“One dark moonlit night, a young boy named Kutaro was carried away by the maleficent Moon Bear King
to a black castle where the unlucky lad was transformed into a puppet.”
Normaal beginnen we een review niet met een trailer, maar een spel als Puppeteer is een beleving die pas echt tot zijn recht komt bij het zien van de game beelden…of nog beter, als je het zelf speelt.
We beginnen het verhaal als Kutaro, een jongen die meegenomen is door de Moon Bear King naar diens kasteel waar je niet alleen verandert in een pop, ook je hoofd wordt je ontnomen. Gelukkig krijg je een alternatief hoofd mee waardoor je gelukkig „normaal” mee kunt functioneren. Maar ook dit hoofd zit los op de schouders en valt regelmatig af 🙁 Extra hoofden kun je onderweg vinden die je als reserve bij je kunt houden, daarnaast heb je even de tijd je hoofd weer op te pakken voor het verdwijnt….dus het lijkt erger dan het in de praktijk is.
Na je ontvoering door de Moon Bear King kom je in contact met Ying-Yang, de voormalige kat van de Moon Goddess die ook in de handen van de kwaadaardige Moon Bear King was gevallen. Deze „vliegende kat” is je helper en tevens het character op het moment dat je co-op gaat spelen. Als je alleen speelt bedien je Ying-Yang met je rechter thumbstick…iets omslachtig moet ik toegeven, maar het gaat wennen.
Ying-Yang neemt je mee in de intro waar je de informatie krijg over de evil plans van de Moon Bear King, hij ontvoert kinderen, ontneemt hun ziel en gebruikt ze daarna als slaven. Tevens heeft hij de Moon Goddess gevangen genomen, haar zwarte Moonstone vernietigd, Calibrus (magische schaar) afgepakt en hiermee ook de macht over de maan overgenomen.
Nadat je kennis maakt met Ezma Potts (de maan-heks) begin je aan je avontuur om niet alleen de kinderzielen te redden maar tevens de Moon Bear King te verslaan.
Om te strijden tegen al het kwaad en om de kinderzielen te redden is het eerst noodzakelijk een wapen te hebben, en welk wapen past beter bij een held dan de magische Calibrus? Het verkrijgen van dit wapen gaat (gelukkig) redelijk simpel, maar het is duidelijk nog maar het begin van een lange reis.
Zoals iedereen zal opmerken, het spel geeft een duidelijk gevoel zoals Little Big Planet geeft, qua vormgeving, gameplay, opzet bij Boss-battles en vooral het gevoel dat je krijgt bij het spelen. Sommigen vinden dit iets storend omdat het teveel zou lijken op en niet innovatief genoeg, hier ben ik het zeker niet mee eens. Ja, er is een soortgelijk magische gevoel dat je met elkaar kunt vergelijken maar dan zou je zoveel games met elkaar kunnen vergelijken die qua verhaal totaal anders zijn maar wel een vorm van gelijkenis hebben. Call of Duty & Battlefield, GTA & Saints Row etc zou je daarmee ook over 1 kam kunnen scheren…en iedereen die games als deze heeft gespeeld weet dat er duidelijk een verschil is naast een gelijkenis. Als fan van Little Big Planet is het een extra aanrader om Puppeteer te spelen, dat is wel zeker 🙂
De controls zijn basic waardoor het spel ook door de iets jongere spelen gespeeld kan worden, maar het is zeker geen eenvoudig spel voor kinderen, laat dat duidelijk zijn. Een ervaren gamer zal in het spel op momenten wat uitdaging missen, maar als je het spel op 100% wilt hebben is er genoeg te doen, helemaal als je alle hoofden wilt vinden en de speciale abilities per hoofd wilt activeren.
Het bedienen van Calibrus om je een weg te banen is een leuk en innovatieve manier van voortbewegen, en welkome afwisselingen van het continu springen zoals meestal het geval is in de 2D platform spellen. Gedurende het spel verzamel je „vonkels”. dit is iets dat in menig spel naar voren komt, maar in Puppeteer dienen deze fonkels er ook voor om je levens aan te vullen. Je begint met 1 hoofd en je kunt een aantal hoofden die je onderweg tegenkomt als „reserve” meenemen. Mocht je ze toch in een batlle allemaal verliezen en niet meteen kunnen terugpakken dan heb je dus altijd een buffer door naar het begin van de level te gaan met je eigen hoofd weer terug (en de reserve hoofden) alleen met iets minder fonkels.
Je hoofd niet verliezen!
Deze quote wordt door Sony Japan Studio’s als headline gebruikt voor het spel, iets dat misschien meer verwachtingen op zal roepen dan dat het spel zal geven. Ja, je hoofde zijn van belang, maar eigenlijk meer om aan te duiden hoeveel levens je nog hebt. Wel heeft elk hoofd een eigen ability, deze kun je oproepen als je bij een verstopte afbeelding van dat bewuste hoofd staat. Dit kan een soort van reuzenrad activeren waarmee je bv extra fonkels kunt verdienen, maar ook een shortcut blootgeven die het level net iets makkelijk maakt. Een erg leuke feature, dat zeker, maar gevoelsmatig hadden ze meer hiermee kunnen doen.
Puppeteer is een theatraal spel, niet alleen de gameplay die als theater voorstelling wordt gespeeld, ook de cutscenes, de geluidseffecten van het publiek, de overgangen naar de volgende acts…alles heeft een theatrale sfeer. Zelf vond ik juist dat erg leuk, net als de ervaring die ik had bij Stacking, maar ik weet dat niet iedereen hier het geduld voor heeft. Er is een optie om deze scènes te skippen, maar een spel als Puppeteer verliest daardoor juist een belangrijk element.
Replay-value is niet aan de hoge kant voor mij persoonlijk, het spel speelt heerlijk weg, het is een mooie setting, maar na 1x spelen ga ik hem waarschijnlijk aan de kant leggen ben ik bang. Als hij als arcade op de markt was gebracht en net iets korter en bondiger was geweest, dan had ik eventueel de 7 naar een 8 kunnen brengen, maar voor deze retail moet ik het toch bij een 7 laten. Maar wel een dikke 7 🙂
365Gaming verdict: 7
