn. Want Dark Souls 3 geeft je weer de gelegenheid om flink aan je karakter te sleutelen. En dit is van groot belang voor je aan je avontuur begint. Ben je iemand die met brute langzame klappen je vijand te lijf wil gaan of ben je meer van het subtiele geweld. Wellicht heb je meer met magie dan met lompe bijlen en zwaarden. Het begint allemaal bij hoe jij je karakter vorm geeft.

Het is dan ook van groot belang om bij het aanmaken van je karakter hier de tijd voor te nemen en wel overwogen keuzes te maken. De game bied gelukkig een zee aan mogelijkheden. Niet alleen met betrekking tot classes en skills maar ook hoe jij wilt dat je karakter er uit ziet. Niet dat dit laatste zo veel invloed heeft. Wanneer je immers tot pulp word geslagen belanden we allemaal als een bloederige vlek op de grond, maar leuk is het wel.

En dan is het tijd om dapper en strijdlustig het koninkrijk van Lothric in te duiken en kan ons avontuur beginnen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat het verhaal mij voor een groot deel ontgaan is. Simpelweg omdat ik te hard bezig was met dood gaan! Maar ik ga toch een poging doen om het uit te leggen. Net als in voorgaande deel beginnen we als een simpele nobody. Het is aan ons om vijf lords bij elkaar te verzamelen. Deze lords zijn samen namelijk in staat de First Flame te ontsteken.

En dit is hard nodig, want zonder deze bijzondere vlam is het gedaan met Lothric. En nou noemde ik deze vijf personen Lords. De terugkerende soul speler zal al wel begrijpen dat ik het dan niet over nobele en edele ridders heb. Nee het gaat hier om bizarre gedrochten van de bovenste plank. Met krachten waarbij het tijdens je eerste confrontatie dunnetjes door je broek heen loopt. En dat is hoe Dark Souls dan ook bedoeld is. En ik kan je verklappen, dat moment breekt al enorm snel aan zodra je jouw eerste voetafdrukken op het zand van Lothric achter laat.

We zullen namelijk een klein stukje lopen en een paar simpele vijanden verslaan waarbij aanwijzingen ons iets van een tutorial bieden, om zo vervolgens geconfronteerd te worden met de eerste grote baas. Deze enorme ridder weet je met twee rake klappen te verbrijzelen. En of dit al niet erg genoeg is veranderd hij halverwege het gevecht ook nog eens in een enorm monster die met zijn lange nek bijna elke hoek van de battle arena weet te bereiken. Meteen bij deze eerste confrontatie zien we zijn eerste zwakke punten. Zodra wij namelijk zijn zwaard af pakken zal hij een korte periode kwetsbaar zijn zonder zich zelf te kunnen verdedigen en is het aan ons om er op in te hakken. Ook daarna valt ons op dat wanneer je afstand neem hij met een enorm sprong op je af komt. Dit geeft jou de tijd weg te rollen en toe te slaan. En ook tijdens zijn metamorfose is hij even niet bij machten zichzelf te verdedigen en kunnen wij hard toe slaan.

En dat is hoe we Dark Souls kennen. Door dood te gaan leren we namelijk de zwakheden van de tegenstander en zo hebben we elke keer meer informatie over hoe we het aan kunnen pakken. Na het verslaan van deze freak belanden we in een prachtig gebied met een enorm kasteel waar we ook onze uitval basis vinden. Na de eerste souls gespendeerd te hebben is het tijd om verder te trekken en valt ons langzaam aan iets op wat waarschijnlijk voor de echte Souls fan een teleurstelling zal zijn.

Was het namelijk in eerdere delen mogelijk om op allerlei manieren je doel te bereiken en werd je volledig vrij gelaten in een wereld om te ontdekken, Dit deel lijkt hier niet aan te doen. Het moment dat wij bij de tweede grote baas komen moeten we concluderen dat dit deel een veel meer lineaire opzet heeft dan zijn voorgangers. Ik kan me voorstellen dat dit voor nieuwe spelers niet onprettig is aangezien het dan iets minder overweldigend op je over komt, maar de terugkerende speler wil dit zeker niet. De Souls serie staat immers bekend om de enorme hoeveelheid aan keuzes en vrijheid. In mijn review van voorgaande deel noemde ik al dat er geen wegwijzers waren en we geen tomtom op zak hadden. In dit deel is dat dan ook niet nodig.

Tuurlijk heb je wel goed verstopte plekken die je niet zomaar even spot en waar je twintig keer langsheen loopt voor je het pas ontdekt maar in de basis is het telkens van A naar B lopen. En voor de terugkerende speler blijft het daar niet bij, aangezien er veel verwijzingen zijn uit voorgaande delen en uit Bloodborne. Sommige gebieden zullen enorm bekend voorkomen en de Souls speler zal hier dan ook fluitend door heen lopen.

Ik wil dit geen min punt noemen maar het is niet iets wat ik verwacht had. Persoonlijk was ik vooral bezig met de enorme hoeveelheid aan wapens te upgraden en te ontdekken welke het beste bij mij paste. Elk wapen kan namelijk doormiddel van vergaarde fragmenten bij de smid worden geupgrade. En al had ik wat moeite met het toepassen van skills die de wapens konden bieden, het is echt een toffe toevoeging. Houd er overigens wel rekening mee dat het gebruiken van deze speciale skills je Focus Points leeg slurpt en in tegenstelling tot je Stamina zal je deze balk alleen kunnen vullen met Estus Flask.

Ook het verzamelen van souls blijft echt een toffe uitdaging. Het beste kan ik dit omschrijven als een vorm van Russisch Roulette. Zo heb je bijvoorbeeld 20.000 souls nodig om een sleutel te bemachtigen die je toegang verschaft tot een toren. Dit deel is best wel essentieel in het begin van de game. Dan loop je dus met 19.000 souls rond, en in een vlaag van overmoedigheid word je opeens omsingeld en ga je dood. Met het klamme zweet in je handen probeer je terug te keren naar de locatie waar je dood bent gegaan om je souls weer terug te halen en juist dan maak je net die ene fout. Gefocust op de vijand wil je je schild trekken en blijk je nog je zwaard two-handed te dragen en hangt je schild nutteloos op je rug. Vol stress probeer je vervolgens terug te schakelen naar One-handed zodat je jouw schild kan pakken maar het is al te laat; je souls zijn verloren gegaan met jouw dood. Nou klinkt dit als een leuk verzonnen verhaal maar ik kan je vertellen dat mijn controller bijna dwars door de tafel ging toen mij dit overkwam. En toch is dit het geen dat Dark Souls speciaal maakt. Want hoe goed en tevreden voel je je wanneer je dan wel die sleutel weet te kopen? Of wanneer je dan wel die eindbaas weet te verslaan?

Conclussie:

Eerlijk is eerlijk. Mijn skill set is niet toereikend om Dark Souls te masteren. Ik kan nu stoer gaan doen en zeggen dat het wel zo is maar de heeft geen zin. Ik behoor nou eenmaal gewoon tot die meerderheid die uren in een klein gebied door brengt om souls te verzamelen en daardoor te levelen om het gebrek aan skills te compenseren. Iets waar ik wel over beschik is enorm veel geduld. En dat is iets wat heel veel waard is in Dark Souls. Zonder dat ben je namelijk nergens en zal deze game al na de eerste baas gaan stof happen op een plankje achter op je zolder kamer.

Ik ben echt enorm onder de indruk van de mooie werelden, de mooie plaatjes en hoe de game overall grafisch er uit ziet. Ook het balans in combat en de A.I. is iets wat bijna door geen enkele andere game word evenaart.

De PvP events zijn niet echt aan mij besteed maar ik kan me voorstellen dat een doorwinterde Soul speler hier helemaal op los gaat.

Wel moet ik noemen dat net als in voorgaande delen er toch wel weer flink wat oneffenheden in de game zitten. Een vijand die je dwars door een muur heen weet te slaan met zijn zwaard, een vijand die vlak nadat jij hem dood slaat toch nog een keer weet uit te halen. Objecten die spontaan lijken te ontploffen als je er alleen maar langsheen loopt. Dat soort zaken kwam ik toch met enige regelmaat tegen. En ook al zijn ze niet game breaking, ze kunnen soms toch best wel irritant zijn.

Ook miste ik toch echte vernieuwing ten opzichten van de voorgaande delen. En verbaasde ik me over het lineaire aspect.