Review – Hitman III

Onze kale koele huurmoordenaar met zijn iconische streepjescode achterop zijn hoofd, Agent 47, is weer terug! Helaas wel voor (nu) de laatste keer want Hitman III is de afsluiting van de World of Assassination trilogie.

IO Interactive heeft op 20 januari dit laatste deel van een prachtige serie uitgebracht voor de Windows, Nintendo Switch, PlayStation 4 en 5, Stadia en de Xbox One en Xbox series X/S.
Deze review is gebaseerd op de PlayStation 4 versie.

Helaas liep de release niet helemaal vlekkeloos;

Een geweldige toevoeging was namelijk dat als je HM 1 en 2 al in je bezit had, deze kon importeren en zodoende dus ook kon spelen in 3. Mocht je de eerdere games niet hebben gespeeld biedt IO ook een access-pass aan voor maar liefst 30 euro extra bovenop de aanschafprijs van 3. Helaas liep het importeren niet soepel en waren er ook de nodige problemen met de servers en het downloaden van de 6 hoofdstukken.

Hitman III heeft dezelfde formule die we gewend zijn van de eerdere Hitman games, wel met natuurlijk nieuw gereedschap en wapens om wederom efficiënt jouw doelwitten op verschillende manieren te kunnen vermoorden.

Never change a winning team zullen we maar zeggen.

Er gaat letterlijk een wereld voor je open

Deze keer heb je, tenzij je tegen een van de release-issues aanloopt, alle levels meteen tot je beschikking en dus geen episode-indeling zoals bij de vorige 2 games.

Het gaat in totaal over 6 levels waarbij de goede en vooral stijlvolle cut scenes het verhaal mooi uitleggen en de backstory volledig tot zijn recht te laten komen. Binnen deze levels heb je ook nog eens losstaande verhaallijnen buiten de main story om.

IO Interactive heeft mooie updates uitgevoerd naar hun game-engine en ziet er dan weer geweldig uit, vooral de aandacht voor detail is groot. Van de hoeveelheid NPC’s die rondlopen op bepaalde momenten tot het vinden van codes die ergens minuscuul zijn opgeschreven om een van de vele gesloten deuren te open; alles ziet er prachtig uit.

Het zal je dan ook niet verbazen dat juist deze vele, kleine details die in de wereld te zien zijn ervoor zorgen dat je compleet in het verhaal wordt meegezogen.

Ook in deze game word je ook meegenomen naar de meest uiteenlopende locaties en word je, zoals we van de eerdere delen gewend zijn, volledig vrijgelaten in de keuze van hoe je je objectives wilt voltooien.

Uiteraard word je niet meteen aan je lot overgelaten maar krijg je eerst een trainingslevel waarbij je onder andere de controls leert en de manieren waarop je te werk kan gaan.

Denk hierbij bijvoorbeeld aan het aantrekken van andere outfits (al dan niet van een net vermoorde onoplettende NPC) om niet op te vallen en de verschillende wapens die het spel te bieden.

Wel is één ding meteen duidelijk, werkelijk alles wat je doet heeft invloed op hoe je je missie gaat voltooien. Van stijlvol en stil, zoals een echte huurmoordenaar uiteraard hoort te doen of compleet doorgeslagen, alles is mogelijk, als je je doel, het onvermijdelijke omleggen van je target, maar behaalt.

Storytime

Na deze training en een uitgebreide introductie van het verhaal dat naadloos overloopt in dat van  HITMAN 2 is aan jou de taak om de zogeheten “Partners of Providence” te vermoorden, een oeroude geheime organisatie dat een groot deel van de wereld in zijn macht heeft. Deze organisatie zat bijvoorbeeld ook achter  Ort Meyer’s onethische genetische engineering programma dat Agent 47 het leven heeft gegeven en jou alle eigenschappen gaf om bij de ICA te komen werken.

Na de keuze te hebben gemaakt op welke moeilijkheidsgraad je wilt spelen barst het avontuur echt los; je kan het jezelf heel makkelijk maken door oneindige savegames toe te staan, simpele vijanden tegen te komen en meer health aan jezelf toe te wijzen of het je jezelf onwijs moeilijk maken met bijvoorbeeld maar één savegame, heel weinig leven en vijanden die veel alerter zijn op hun omgeving en ook een stuk meer schade aanrichten als je betrapt wordt.

Het eerste level speelt zich af in het bloedhete maar mooie Dubai, bovenaan een grandioze wolkenkrabber kom je op een luxueuze plek terecht en krijg je de taak om 2 hoofdpersonen te vermoorden die uiteraard aan de “Partners of Providence” gebonden zijn. Je krijgt vanaf dit moment dus alle vrijheid in hoe jij je doel wilt voltooien. Er zijn geen ook restricties in welke volgorde je deze wilt gaan afmaken wat zorgt voor een afwisselende gameplay en een vrij hoge replay value.

Het is namelijk zo dat als je als een gekkie door de mainstory heen walst je in principe met een uurtje of 8 tot 10 klaar kan zijn. Gelukkig zijn er in elk hoofdstuk ook nog challenges die je kan voltooien zodat je de gameplay-tijd nog een beetje kan rekken maar verwacht absoluut geen 80-100 uur speelplezier. Uiteraard was dit bij zijn voorgangers ook niet het geval maar ik wil het toch even vermeld hebben.

Sidenote van ondergetekende; bovenstaand screenshot is een voorbeeldje, ik was drukker met aantekeningen maken voor deze review dan gefocust te zijn op een topscore, mijn new personal best is inmiddels verbeterd dus reken mij daar niet op af 😉!

Aan het einde van elk level krijg je een score en zie je ook meteen welke challenges je eventueel hebt gemist en waar de verbeterpunten liggen.
Ook kan je uiteraard proberen je eigen score te verbeteren.

Conclusie:
IO heeft met deze game een mooie afsluiting gemaakt van de trilogie, de nieuwe levels spelen zich af op mooie locaties en de aandacht die in het verhaal en de omgevingen zijn gestoken worden prachtig omgezet naar uitdagende levels.

De variatie van alle challenges die je kan voltooien maakt het dan ook uitdagend en zorgt ervoor dat je niet na het één keer doorspelen van de mainstory meteen definitief klaar bent met het spel.

Behalve de fouten en errors bij de release waar sommige nog last van ondervinden ben ik vrij weinig tot géén bugs of glitches tegengekomen wat in deze hectische tijd een hele verademing is.
Nou, vooruit, eentje dan. Maar ik kan hier best wel om lachen en het had gelukkig verder totaal geen effect of invloed op de gameplay of de vooruitgang in het verhaal.
IO heeft gewoon een waardige afsluiter van een trilogie met een van de meest herkenbare karakters ooit gemaakt, niks meer en niks minder.

“Mission accomplished, 47”