Review – Twin Mirror

DONTNOD kondigde in juni 2018 door middel van een trailer de komst van Twin Mirror aan, deze zou uitkomen in 2019 en voor het eerste jaar een Epic Games Store Exclusive worden. Het jaar daarop werd TM echter uitgesteld naar 2020 en werd ook bekend dat Bandai Namco toch bij de release de game ook meteen uit ging geven voor de PlayStation 4 en de Xbox One, tot zover dus de exclusiviteit.

Ook werd er meteen verteld dat de game niet in Japan zou uitkomen, waarom weet niemand, zoals ze zelf al schreven “dat is alles…”

Gelukkig woont ondergetekende niet in Japan en neem ik jullie graag mee naar de PlayStation 4 versie van TM welke hier op 1 december uitkwam. Wordt het weer zo’n prachtige game zoals Life is Strange 1 en 2 of waren die games meer geluk dan wijsheid?

Ook nog een opvallend detail is dat TM net zoals LiS eerst per hoofdstuk zou worden uitgegeven maar ook dit is later weer teruggedraaid.

“Spiegeltje, Spiegeltje aan de wand…”

Om maar meteen met de deur in huis te vallen ben ik bang dat DONTNOD zelf maar eens in de spiegel moet gaan kijken.
We weten allemaal dat hun games zowel positief als negatief vaak weg worden gezet als ‘walking simulators’ maar juist daar houd ik van tussen al het andere game-geweld in huize Rianne door.
Gewoon lekker op de bank zitten, meegezogen worden in het verhaal en op het juiste moment keuzes maken die (grote) invloed hebben op het verhaal, heerlijk.

Dit is helaas een iets andere ervaring geworden, zonde van mijn vrije dag wil ik nog nét niet zeggen maar ik ben niet enthousiast.
Waar DONTNOD mij vroeger altijd heel enthousiast JA liet knikken, moet ik nu toch helaas voorzichtig met mijn hoofd schudden, met pijn in mijn hart, dat wel.

In TM speel je als Samuel “Sam” Higgs.

Sam heeft twee jaar geleden het stadje Basswood verlaten terwijl hij daar een succesvolle journalist was. Zo succesvol zelfs dat een artikel in het plaatselijke krantje van zijn hand ervoor heeft gezorgd dat lokale mijnen, de grootste inkomstenbron van zowel de stad als de inwoners, werd gesloten. Zoals je je kunt voorstellen werd dit hem niet in dank afgenomen en wordt hij sindsdien met de nek aangekeken. De reden van zijn terugkeer is dan ook geen leuk verhaal; zijn beste vriend Nick is overleden.

Ook al hebben ze elkaar na Sam’s vertrek niet meer gesproken, je gaat dus nog één keer terug om afscheid te nemen, zowel van Basswood als van Nick. Tel hierbij op dat Sam ook nog eens de peetvader van Nick’s dochter, Joan aka Bug, blijkt te zijn en dat de dood van Nick wel verdacht veel op moord lijkt. Dan heb je een prima psychologisch verhaal te pakken dat alleen DONTNOD kan omzetten in een heerlijk interactief verhaal, toch?

Aangezien je de hele mainstory in ongeveer 6 uur kan uitspelen zal ik het kort houden, het antwoord is nee. DONTNOD doet écht zijn uiterste best om hele heftige onderwerpen aan te snijden zoals depressies, verslavingen, moord, eenzaamheid en andere, vooral psychologische, worstelingen maar helaas is er totaal geen backstory of diepgang in te vinden. Dit maakt alle personages die je tegenkomt in de toch al korte game vrij oninteressant, soms zelfs irritant, en daarbij dus vooral oppervlakkig.

Ik kreeg er geen medelijden mee en eigenlijk interesseerde ze me allemaal vrij weinig op het einde en dat vind ik oprecht een gemiste kans. Afgezien van de graphics (geloof me lieve lezer, daar kom ik nog op terug en uitgebreid ook) is de sfeer in het stadje en het gebied daaromheen heerlijk sfeervol, bijna beklemmend neergezet.

“Scherven brengen geluk”

De besturing is vrij vanzelfsprekend en werkt daarom ook meer dan prima. Je houdt automatisch een dagboek bij waarin je dingen terug kan vinden zoals welke relatie je met mensen hebt, interessante feiten en weetjes over een plek of persoon, je volgende doel en of je alle “mementos” hebt verzameld.

Je kan rondlopen of zelfs rennen, interactief bezig zijn door het onderzoeken van voorwerpen of zelf bepalen hoe gesprekken met de inwoners verlopen door een vrij uitgebreid scala aan opties. Het geeft je het idee van totale controle en invloed op het verloop van het verhaal, met nadruk op het idee.

Verder heb je ook nog een tweeling-achtig personage welke je helpt met het maken van je keuze, hij is zowel het engeltje als het duiveltje op je schouder. Neig je om een, in het ogen van het spel, verkeerde keuze te maken?

“Him” grijpt meteen in. Vrije keuze of enige invloed is hiermee dusdanig beperkt dat het bijna lijkt alsof het niks meer dan een voorgehouden illusie is wat natuurlijk helemaal niet past in een interactief spel. Wat nou als ik gewoon voor de gein de bad guy wou spelen?

Er zijn uiteraard verschillende eindes in deze game maar eerlijkheidshalve moet ik jullie bekennen dat ik deze maar gewoon ordinair heb opgezocht via de grote zoekmachine met een G. De replay-value was voor mij namelijk totaal niet aanwezig. Blijkbaar had ik het beste einde en kwam het verschil tussen het slechtste, minder slecht, relatief matig en een goed einde allemaal neer op precies één of twee keuzes in de laatste scene. Alles wat ik in de trage uren daarvoor dus zou hebben gedaan maakt uiteindelijk niks uit.

Het hoogte en zowel dieptepunt hiervan is wel de zogeheten “Mind Palace” welke dan ook breed uitgemeten werd in de trailer, dit zou de hele game toch letterlijk en figuurlijk op zijn kop moeten zetten of op zijn minst spiegelen? Niks is minder waar, eigenlijk is het niks meer dan een soort archiefkast in je eigen hoofd die je kan gebruiken om je herinneringen op te halen en zelfs te herbeleven als je een stukje kwijt bent. Ook kom je af en toe, vast te zitten in je eigen gedachten.

Ik val in herhaling maar al deze ideeën zijn behalve psychologisch ook weer prachtig, op papier dan. Er wordt namelijk van dit geniale concept, behalve één nachtmerrieachtige scene die vooral heel erg lijkt op de PT van Silent Hill, weinig gebruik van gemaakt. Wederom dus weer een gemiste kans.
Zien jullie trouwens de chromatische abberatie in het bovenstaande screenshot? Ja? Mooi, want dan kan ik eindelijk los op hetgeen wat mij misschien nog wel het meest irriteerde aan deze hele game.

Zo erg zelfs, dat ik de stoute schoenen heb aangetrokken en maar een berichtje naar DONTNOD stuurde; of dit wel helemaal de bedoeling was en wij van TDG niet per ongeluk de verkeerde versie hebben gekregen. Op het moment van schrijven heb ik daar nog geen antwoord op gekregen, mocht dit nog wel gebeuren laat ik jullie dit uiteraard weten.

Anyway, zonder het uit te stellen, presenteer ik jullie met de gepaste slappe lach, het grootste probleem van TM.

Als het nou in één scene gebeurde had ik er harder om gelachen, een screenshot gedeeld en er wellicht een grapje over gemaakt. Het leidt natuurlijk bizar hard af als je in een intense scene zit en je ziet op de achtergrond een hoofdje zweven maar dat kan gebeuren. Nee, dit gebeurde gewoon minimaal 5 keer in het toch al hele korte spel, afsluiten of reloaden had geen nut, wat dus inhoudt dat dit in de release-versie zit, die al ruim een jaar was uitgesteld.

Is dit wel getest? Überhaupt gespeeld voordat TM uitgebracht werd? Iemand?
“….”
Ik sla DONTNOD visueel wel met hun eigen gestolen quote om de oren, lijkt me niet minder dan redelijk.

Conclusie

Rian, ga je nou heel TM en daarbij DONTNOD afzeiken tot op het bot?
Nou, eigenlijk wel.

Zuur en (te) eerlijk als ik soms ben, doet het mij nog pijn ook, want ik was gek op hun eerdere en andere soortgelijke games. Helaas is dit waarschijnlijk de grootste teleurstelling voor mij in het jaar 2020 en dan moet de top tien van de Top 2000 nog bekend gemaakt worden.

Er is geen diepgang, er blijven heel veel onbeantwoorde vragen en losse eindjes over en de grafische fouten kan zelfs IK als oude fangirl ze deze keer niet vergeven. Het is vooral zo erg omdat ze in sommige stukken van het spel wel keihard bewezen dat “ze het nog wel kunnen” zowel grafisch als de story-telling.

Mocht dit je niet hebben afgeschrokken en ben je zelf nog benieuwd, TM ligt in de digitale winkels voor omgerekend 25-30 euro, dit verschilt blijkbaar per platform en per dag..

Ohja, er worden trouwens heel veel referenties gemaakt naar Pac-Man, maar als ze het daarvan moeten hebben lijkt het mij beter om deze review maar gewoon te beëindigen. Gelukkig hebben jullie nog een klein restje zelfspot over met een knipoog naar de goede oude tijd;

Till we meet again, DONTNOD, vroeger was je anders…