Review – Luigi’s Mansion 3

“Happy Halloween”

Laat ik beginnen met een hele grote shout-out naar het marketingteam van ons aller Ninty. De lang verwachte opvolger van Luigi’s Mansion 2; Dark Moon, welke alweer in maart 2013 (!) verscheen voor de 3DS, kwam uit op 31 oktober jl. Inderdaad, op Halloween.  Een hele slimme zet als tegenhanger van alle bloederige 18+ games. Ook voor deel 3 was de ontwikkeling weer in handen van Next Level Games.

Het verhaal wijkt niet heel erg veel af van de voorgaande titels, behalve de speelomgeving; Luigi, zijn broer Mario, Princess Peach en 3 Toads worden uitgenodigd voor een welverdiende vakantie maar deze keer echter in een hotel in plaats van een landhuis. Uiteraard duurt het niet lang voordat we leren dat King Boo met opzet is vrijgelaten om voor eens en voor altijd met de loodgieterbroertjes en hun vrienden af te rekenen.

Éen voor één worden zij opgesloten in schilderijen om voor altijd in het hotel te blijven hangen.  Gelukkig ontsnapt onze bange maar stiekem ook weer hele dappere Luigi en kan de speurtocht om iedereen te bevrijden beginnen.

Als ik schrijf “hotel” bedoel ik trouwens niet de plaatselijke van der Valk maar eerder een immense wolkenkrabber. Er zijn namelijk maar liefst 17 vloeren te ontdekken, elk met hun eigen thema, tussen de kelder en de Master Suite helemaal bovenaan kom je onder andere langs een kasteel, binnentuinen, een museum en een heuse concertzaal. 

Deze vloeren zijn niet allemaal vanaf het begin beschikbaar; na het verslaan van een eindbaas krijg je één of meerdere liftknoppen die waren gestolen door de spoken en kan je daarna pas verder naar het volgende level. Dit maakt de game helaas vrij lineair maar werkt welweer positief voor de opbouw van de spanning en het verhaal. Tel daar nog verschillende puzzels bij op waar je soms best even goed over moet nadenken en het verzamelen van de goed verstopte kristallen (6 per vloer) en je hoeft je geen zorgen meer te maken dat je je in de kerstvakantie gaat vervelen.

“Who you gonna call…? Luuuuu-igi !”


Gelukkig sta je er niet helemaal alleen voor, je krijgt namelijk hulp van je spookhond, PolterPup en professor K. Wibus is ook weer van de partij om je met verschillende gadgets te ondersteunen vanuit zijn mobiele laboratorium.
Nieuw is de upgrade van je Spookzuiger, deze heeft de naam G-00 (see what Ninty did there?) gekregen en is ook Gooigi die we kennen van de remake van de eerste LM weer aanwezig.

Gooigi is een soort kloon van Luigi maar bestaat uit groen slijm welke ervoor zorgt dat je plekken kan bereiken wat je als gewone Luigi niet lukt, zo kan je bijvoorbeeld door afvoerputten, hekken en tralies glibberen.
Met één druk op de joystick wissel je van personage, maar de actie die je uitvoerde op het moment van wisselen blijft actief wat vaak onmisbaar is tijdens het oplossen van puzzels.

Naast de optie om de spoken te bevriezen met je zaklamp voordat je ze opzuigt zijn er ook twee nieuwe aanvallen, in plaats van alleen spookjes opzuigen kan je ze nu ook de kamer rond bodyslammen, wat erg komisch is maar vooral bevredigend, en heb je een stun-aanval waarmee je meerdere spoken tegelijk op afstand kan houden.

Als deze kleine irritante rakkers je namelijk aanraken, spullen naar je hoofd gooien of andere spook-geintjes uithalen gaat dit van je leven af. Gelukkig is de game erg vrijgevig met het uitdelen van hartjes en hoef je je geen zorgen te maken dat je elke 5 minuten doodgaat. En als klap op de vuurpijl ben je nu ook de trotst bezitter van een gootsteenontstopper aan een touwtje, dit is een stuk nuttiger dan het klinkt, geloof me.

De ontstopper blijft namelijk vastplakken aan gladde oppervlaktes en hiermee kan je dus bijvoorbeeld deuren openen of dingen die in de weg staan vakkundig aan de kant gooien. Het slopen van het interieur met een van de aanvallen van je Spookzuiger is trouwens een extreem lucratieve “Heitje voor een Karweitje” bezigheid aangezien je hier een hoop geld mee kan verzamelen wat je vervolgens weer kan gebruiken om hulpmiddelen aan te schaffen.

“If I go, will you follow..?”

Hoewel, zoals ik net schreef, Gooigi onmisbaar is om sommige puzzels op te lossen zorgt dit wel meteen voor een klein minpuntje.  Het wordt namelijk op sommige momenten duidelijk, mede door de afentoe vervelende camerahoeken, dat Nintendo een groot deel van het spel had bedoeld als een Co-Op game.

Begrijp me niet verkeerd, het is een heerlijke game om gewoon solo te spelen, maar het begon gewoon een beetje op te vallen. Het maakt het namelijk natuurlijk een stuk makkelijker om met zijn tweeën een baas te verslaan; de ene kan deze bijvoorbeeld prima afleiden terwijl speler 2 sneaky van achteren zijn lelijke spookstaart in de Spookzuiger trekt en hem een paar meppen geeft.  Ook meteen een goede (relatie)test om te kijken hoeveel geduld jullie met elkaar hebben.

Los van het hoofdspel zijn er ook nog 2 verschillende Multiplayer opties; te weten de “TumultToren” welke zowel Lokaal als Online kan ( sidenote; voor Online moet het betaalde Nintendo lidmaatschap hebben, yours truly doet alleen aan lokaal co-oppen maar 99.9% van de tijd singleplayer dus dit moet ik jullie inhoudelijk schuldig blijven door het gebrek aan abonnement..)  En “Luigi tegen Gooigi”, verschillende minigames die je met maximaal 8 spelers lokaal kan spelen op één systeem. grafische en muzikale kant is uiteraard ook weer dik in orde, muzikaal is het een waar spektakel met de orkestrale muziekstukken die uit de speakers knallen.

Een leuke gimmick is dat de controller meetrilt met de muziek op spannende momenten wat nét even iets meer diepgang geeft aan de, soms in herhaling vallende, gevechten.

Het is behalve de wisselende omgeving namelijk wel heel veel meer van hetzelfde; spookjes verslaan, puzzeltje oplossen, eindbaas verslaan en door naar de volgende verdieping. Iets meer afwisseling of een vrijere keuze had ik persoonlijk leuker gevonden.

Verdict

Overall is dit natuurlijk weer een Nintendo-titel die staat als een hotel, ehh, huis! Luigi is weer een heerlijke, bange bibberende held op sokjes waardoor ik eigenlijk een beetje medelijden met hem had in het begin, dit sloeg gelukkig al vrij snel om in sympathie.

Ook is de autosave functie heel slim verwerkt, elke keer als je een deur doorgaat slaat je spel automatisch op, is misschien iets te veel van het goede, maar liever te vaak dan te weinig opslaan zullen we maar zeggen.
De speelduur aan de ruime kant, je zit rustig aan de 15 uur als je alleen het verhaal op je dode gemakje speelt en tik je de 20+ uur makkelijk aan als je voor de volle 100% gaat.

Hele spookachtige dikke 8 voor de meest familievriendelijke “horror”game van 2019 in de donkere dagen voor kerst!

Geschreven door ons crewlid Rianne