Review – The Witcher 3: Wild Hunt

Ik duik naar rechts, en rol door het zand. Het monster draait en zwiept met zijn staart richting mij. Ik duik naar achteren en ontwijk maar net zijn aanval. Hij springt omhoog en vliegt weg. Ik gebruik mijn Axii sign op hem. Verward stort hij naar de grond. Ik ren op hem af en geef hem een genadeslag. Vijf minuten later rij ik het dorp binnen met het hoofd als trofee aan mijn paard.

Geralt of Rivia: Witcher for hire
Je speelt in The Witcher 3: Wild Hunt als Geralt. Geralt is, zoals de titel van de gamereeks doet vermoeden, een Witcher. Witchers zijn mensen die in hun jeugd zijn getraind in het bevechten van monsters en andere magische wezens. Ze worden zowel getraind in diverse vechttechnieken als opgeleid om alle verschillende type monsters te kunnen herkennen en uit te roeien.

Witchers zijn niet zomaar mensen, ze krijgen aan het eind van hun opleiding namelijk magische krachten. Niet zo sterk als die van een tovenares maar genoeg om in gevechten te gebruiken. Die magische krachten zorgen er ook voor dat je lichaam tegen giftige stoffen kan, zodat je bepaalde goedjes kan drinken om je sterker te maken.

Witchers waren ooit nodig om de nieuwe te koloniseren gebieden veilig te maken voor de rest van de bevolking maar tijdens de tijdlijn van The Witcher 3: Wild Hunt worden Witchers vooral gezien als huurlingen die elk probleem oplossen, zolang ze maar betaald krijgen. Zonder emoties of empathie, puur voor het geld. Ten minste, als we het volk moeten geloven.

Grijze opa met een flinke geschiedenis
Zoals ik net al vertelde is The Witcher 3: Wild Hunt deel van een reeks spellen. Wat ik niet vertelde is dat het gebaseerd is op een boekenreeks van Andrzej Sapkowski en in drie delen door developer CD Projekt RED uitgebeeld in een game.

De Poolse Developer doet dat in de vorm van een Open World Hack and Slash Role Playing Game: Rondjes lopen, dingen doodmaken en ondertussen een cool verhaal volgen. Iets waar ik amper ervaring mee heb. Ik vind games waar je vooral in moet zwaard vechten altijd wat lastig en ik hou er liever van om te weten wat mijn keuzes in het spel voor gevolgen hebben. Joh, ik heb nog nooit Skyrim aangeraakt.

Voor mij was het dus een sprong in het diepe. Als eerste als gamer, omdat ik in mijn historie met 500+ games nog nooit een RPG als dit heb gespeeld. Maar ook als reviewer, omdat ik wel een goed onderbouwd verhaal moet neerzetten. Dat laatste wordt sowieso moeilijk, want ik ben nog niet eens op de helft van het verhaal; Joh, misschien zelfs pas op een derde.

Dat komt niet omdat ik er te weinig tijd in heb gestopt. Op het moment van schrijven al 74 uur. En dat zijn ingame zeker een aantal weken. Verklaard meteen waarom meneer Geralt of Rivia grijs haar heeft, hij is meer dan honderd jaar oud. Van honderd jaar lang side quests en Witcher contracten uitvoeren krijgt iedereen wel een grijze bos.

Mietjesmodus of een dodelijke wandeling?
Een van de redenen dat het geen simpele avonturentocht voor me is komt omdat ik het spel gestart heb op Death March. Deels omdat de Achievement-hoer in mijn graag de Walked the Path achievement wil halen, deels omdat CD Projekt RED heeft verteld dat je The Witcher 3 eigenlijk moet spelen op de moeilijkste twee opties.

En hier komt meteen mijn eerste pluspunt voor de game naar voren: Op Death March, en wat ik hoor ook op Blood and Broken Bones (respectievelijk ultra hard en hard), is het echt een leuk uitdagend spel om te spelen. En dan niet op de typische Call of Duty hard modus manier, waar moeilijker alleen maar betekend dat de vijand meer leven krijgt. Nee, op elke moeilijkheidsgraad hebben de vijanden in The Witcher 3: Wild Hunt dezelfde krachten en levens. Het spel maakt per niveau vooral de vijanden slimmer en sneller.

Ik zat veel te spelen met een vriend van me uit Engeland en telkens te zeggen dat hij wel op easy aan het spelen moest zijn. Hij had namelijk amper moeite met groepen vijanden en flinke eindbazen. Maar toen ik ging onderzoeken was het al snel duidelijk dat de AI meer vergevend was op zijn normale moeilijkheidsgraad.

Ik hou er altijd wel van als een spel niet simpel de vijanden sterker maakt. Groepen monsters zijn telkens actief bezig je te omsingelen en vallen niet een voor een aan maar gaan direct voor de groepsaanpak. Je krijgt amper ruimte voor een tegenaanval en fouten worden flink afgestraft.

Heerlijk! Het zorgt er namelijk voor dat je meer je best gaat doen. En het zorgt er voor dat je een Dark Souls trauma wil voorkomen en dus voor elk gevecht voor de zekerheid je spel opslaat.

Upgrades en skills: Geralt versie 3.8
Upgrades voor je character zijn natuurlijk standaard in elke moderne RPG. The Witcher 3 geeft je drie vormen van upgrades.

Als eerste hebben we de loot! Spulletjes die je aan kan trekken om je karakter beter te bewapenen. Denk hier aan zwaarden (een zilveren voor monsters en een stalen voor mensen) en kleding zodat je er niet alleen mooi uit ziet maar ook beter je vijanden kan verslaan. Je kan deze vinden, kopen of zelf laten bouwen.

Daarnaast heb je skills. Je kan in vier categorieën punten investeren en daarmee aanzienlijk je speelstijl beïnvloeden. Een van die categorieën is specifiek gericht op je signs. Dit zijn je magische krachten waar je vijanden mee kan verslaan. Denk hier bij aan beïnvloeden van de geest of het schieten van vuur.

Je hebt niet genoeg punten om alles te verbeteren en dus moet je keuzes maken; Zo heb val ik liever aan met een snelle lichte aanval en investeer ik dus niet in skills die te maken hebben met zware aanvallen. Tevens zijn skills alleen van toepassing als je ze actief maakt door ze in een aantal sloten te zetten.

En dan heb je nog de drankjes en spulletjes die je kan maken en gebruiken vooraf en tijdens gevechten. Natuurlijk heb je drankjes waardoor je sterker wordt of een stuk van je leven terugkrijgt, maar ook zijn er bijvoorbeeld drankjes en goedjes die specifiek gericht zijn op een bepaalde soort monster.

Geraltpedia: Hoofdstuk Monsters
The Witcher draait natuurlijk uiteindelijk om het doodmaken van Monsters en zoals ik net schrijf zijn er verschillende soorten monsters met elk hun eigen zwaktes en aanpak. En hier mijn tweede pluspunt: De monsters zijn echt behoorlijk anders en hebben elk hun eigen unieke patronen qua gedrag en aanvalsmethodes. Je verzamelt na een tijdje informatie over elke soort monster in een soort encyclopedie en deze moet je af en toe wel raadplegen als je een hoger niveau monster tegen komt.

Zo heeft het ene beest een zwakte voor vertragende signs. Deze kan je niet aanpakken met vuur en is immuun tegen signs die hem afleiden. Een andere vijand kan je nergens mee beïnvloeden maar is gemakkelijk te ontwijken en houdt niet zo van bepaalde type bommen die je gooit. En dan heb je ook nog de spookachtige vijanden die pas te raken zijn als ze door een cirkel lopen die jij met een sign neerzet.

Ook zijn er contracten te vinden waarin de bevolking om jouw hulp vraagt. Bijvoorbeeld dat er een aantal schapen vermoord is of dat er mensen ontvoerd worden. Op het moment dat jij zo’n Witcher Contract aanneemt mag je aan de slag om het beest op te sporen.

Dit betekent mensen ondervragen en à la Batman / Sherlock Holmes sporen volgen tot je er achter bent met wat voor monster je te maken hebt en waar deze zich verstopt. Maar dit soort monsters zijn uitdagender dan het gros wat je normaal tegenkomt. Om een contract te voltooien moet je vaak je behoorlijk voorbereiden: Mediteren om je krachten te verzamelen, je wapens insmeren met een olie waar het beest niet tegen kan en de goede bommen en signs selecteren.

Deze gevechten duren vaak langer dan de normale en als je een paar niveaus boven je vecht kan het zo een kwartier duren voordat het beest dood is en jij er met minimale kleerscheuren vanaf komt. Maar het resultaat mag er dan wel wezen: Een zak geld en een mooie trofee aan je paard die je statistieken beïnvloed.

Alleen maar lovende woorden, of?
CD Projekt RED heeft een flinke ervaring met al twee Witcher spellen achter de rug. Ze hebben dus behoorlijk ervaring in het neerzetten van een goed verhaal met een mooie uitvoering. En dat is te zien in The Witcher 3: Wild Hunt. Het speelt lekker, het vechten gaat dynamisch en er zit een flinke diepte in het vechten.

Mijn grootste ergernis is het loot systeem. Na 74 uur zit mijn inventory vol met meuk waar ik blijkbaar wat mee kan craften maar ik heb geen idee wat, en overzichtelijk is het niet. Ook de prijs bij het verkopen is voor mij nog steeds onduidelijk; Ik heb namelijk geen idee waar de prijswisselingen per handelaar op gebaseerd zijn.

Maar het opvallendste probleem zijn nog wel de talloze kleine bugs in het spel. We praten hier gelukkig niet over de onzin die Assassin’s Creed voor elkaar kreeg, of talloze andere voorbeelden, maar het zijn er wel veeeeeeeeel. Soms hilarisch, soms dom.

Natuurlijk zit je af en toe klem in een boom, dat is standaard. Een leuke is dat als je aan het galopperen bent op je paard en je gaat dood valt je in paard rij houding tot de grond en rol je verkrampt door, zonder paard, maar nog wel in zithouding. Of denk aan dat je al een minuut van je paard af bent, je langs een mooie vrouw loopt en Geralt ineens kalmerend tegen het paard zegt: “woooohh, slow down”. Tja. Zo versier je geen vrouwen.

De enige storende bug die andere mensen vonden is dat je savegame corrupt kan raken. Ik heb het een keer gehad en laadde gewoon een save van 5 minuten eerder. Ik zie het probleem niet, met de talloze autosaves die de game ook opslaat.

De game krijgt er in dit geval geen minpunt voor. De bugs verpesten alleen het spel niet en ze zijn vooral grappig. En CD Projekt RED staat bekend om het serieus nemen van hun achterban; Ze passen graag het spel aan na feedback uit de community en hebben al een patch gepland met talloze fixxes erin. In mijn mening zijn bugs het probleem niet, zolang het spel goed speelt en je als developer de bugs serieus neemt en oplost.

Pre-Eindconclusie
Ik heb ooit besloten dat een 10 alleen maar mag voor games die de industrie aanzienlijk veranderd hebben. Denk hierbij aan Halo of de eerste twee Assassin’s Creeds. Of pak Battlefield Bad Company 2. Bij the Witcher 3: Wild Hunt is het een lastige. Mijn gevoel zegt dat de game in de buurt komt van een 10, maar de game zal de wereld niet veranderen.

Maar de game verdient meer dan een simpele 9 en daar ik niet aan halve punten doe sluit ik deze review anders af. The Witcher 3: Wild Hunt is een heerlijke RPG waar je uren aan kan besteden. De gameplay is heerlijk en het spel speelt erg goed. De vijanden zijn divers en uitdagend. Simpel gezegd: Behalve als je geen tijd hebt is er echt geen reden om dit spel niet te kopen.

Grootste pluspunt
Om duidelijk te maken dat deze game veel meer is dan een fatsoenlijke 9 hierbij mijn slotstuk:

The Witcher 3: Wild Hunt zet een sfeer neer waar geen grafische engine tegenop kan. Ondanks de prachtige graphics, die op high end PC’s bizar mooi te noemen is, zit de kracht van The Witcher 3 hem in de details.

Alles is uniek in het spel. Elk dorp is anders, elk stuk landschap is anders en elk moment in het spel is een andere beleving. De grote steden zitten vol kleine details en elke burger die je tegenkomt doet zijn eigen ding. Al je keuzes hebben consequenties, van klein tot groot. Laat je per ongeluk een gevaarlijk spook los die een plaag loslaat dan zie je na een tijdje iedereen hoestend door de dorpjes lopen. Maak je een goede beslissing dan zal er altijd iemand zijn die het er toch niet mee eens is, en je dat duidelijk laten horen als je langsrijd.

De karakters die worden neergezet zijn goed uitgewerkt en de stemmen zijn heerlijk divers (zelfs met Nederlanders). De sfeer in elke regio is zo uniek dat je het gevoel geeft alsof je daar rondloopt. Ratten, vieze huizen en bedelaars in het arme deel van de stad, schone straten, dure spullen en veel bewakers in het rijke deel van de stad. En dan het weer nog: Het regent, stormt, waait. En na de storm dan die prachtige zon door de wolken!

CD Projekt RED krijgt het voor elkaar om je een band te geven met sommige karakters waardoor de keuzes die je maakt daadwerkelijk moeilijk worden en (voor jouw gevoel) foute keuzes je nog lang achtervolgen.

The Witcher 3: Wild Hunt is veel meer dan een spel. Het is een beleving met een sfeer van het niveau als in Metro 2033. Als CD Projekt RED nog één stapje omhoog doet voor hun nieuwe titel Cyberpunk 2077 ligt een 10 van mij op ze te wachten.