Spellen komen tegenwoordig in alle soorten en maten. Als we kijken naar het “retro” tijdperk en denken aan spellen zoals Pacman, Pitfall, Super Mario etc., dan waren we gebonden aan een lineair pad om te bewandelen. Het doel: je begint bij punt A en je dient jezelf een weg te banen, met alle gevaren onderweg ontwijkend, om uiteindelijk bij punt B aan te komen. Zo zat het spel in elkaar omdat het zo geprogrammeerd was.
En dat was allemaal prima want je wist niet beter en in die jaren was dat the bomb. Ik weet nog goed dat toen ik mijn Commodore 64 bij elkaar gespaard had ik een spel speelde waar voor het eerst een sample in voor kwam waarin je een mensenstem het woord “fight” in hoorde. Ik was zo verbaasd en blij tegelijk dat dit erin zat dat ik alleen van dat stukje al plezier voor 10 had. Dat moest iedereen weten eigenlijk, de technologie stond niet stil en je kon merken dat computers meer konden. Ik hoef jullie verder niet uit te leggen wat het computertijdperk ons verder heeft gebracht.
De spellen werden steeds maar mooier en groter. Vandaag de dag zijn scripts voor spellen te evenaren met scripts die acteurs mee naar huis krijgen voor een filmrol, hetzij soms niet groter. Dit soort dingen maken de spellen van tegenwoordig alleen maar realistischer en dat is iets wat de fans willen zien en horen. Het moet allemaal zo groot en mooi mogelijk zijn met het liefst zoveel sidequests dat je alleen daarmee al uren zoet kan zijn. DLC’s zijn aan de orde van de dag om spellen maar te blijven uitbreiden en de fans zoet te houden (en de makers te voorzien van nog meer geld in het laadje).
Dead End!
Maar om even terug te komen op de games met een lineair pad om te bewandelen. Vandaag de dag zijn die spellen ook nog steeds aanwezig. Als je bijvoorbeeld kijkt naar een singleplayer van Battlefield, Rayman of Killzone, het ziet er allemaal super gelikt uit en er gebeurt genoeg onderweg maar toch blijft het feit dat je van punt A naar punt B dient te gaan en doorloop je een pad en word je in principe door de ontwikkelaars gestuurd om die weg af te leggen.
Het is nou niet zo dat als jij denkt: “Hey, wat zou er achter in dat steegje liggen” of “Wat zou er om de hoek van dat flatgebouw te doen zijn” dat je dat ook daadwerkelijk kan doen. Zelfs mooie spellen als The Last of Us geven je die mogelijkheid niet want net als jij denkt dat die straat in de verte verder loopt word je geblokt door een stapel pallets met puin en prikkeldraad waardoor je als speler weet dat je daar niet verder kan en het pad dus ergens anders vervolgd dient te worden.
Ook daar kom je uiteindelijk vrij snel achter de juiste weg of opening die je dient te volgen. Niets mis mee want zo zit het spel nou eenmaal in elkaar en er dient een verhaallijn verteld te worden. Dit soort dingen storen mij helemaal niet maar soms heb ik daar ook totaal weer helemaal geen zin in en wil ik mijn eigen ding doen.
Make my day punk
Dat brengt mij bij de spellen die mij wel de optie geeft om af te dwalen en me ook de kans geeft om, naast het verhaallijn, de wereld te verkennen. Want als ik eerlijk ben vind ik dat soort spellen persoonlijk de heerlijkste. De eerste echte, zogenoemde, open wereld game waar ik onder de indruk van was is het uit 2010 gedateerde Red Dead Redemption. En terwijl ik de titel van dit spel typ hoor ik in mijn hoofd de western muziek galmen. Nou heb ik altijd al een zwak gehad voor het western genre en dat in combinatie met de makers (Rockstar) had ik hier een goed gevoel bij.
Ik ben zelf nooit een fan geweest van de GTA reeks (ben ik de enige?) maar ook Rockstar zit achter deze games en zoals jullie weten hebben die ervaring met het creëren van een open wereld. Ik heb dan ook op de voet alle trailers van RDR gevolgd vanaf het moment dat dit spel werd aangekondigd. En toen het spel dan ook 4 jaar geleden mijn PS3 ingleed werden al mijn verwachtingen waargemaakt. Ik heb echt letterlijk maanden besteed in de wereld van John Marston en alle hoeken van de gigantische map bezocht.
Uiteraard zit er een verhaallijn in dit spel maar het verplicht je niet om een specifiek pad af te leggen. Ik weet nog goed dat ik na weken pas een paar hoofdstukken had gespeeld maar me meer bezig hield met wat ik allemaal wel en niet kon doen. Ik wilde niet snel door het spel heen rennen en de hoofdmissies doen. Nee ik wilde lekker afdwalen met mijn warhorse de bergen in. Op een klif naar de zonsondergang kijken of wilde dieren opzoeken en op jacht gaan, dat waren de dingen waar ik voor ging.
Ik weet nog dat ik zelfs wat verontwaardigd was toen een vriend van mij na een week tegen mij zei: “en wat vond jij van het eind van RDR”? Say what? Man, mijn paard staat nog stal! Uiteraard is iedereen anders en weet ik ook wel dat sommige dit soort dingen niets boeit, maar mij wel.
Shark week
Mijn tweede “OMG” gevoel kwam een paar jaar later toen het spel Far Cry 3 uitkwam. Het was voor het eerst dat ik een spel uit deze reeks ging spelen en de verwachtingen waren weer groot doordat je er eigenlijk niet omheen kon met alle reclame en trailers die je om de oren vlogen. Er werden hele soapseries uitgebracht die in verband stond met dit spel.
Na de coole spannende intro werd ik losgelaten op het grote eiland waar van alles te beleven viel. Ook hier raakte ik al snel van het pad en ging op onderzoek uit. Kon ik op die grote berg aan de overkant komen? Was het mogelijk om een heel stuk met mijn deltavlieger af te leggen? Ja, was het antwoord op een hoop van mijn vragen die door mijn hoofd speelde. Hoe vet is het om het water in te gaan op zoek naar een haai en daar een stuk C4 explosief op zijn hoofd te plakken om vervolgens terug te zwemmen naar het strand en daar het explosief af te laten gaan.
Haha, ja het klinkt bizar en het heeft me bijna een week gekost maar het is mogelijk en op een gegeven moment ga je echt de gekste dingen verzinnen om te kijken of iets überhaupt mogelijk is en of de ontwikkelaars net zo’n zieke geest heeft als ik. Ook in dit spel genoot ik weer van de open wereld maar tegelijkertijd raakte ik ook lichtelijk in paniek omdat ik niet zo goed wist waar ik moest beginnen. Er viel zoveel te doen dat ik af en toe het spoor bijster was wat al snel weer resulteerde in afdwalen en door de vele afleidingen die het eiland je bied ging ik al snel weer op verkenning.
Als eerbetoon?
Zoals sommige van jullie weten heb ik een grote passie voor de Assassin’s Creed reeks en ook hier heb ik uren en uren aan besteed met het ontdekken van de open wereld die de spellen bieden. Het feit dat de stad “leeft” geeft mij een kick. Zo heb ik bij elk deel bijvoorbeeld een bepaald personage uit de stad gevolgd. Gewoon een dorpsbewoner die in principe niets met het verhaal te maken heeft maar gewoon dient als een NPC (Non Playable Character) en gewoon als een figurant door het spel wandelt.
Zo ging ik in AC2 eens op een bankje naast een dame zitten om voor me uit te staren. Aapjes kijken, maar dan in de digitale wereld. Zo leuk om te zien dat de “figuranten” allemaal een eigen leven lijden en allen zo druk zijn met van alles en niets. Totdat de dame naast me ineens opstond en er vandoor ging. “Oh oké, jij kunt dus nog meer dan alleen maar op een bankje zitten” dacht ik nog en besloot om deze dame te volgen. Tot mijn verbazing ging deze mevrouw met een rieten mand onder haar arm dragend, naar de visboer een straat verder en ging daar spullen kopen om vervolgens haar reis te vervolgen.
Of wat dacht je van de mogelijkheid om tijdens een achtervolging wat geld op straat te strooien waardoor het halve dorp zich op het geld stort waardoor er een blokkade veroorzaakt word en je achtervolgers jou kwijt raken. Het zijn allemaal dingen die je soms mist maar wel in een spel aanwezig zijn. Ik check dit soort dingen altijd in een spel en bedenk me dan dat er een programmeur is geweest die dit karakter heeft gecreëerd en de opdracht heeft gegeven om dit soort dingen te doen of te reageren op bepaalde situaties.
En dit soort dingen blijven vaak onopgemerkt door de speler. Ik vind het gewoon leuk om te zien en zie het soms ook als een soort eerbetoon voor de ontwikkelaar om hier even bij stil te staan. En tevens worden dit soort dingen in spellen ook steeds groter en worden we er meer bewust van gemaakt.
Kijk bijvoorbeeld eens naar een spel als Watch_Dogs. Hier kan je er bijna niet omheen. Voor degene die het spel gespeeld hebben zal het je nog vers in het geheugen liggen dat als je midden op straat je geweer trekt er al een persoon is die om het hoekje van de straat de politie staat te bellen. Of als je snel een auto nodig hebt en je trekt er even eentje bruut achter het stuur vandaan liep je ook al de kans dat het mobieltje getrokken werd. Soms heel irritant maar wel weer realistisch. Ik vind het allemaal prachtig en van dit soort dingen kan ik echt genieten. En volgens mij ben ik niet de enige aangezien we op Youtube genoeg filmpjes terug kunnen vinden van mensen die de gekste dingen uit proberen in games.
Hebben jullie wel eens iets soortgelijks gedaan? Laat het me weten in de comments.