Review – Renowned Explorers International Society

Wanneer er een game uit komt van eigen bodem dan ben ik al bij voorbaat erg nieuwsgierig. Is het ook nog eens een titel van een studio die al bewezen heeft erg toffe dingen te maken dan word ik zelfs helemaal enthousiast. Als ik dan zeg Reus en Abbey Games dan zullen de meeste indie gamers al wel weten waar ik het over heb.

Ik heb het dan inderdaad over Renowned Explorers. Een titel die we al een hele tijd in de gaten hielden en waar we hoge verwachtingen voor hadden. En dat niet alleen vanwege het enorme succes van hun vorige titel maar ook door dat de grafische style en het idee achter het spel ons heel erg aansprak. Maar garanties uit het verleden bieden helaas niet altijd de garantie voor de toekomst. Kan Abbey het enorme succes van Reus nogmaals herhalen? Ik zal jullie niet langer in spanning houden en het gaan vertellen.

In RE gaan we met een team van 3 op pad om schatten te vinden, monsters te verslaan om uiteindelijk binnen de society een top één plek te veroveren. En dit is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Om te beginnen moeten we ons expeditie leger gaan samen stellen. Dit kunnen we doen uit een diversiteit van karakters. We vinden vier hoofdgroepen met ieders vijf karakters. Ieder karakter met zijn eigen sterke en minder sterke kanten. Bij het samenstellen van ons team is het erg belangrijk hierop te letten. De Fighters hebben bijvoorbeeld enorm veel kracht maar zijn niet erg handig in het voeren van gesprekken om de tegenstander op subtiele wijze aan jou zeiden te praten. De scout is weer erg goed in ontdekken maar zal weer minder goed zijn in combat en ga zo maar door.

Hebben we eenmaal ons team samen gesteld dan is het tijd om op pad te gaan en begint ons avontuur. We verplaatsen ons naar het eerste gebied waar we nog weinig kunnen zien door een soort fog of war. Wat we wel zien is dat ergens op het andere uiteinde van dit gebied ons einddoel ligt. Wat van enorm belang is in deze game zijn resources. Zo hebben we boterhammetjes die we nodig hebben om ons over het eiland te verplaatsen. We moeten dus voor dit op is ons einddoel behalen.

Dit kunnen we op vele manieren doen. We kunnen proberen een veilige weg te vinden of juist elke combat aangaan. Je kan namelijk van te voren al zien aan de hand van symbolen wat je ongeveer te wachten staat op elke locatie. Ik neem jullie even mee naar een combat die vaak voorafgaand een grappige inleiding krijgt met keuzes. Tijdens deze keuzes zullen je mogelijkheden worden voorgelegd waarbij je teamleden kan toewijzen aan specifieke taken. Vaak zal je dan aan een soort van rad van fortuin draaien om de uitkomst te bepalen. Deze uitkomst word beïnvloed door de skills die jou gekozen karakter heeft.

En dan is het tijd voor onze eerste encounter. En hier weet Abbey games echt een hele bijzondere draai te geven aan een turn based battle. Het draait hier namelijk niet alleen om grof geweld maar ook om emotie. Je kan bijvoorbeeld je vijand iets vriendelijks toe fluisteren waardoor hij je aardig gaat vinden en minder op zijn hoede is. Bij een volgende beurt kan je hem dan genadeloos voor z’n hoofd meppen en zal die klap flink harder aankomen. Of je maakt hem juist erg bang. Het beste hoe ik dit systeem kan omschrijven is door het bekende spelletje Steen, Papier, Schaar te noemen. Hier lijkt deze combat namelijk aardig op.

Ons einddoel op elke expeditie zal altijd eindigen met een soort eind gevecht waarbij we na het verslaan van deze tegenstander een balans op maken van de behaalde resources en de tussenstand binnen de society. We komen dan uit bij een wereld map waar we onze resources kunnen spenderen. Denk hierbij aan betere items die ons sterker maken, extra hulp, maar ook het vrij kopen van bepaalde perks in een soort van skill tree. En dan is het op naar expeditie nummer 2. Wanneer we dan het aantal expedities hebben behaald die van ons worden verlangt is het klaar. Of als we knock out gaan tijdens een expeditie met al onze karakters dan is het ook over en uit. We hebben wel een resource die bepaald hoe vaak we een karakter  knock out mag gaan.

Gelukkig hebben we diverse modes tot onze beschikking om de slag te pakken te krijgen.  Zo vinden we een soort van oefen mode op diverse moeilijkheid gradaties waarbij we tussendoor mogen opslaan en mislukte combats opnieuw kunnen doen. Maar ook een mode waarbij de uitkomst onverbiddelijk is. En die laatste mode is eigenlijk de gene die je wil spelen om dit spel tot zijn volste recht te laten komen. In RE is het dan ook de bedoeling om elke keer op nieuw het spel te doorlopen en de random maps en encounters te beleven en zo ook nieuwe karakters vrij te spelen die dan als hoofd van je team kan gebruiken.

Hoe tof dit ook allemaal is vind ik er toch een enorm minpunt terug te vinden. Zo zal je namelijk elke keer weer opnieuw je skill tree vrij moeten kopen en ook zal je elke keer weer opnieuw je karakters moeten levelen en upgraden. Dit zou tof zijn als je gewoon oneindig door kan gaan met expedities tot je dood gaat maar dat is helaas het niet geval. Het hoogste aantal expedities die ik mocht doen waren er namelijk maar vijf waardoor deze opties naar mijn mening niet goed tot zijn recht komen en het vaak lastig is om te bepalen waar je jouw kostbare resources aan gaat uitgeven.

Ondanks dat dit regelmatig frustreert roept de game me toch elke keer weer om opnieuw het avontuur aan te gaan. Dit komt niet alleen door de erg toffe grafische style. Ook de droge humor en het toffe combat systeem dragen hier hun steentje bij.

Conclusie:

Abbey Games bewijst wat mij betreft zeker weer dat ze meesters zijn in het ontwikkelen van erg toffe games met elementen die vernieuwend en erg tof zijn. En dit is erg bijzonder in de toch enorme hoeveelheid indie games die dagelijks het daglicht zien. Ik was erg onder de indruk van de grafische style die echt zo bij deze game past en een enorme meerwaarde is.

Ook de turn based combat die gemixed is met emoties en geweld bezorgde me regelmatig een grote glimlach. Wanneer je dan voor een stoere piraat staat en met je smerige onderbroek staat te zwaaien om hem een bange emotie te bezorgen dan kan je gewoon niet anders dan lachen.

En dan toch die frustratie wanneer je expedities er weer opzitten en je weer van vooraf aan moet beginnen. Ik heb er inmiddels toch een flink aantal expedities opzitten en merk dat het ondanks de random maps en random encounters erg repetitief begint te worden. Dit is dan helaas ook de zwakte van deze game in mijn ogen. Ondanks dat het idee is om deze game telkens weer opnieuw te doorlopen is er te weinig vernieuwing. Zou er een mode zijn die je de mogelijkheid geeft oneindig door te gaan tot je neerstort dan zou ik eerder geneigd zijn door te blijven spelen.

Ondanks dit min punt blijft deze game je toch roepen om even lekker tussendoor er weer mee aan de bak te gaan en daar hoort dan ook gewoon een goede beoordeling bij!