“And then, after five minutes of silence, almost inaudibly, the old man sighed and said, more to himself than to Artyom: ‘Lord, what a splendid world we ruined…”
Eentje die je niet vaak tegenkomt
Normaal vlieg ik door een game om een indruk te krijgen zodat ik deze snel voor jullie in een review kan omtoveren. Voldoende tijd om de game te proeven maar snel genoeg om jullie niet te laten wachten. Crewlid Joris was ook reuze enthousiast om de review te schrijven en mogelijk stond ie dan al veel eerder op de pagina. Maar uiteindelijk had ik het geluk om de review te kunnen schrijven, deels vanwege mijn grote voorliefde voor de gameserie.
Metro 2033 was voor mij dat leuke meisje van de middelbare school. Zo eentje met een heerlijke persoonlijk, geweldige glimlach en een uitstraling zoals je nog nooit gezien hebt. Ze was misschien niet de mooiste maar dat had je niet eens door. Het spelen van Metro 2033 Redux was alsof ik dat meisje weer tegenkwam en de jaren haar heel goed gedaan hebben.
De Metro games zijn namelijk al 4 jaar oud maar hadden bij de release niet de beste graphics. Dit kwam voornamelijk omdat de studio die het moest maken in erbarmelijke omstandigheden moest werken en amper financiering kreeg. Dat ze dan toch zo’n indrukwekkende game weten neer te zetten vind ik geweldig.
Het Boek Metro 2033
Dmitry Glukhovsky heeft in 2005 het erg goed ontvangen boek Metro 2033 uitgebracht. Dit boek was de grondslag voor de game Metro 2033 van 4A Games. Het spelt zich af in Moskou in 2033 waar de overlevenden van de nucleaire holocaust zich verschuilen.
De mensen die in 2013 de Metro in zijn gevlucht hebben in 20 jaar hun thuis daar gebouwd, waar elk metrostation een soort onafhankelijke staat geworden is. Tevens zijn er facties onstaan zoals de communistische Red Line en de Facistische Fourth Reich. Onafhankelijk van al die groepen zijn er ook de Rangers. Deze kom je tegen in Metro 2033 en spelen een cruciale rol in Metro Last Light. Zij proberen de dreiging van de “Dark Ones” aan te gaan en jij valt midden in dat verhaal.
Hoewel veel mensen van mening zijn dat een Boek de beste sfeer kan neerzetten, omdat je je fantasie het werk kan laten doen, ben ik van mening dat Metro een van de meest sfeervolle games is die ik ooit ben tegengekomen. De manier hoe de rauwe russiche post apocalyptische sfeer wordt neergezet is subliem. De Metro stations zijn allemaal net wat anders, zoals een station vol wanhopige mensen die amper overleven of een groot russisch bolwerk met trainingskampen en stripclubs.
“Humans had always been better at killing than any other living thing.”
Metro is een fijne shooter game met een paar bijzondere elementen erin. Sowieso vecht je tegen verschillende soorten vijanden. Zo kom je ondergronds het ene moment hordes monsters tegen en moet je het andere moment door een basis heen sluipen. Of je kilt natuurlijk die hele basis!
Metro bied je vaak verschillende manieren van aanval. Je kan een omgeving soms zonder een kill te maken doorsluipen, je kan sneaky iedereen vermoorden of guns blazing iedereen afknallen. Het leuke is dat je verschillende achievements hebt op dit gebied zodat de game je stimuleert om de game vaker uit te spelen met de verschillende speelstijlen.
Tevens heeft de game ook een Hardcore en Ranger Mode, waarin bij Hardcore kogels meer schade doen en in Ranger mode je HUD weg is. Dat betekent niet dat je hulpeloos bent, het maakt het juist leuker. Je moet zonder hud op je horloge kijken om te zien hoelang je luchtfilter meegaat, je kompas gebruiken om je waypoint te vinden en naar je gun kijken om je kogels in het magazijn in te schatten. Ook heerlijk vind ik het dat meer schade per kogel twee kanten op werkt. Het is dus niet Hard als in Call of Duty waar de vijanden magische sterk worden.
Kogels functioneren tevens als ingame geld. Dus dat maakt op de moeilijkere modussen het interessanter om rustig aan te sluipen dan de helft mis te schieten. Maar, en dat doet de game slim, het maakt je in sommige momenten op hardcore wel erg zenuwachtig. In panieksituaties moet je echt je best doen rustig te blijven want je bent ook zo dood. Een echte uitdaging!
Geen superkrachten, wel een goed hart
In sommige games ben jij de held. Speciale krachten, gemaakt in een Laboratorium of jarenlang getrainerd is normal je achtergrond verhaal. Hier ben je gewoon Artyom. Geboren in de Metro. Niets spannend maar wel een gevoel voor avontuur… en meer! Want als je het spel met een goed hart spelt unlock je steeds meer over wat er echt aan de hand is met de “Dark Ones”.
Als je met een goed hart het spel uitspeelt krijg je ook een alternatief einde te zien. En vaak, als je even nadenkt voordat je schiet, kom je er achter dat er eigenlijk geen reden is om bang te zijn. Zo kwam ik een boos monster tegen in een gang, maar die viel me niet aan. Toen ik wat beter keek zag ik dat zij haar nest verdedigde. Later vermoorde ik een groot monster waarna ik nog geen minuut later haar jonkies tegenkwam die warden aangevallen. Toen ik ze hielp kreeg ik weer een stukje bonus verhaal.
Dit alles geeft de game een heerlijke sfeer om te spelen. De omgevingen zijn erg rauw en sfeervol opgezet en de personages goed uitgewerkt. Al met al een game om je herhaaldelijk in te kunnen verliezen.
Eindconclusie
Het is moeilijk om een game waar ik zo onder de indruk van ben objectief te beoordelen. Daarom heb ik bewust kritisch gekeken naar de upgrade naar Redux, waarmee de game mooier zou worden en er wat features zijn toegevoegd. De game is inderdaad een stuk mooier geworden en ze hebben wat extra dingen toegevoegd zodat je toch een iets andere beleving krijgt.
Ook heb ik geprobeerd de game af te zetten tegen vergelijkbare AAA titels. En zeker dan kan je wel zeggen dat de mooi opgepoetste versie toch nog niet de grafische kwaliteit haalt van de grotere titels. Ze hadden er, met wat meer moeite, zeker betere graphics in kunnen stoppen.
Maar qua verhaal en sfeer overtreft deze game wel veel andere games. En de prijs die ze er voor vragen ligt tevens ver onder het gemiddelde. Je krijgt dus veel game voor je centen en dat compenseert de wat mindere graphics met gemak.
Daarom krijgt deze titel van mij een uitzonderlijk cijfer. De Xbox 360 versie had ik toendertijd zeker een 10 gegeven. Het is een game die indruk op je achterlaat met een verhaal waar veel game makers wat van kunnen leren. Gameplay is voor mij altijd nog belangrijker dan Graphics.
