Nee, ik sta niet al oliebollen te bakken of ben ik onderweg naar België om alvast wat vuurwerk te scoren. De titel van deze column kan wat verwarrend zijn maar ik doel hier toch echt op iets anders. Games uiteraard, want daarom zit jij op deze fantastische game-site en ga ik je dezelfde vraag stellen als die ik had; zijn oude games moeilijker dan de huidige nieuwe?
Laten we eens terug gaan in mijn tijd (en ik kies even een willekeurig spel uit) toen ik nog een puisterig jong gamertje was en me bezig kon houden met het Atari 2600 spel Pitfall. De jonge lezers onder ons moeten deze titel maar eens opzoeken (ja, daar moesten we het mee doen) en zich afvragen waar de spanning in dit spel zat. Het spel was vrij simpel, wat ook niet gek is aangezien er toen nog geen mega capaciteit was om een spel te maken, door met een mannetje door een soort van jungle te rennen. Onderweg kwam je gekke beesten zoals schorpioenen en krokodillen tegen waar je overheen moest springen of via een liaan de plas met krokodillen heen moest slingeren.
Was dit leuk? Ja, dit was zeer vermakelijk en zelfs wat verslavend. Want zoals altijd wil je verder met een spel, wat gebeurt er als je dit level haalt, wat gebeurt er als je deze eindbaas hebt verslagen, hoe eindigt het spel? Oké, de levels waren zo goed als hetzelfde, maar toch was de drang er. Ook toen wilde je jezelf of een vriend overtreffen.
Eten, nu!
Maar nu even niet gekeken naar de graphics of eindbazen of wat dan ook. Heb je er vandaag de dag wel eens bij stil gestaan dat je vroeger geen consoles had die data kon opslaan? Dat als je een spel ging spelen je het misschien moest doen met een aantal ‘continue’s’ en als je die verspeeld had (letterlijk) het gewoon echt klaar was?! Niets verder gaan waar je gebleven was, je doet het maar weer lekker opnieuw. En ja, dat leverde heel veel frustratie op maar toch ging je keer op keer de strijd opnieuw aan want je wilde immers verder komen of een nieuw record plaatsen.
Wat dacht je van het feit dat ik vroeger uit school kwam en aan mijn moeder moest vragen hoe laat we gingen eten want dan kon je qua tijd inplannen of je een bepaald spel nog wel kon spelen. En ja ik baalde als een stekker als je moeder dan toch net weer iets sneller klaar was met koken en je naam riep om te komen eten. Eerst deed je nog of je het niet hoorde, dat kon je tot twee keer flikken maar daarna werd toch echt je slaapkamer deur open gegooid en kreeg je de vraag naar je hoofd geslingerd of je doof bent ofzo? “Het eten staat klaar, het word koud, we wachten op je”. Ja ja, dat waren dilemma’s vroeger. En waar zat die pauze knop? Nergens dus!
En wat dacht je van je stoer-doenerij op het schoolplein de volgende ochtend? Daar kon je echt niet zomaar met het verhaal aankomen dat jij de avond ervoor nog even die eindbaas had verslagen of dat je het spel had uitgespeeld. Dat bewijs moest er zijn, toen kon je niet even snel een snapshot maken of je sharebutton indrukken om het bewijs te delen met je vrienden en de rest van de planeet. We hadden nog niet eens internet in mijn tijd en ook al waren de games die ik speelde in kleur, ik had een zwart-wit t.v. op mijn kamer staan.
Nee je nodigde je vriendje uit op de woensdagmiddag om langs te komen om zo echt te kunnen laten zien dat jij heel ver kan komen in het spel. En ja, dat betekende dat je het hele spel vanaf het begin wéér moest gaan spelen want opslaan kon niet weet je nog? En je zult altijd zien dat je dan op dat moment een iets mindere dag hebt en je verdorie de eerste 2 levels niet eens haalde. Daar ging je mooi af en je begint snel excuses te verzinnen en start het spel snel weer opnieuw en probeert de verloren tijd in te halen. En dan moest je nog opschieten ook want óf je vriendje werd het al snel zat om steeds hetzelfde te moeten zien en geloofde je stoere schoolplein verhalen niet meer óf je moeder stond alweer te gillen omdat het eten….. juist.
En ik ben er nog niet he! Wat dachten jullie van de moeilijkheidsgraad? Wat nou easy, normal, hard of extreem achterlijk hard? Niets daarvan, er was gewoon 1 moeilijkheidsgraad en daar deed je het maar mee, niet de mogelijkheid om in het optiemenu de moeilijkheid even een tandje lager te zetten. Knallen zal je, wij van het testteam hebben het gedaan, dus jou moet het ook lukken, moeten de makers denk ik gedacht hebben toen ze de meest moeilijke en bizarre levels gingen ontwikkelen. En ondanks dit alles wist je niet beter toentertijd en ging je er gewoon voor. Je wilde immers weten wat er gebeurde na een bepaald punt.
Dit soort dingen zijn vandaag de dag allemaal niet meer aan de orde. Je kunt dingen opslaan, aanpassen of delen zoveel en vaak je maar wilt. Je bepaald nu zelf of je de moeilijkheidsgraad wat hoger of lager zet en kun je tegenwoordig hele foto albums of video’s op het internet plaatsen met een druk op de knop. Je kunt tegenwoordig je highscore delen met iemand aan de andere kant van de wereld en die kan op zijn beurt jou weer uitdagen als deze de jouwe verbroken heeft. Het zijn andere tijden en de techniek staat niet stil, ik ben me daar goed van bewust en ik game nog net zo ijverig als 30 jaar geleden.
Maar toch denk ik soms nog wel eens terug aan vroeger en aan al die beperkingen die je had. Geeft dat aan dat je vroeger betere games had omdat het veel moeilijker was om ze te doorlopen? Was de uitdaging veel groter en lag de moeilijkheid veel hoger? Wat was nou beter? Oud of nieuw?