Review – Life is Strange

Ik heb altijd gehoopt dat ik de mogelijkheid had om de tijd te kunnen terugdraaien. Om de kleine dingen te kunnen veranderen; Een aanrijding te voorkomen, een opmerking meer tactvol te maken of een keertje iets compleet anders te doen en te zien hoe het loopt. Life is Strange speelt met dit creatieve idee.

In life is Strange speel jij Max Caulfield, een 18 jarige behoorlijke introverte dame die probeert te overleven tijdens haar opleiding op Blackwall Academy. Je hebt niet al te veel vrienden en je houd er ook wat meer van om op afstand te blijven, met de nodige momenten dat je even op jezelf wil zijn.

Max kan zichzelf verliezen in haar grootste passie: Fotografie. Al sinds jongs af aan geniet ze er van om foto’s te maken en heeft ze haar skills verbeterd. Ze heeft liever een “Old School” camera dan zo’n moderne digitale, en daarom fotografeert ze met een prachtige Polaroid camera (zo’n wapper ding waar al die Hipsters van dromen). Ze kan behoorlijk goed fotograferen maar heeft het zelfvertrouwen niet om dat echt in te zien.

Terugspoelen en opnieuw beginnen.
Ho ff Bas, rewind, waarom leg je het hele levensverhaal uit van Max?

Nou, dat doe ik omdat Life is Strange met een prachtige sfeer probeert om je in het verhaal te laten opgaan. Zodra het spel begint plaats deze je naast een vuurtoren. Je kijkt om je heen en ziet een grote Tornado op het stadje af komen. Op dat moment stort de vuurtoren in en net voordat deze je raakt schrik je terug de werkelijkheid in. Je hebt geen idee wat er net gebeurde. Je kijkt om je heen, maakt een foto en meteen betrekt de docent je in het les.

Zodra je de klas uitloopt start er een heerlijk sfeervol deuntje en heb je echt het gevoel dat je een dame van 18 bent op een Universiteit waar ze nog niet helemaal haar draai gevonden heeft. Max observeert liever iedereen dan dat ze interactie met ze aangaat en heeft na het stressvolle moment van daarnet even een momentje voor zichzelf nodig.

Een klein stukje doorgespoeld door mij, om spoilers te voorkomen, gebeurt er iets heel indrukwekkends en ineens spoelt Max de tijd vijf minuten terug. Je begint namelijk ineens weer in het leslokaal waar daarnet zat en kan alles weer overdoen. Max snapt er niets van en probeert uit of ze haar terugspoel kracht weer kan gebruiken om de dingen anders te laten lopen dan ze daarnet deden.

Meer dan even terugspoelen.
Life is Strange is een bijzonder spel wat veel meer is dan praktisch terugspoelen en opnieuw proberen, zoals je zag in games als TimeShift. De game heeft sowieso meer weg van de Telltale games als The Walking Dead en Tales from the Borderlands. Je acties hebben consequenties maar waar ze in de Telltale serie al snel duidelijk werden is dat in Life is Strange een stuk anders.

Ten eerste zijn een groot deel van de acties met consequenties compleet te missen en zie je ze pas als je de episode uit hebt gespeeld. Ten tweede weet je aan het einde van Episode 1, van bijna alle acties die je terug kan spoelen, niet wat de consequenties zijn. De game leunt dus veel meer op wat voor keuze bij jou past als persoon en minder op de consequentie van je daden.

Je spoelt in Life is Strange vaak terug om te zien wat de andere keuzes waren. Of je spoelt terug omdat je dan een klein detail kan veranderen zodat de uitkomst een stuk beter wordt. Als voorbeeld moet je je op een bepaald moment verstoppen. Als je een kast opentrekt valt er een lamp om stort de inhoud van de kast in. Daarom denk je als speler al snel dat je je daar niet kan verstoppen. Als je terugspoelt kan je het omvallen van de lamp voorkomen en kan je je alsnog verstoppen in de kast. Als je je niet verstopt gebeurt er net weer iets anders.

Een stukje Fast Forward in de tijd.
Dontnod entertainment heeft het idee van episodische content geleend van de succesvolle Telltale series en dus kan ik nu niet vertellen wat er gaat komen in de volgende vier Episodes. Zelfs de game biedt alleen terugspoelen dus het lukt me niet om een review te doen van de gehele serie.

Wat ik wel zie is dat de game een prachtige sfeer neer zet en zijn best doet om de speler in het verhaal op te laten gaan, veel meer dan wat je ziet in andere games. Wat ik bijzonder vond is dat ik me daadwerkelijk begon te plaatsen in de schoenen van Max. Waar je in de meeste games een poppetje bestuurd wat “de wereld moet redden” of iets anders nobels ben je hier gewoon Max.

Max vol twijfels over zichzelf, haar toekomst, haar leven en de uitdagingen die elke dag met zich meebrengt. En dan krijgt ze ook nog eens een volledige freaky ervaring over zich heen. Maar Max is niet een superheld met superkrachten. Max is een meisje wat amper weet wat ze er mee moet doen, geen idee heeft wat er nu gaat gebeuren.

Aan het einde van de eerste Episode staat Max voor een enorm probleem waarvan ze geen idee heeft wat ze moet gaan doen. Ze heeft onbewust een aantal mensen tegen zich in het harnas gejaagd en dan krijgt ze ook nog eens dit over zich heen.

Had ik na vijf minuten de game al moeten kopen?
Ik zeg meteen ja. Dit is een heel bijzondere game en bied je een unieke ervaring. Waar de geweldige Telltale games je al in het verhaal opzuigen bied Life is Stange iets nog uniekers, namelijk dat je echt in de schoenen staat van een meisje die het even niet meer aankan.

Ok, de spraak animaties zijn soms wat slecht, en de karakters kunnen wat over de top zijn, maar als je daar doorheen prikt zie je een klein meesterwerkje wat een stapje voor loopt op de rest. Realiteit in games haal je niet alleen door mooie graphics. Deze game schuift je zo diep in de schoenen van Max dat je het gevoel hebt dat je zelf voor moeilijke keuzes komt te staan. Deze game wil je vaker spelen om het beter te laten lopen voor Max.