Review – The Legend of Zelda: Link’s Awakening

Om er maar meteen een disclaimer in te gooien; Nintendo en ik hebben al meer dan 25 jaar een hele innige relatie. Dankzij Breath of the Wild ben ik me ervan bewust dat de Legend of Zelda serie een berg nieuwe fans en aanhangers heeft gekregen. Om hier rekening mee te houden is deze review zo goed als spoiler-vrij.

Ik kan helaas niet om het feit heen dat het een remake is en blijft voor de oude garde dus misschien kan je een vergelijking of knipoog ervaren als “spoiler”.  Bij deze een goedbedoelde waarschuwing.

Ben je er nog? Mooi! Op naar Koholint!

Link’s Awakening werd voor het eerst uitgebracht in 1993 op de Game Boy als vierde spel in de Legend of Zelda reeks en tevens als eerste Zelda voor een draagbare spelcomputer. In 1998 kregen we al een remake in de vorm van Zelda DX; in kleur voor de Game Boy Colour en alle foutjes waren eruit gehaald.

Het was ook meteen de meeste vreemde Zelda toen, en nu nogsteeds, geen Hyrule, geen Triforce en Ganon is ook nergens te bekennen.  Wel blijft de focus zoals we gewend zijn liggen op puzzels en op een slimme manier je vijanden te verslaan.
Zitten we anno 2019 nog te wachten op een remake van een remake van een verloren generatie?  Volmondig; ja! Helemaal als je de oudere LoZ games hebt gemist.

Buy me a ticket to Koholint

In de intro zwerft Link op zee op een heel klein zeilbootje welke geraakt wordt door een vreselijke onweersstorm.

Jij, als speler, strandt op Koholint Eiland.  Je wordt gevonden door een meisje, die we later leren kennen als Marin, ze stopt je in bed en klopt het zand van je kleertjes zodat je goed uitgerust op pad kan gaan.

Het eiland wordt namelijk overspoeld door monsters sinds jouw komst, en de enige manier om dat te stoppen en om zelf te ontsnappen van het eiland is door “the Wind Fish” wakker te maken.  Daar heb je dan wél 8 verschillende instrumenten voor nodig die je in kerkers verspreid over het eiland kan vinden.  De bewoners van het eilandje zijn je zonder vragen goed gezind en mede dankzij hun kan je al snel op pad.

Minigames, kerkers, de oude grapjes van vroeger, het zit er allemaal nog in.

Zit je vast? Bel opa Ulrira vanuit een van de telefooncellen die het kleine eilandje rijk is en je krijgt een bruikbare hint

Gameplay

Het klonk zo mooi en de opgepoetste overworld geeft een hele nieuwe betekenis aan het woord “remake”.  Ten eerste is het eeuwig wisselen van knopjes en items vervangen door een paar vaste plekken.   Zwaard en schild, laarsjes *taptaptap* en armband draag je gewoon mee zonder te moeten wisselen als het erop aankomt.

Elk grassprietje, Cucco, vijand en NPC wordt prachtig weergeven, zij het niet dat daar meteen de grootste afknapper zit; FPS, of eerder, de grandioze daling;   Ik kon geen logica ontdekken of het nou enemies zijn, Rupee’s of het complete gebrek aan, zelfs grasmaaien met je zwaardje om de Rupee’s voor je boog te bemachtigen was soms te veel gevraagd deze editie.  Ik weet niet waarom, net zoals het feit dat het lijkt alsof ze vaseline op de boven en onderkant van je camera hebben gesmeerd als een soort goedkoop instagram-filter.   Op internet zijn dan ook tal van klachten te vinden dat mensen een soort van reisziekte ervaren door deze goed bedoelde lay-out en helaas kan je deze optie niet uitzetten.

Als je de kerkers cq Underworld betreedt, is dit probleem meteen weer verdwenen.  Magisch poeder, zullen we maar zeggen.  De kerkers, items en alle opties die je hiermee bemachtigd zijn namelijk weer spot-on, zo kennen we Ninty weer.

De puzzels zijn op zijn zachts gezegd uitdagend, oplossingen of hints krijg je niet en als je “af” gaat, sta je weer aan het begin van de kerker. Dit geeft je wel de ruimte om hartjes of andere benodigde items te verzamelen voordat je opnieuw het gevecht met de (mini) Boss aangaat.

Verder heeft Nintendo een “level-maker” geprobeerd te verwerken in LA, ten koste van de leuke foto-sidequest. Het is leuk voor één rondje en de eerste paar kerkers zijn goed voor een nuttige beloning, maar verder is de lol er heel snel vanaf.

Het idee was prima, maar het feit dat je je kerkers en zelfgebouwde levels niet kan delen tenzij je met je amiibo of eigen Switch even offline langsgaat bij je maatjes heeft mij doen besluiten hier niet verder op in te gaan, gemiste kans.
Laat mij maar blaadjes of schelpjes zoeken.

 Conclusie

Met mijn ervaring in de hele game-wereld weet ik dat er veel meer tijd in een remake gaat zitten dan dat jullie denken, dit is namelijk geen gevalletje “porten en door” maar vanaf het begin opbouwen terwijl je de nostalgie en vooral het verhaal in ere probeert te houden, en dit is niet voor iedereen weggelegd.  Behalve voor Nintendo, want zij deden en blijven doen waar je ze goed in zijn.

Tel daar nog eens de leuke mini-games en sidequests in een nieuw jasje bij op en hoe ze een heel klein eiland groot kunnen maken.  Als je op je dode gemakje alles wilt bekijken, verzamelen en vooral wilt genieten van deze remake ben je makkelijk een uurtje of 20 verder.

Hoewel ik weet/vermoed dat al het geld naar een BotW 2 gaat uiteraard naar andere content, blijf ik de volle 60 euro voor een remake aan de forse kant vinden.

Geschreven door ons crewlid Rianne