In de wereld van het gamen kom je zo nu en dan mensen tegen die een gameverslaving hebben gehad. We denken dan dat dit ons nooit zal gebeuren, omdat we de controle hebben. Ik was ook één van die mensen die zo dacht. Als kind was ik echt een huismus, mede doordat ik tot een jaar of 10 altijd gepest werd. Ik sloot me dan ook vaak binnen op om mij kwijt te raken in een game.
Na mijn 10de veranderde veel, ik kwam op een andere school terecht waar ik veel vriendjes maakte en leerde daar mijn beste vriend kennen. Natuurlijk speelde we regelmatig computerspelletjes, maar ik was nu ook buiten te vinden om te voetballen of verstoppetje te doen. Maar ook ik kreeg met een vorm van gameverslaving te maken, toen ik de game World of Warcraft begon te spelen. Hierbij wilde ik dan ook met jullie mijn verhaal delen.
De kennismaking met Warcraft
Het is juli 2002, de maand dat Warcraft III: Reign of Chaos uit komt. Mijn beste vriend die in het verleden al met plezier Warcraft: Orcs & Humans en Warcraft II: Tides of Darkness speelde, koopt gelijk het spel. Met veel enthousiasme probeert hij mij warm te krijgen voor dit spel, maar er is twijfel. Nu is het zo dat hij mij in het verleden de vorige games heeft laten zien en ik heb deze games uiteindelijk ook nog even gespeeld, maar veel enthousiasme was er niet. De interesse kwam voor mij eigenlijk pas echt toen midden 2003 de uitbreiding op deze game, Warcraft III: The Frozen Throne, uit kwam.
Pas na de aanschaf van de uitbreiding, kreeg de game van mij een echte kans en begon ik de game te spelen. Na een paar uur, kwam dan ook de realisering, dat deze game eigenlijk best een bijzondere Lore achter de games schuilt. Ondanks een geweldige verhaallijn, werd de game en zijn uitbreiding eigenlijk nooit uitgespeeld. Dit lag eigenlijk niet zo zeer aan de game, maar consoles trokken mij gewoon veel meer.
World of Warcraft, leuk voor een jaar
Het is juli 2004, mijn beste maat en ik zijn in Frankrijk en praten een beetje over games. Ook Warcraft III komt tijdens ons gesprek aan bod en begint hij over een nieuwe Warcraft. Deze nieuwe game schijnt World of Warcraft te heten en is een MMORPG of zo iets. Zoals de game en genre in eerste instantie wordt toegelicht, is mijn beste maat al vrij snel mijn aandacht kwijt en begin ik een beetje vooruit te staren. Na een minuut of 5 heeft hij door dat ik allang niet meer luister. Het klinkt dan ook als een game, die het misschien een jaar goed doet en dan al vrij snel uit het geheugen van de meeste gamers zal verdwijnen.
Het zit hem toch niet lekker, dus een paar dagen later probeert hij het opnieuw. Aangezien hij de autosleutels heeft, besluit ik het toch maar aan te horen en probeer ik dit keer wakker te blijven. Al snel komen de wilde verhalen over warlocks en druïdes naar voren. Toegegeven, de uitleg over deze classes trekken toch meer mijn aandacht dan de uitleg van een paar dagen geleden. Gedachtes als, had hij hier niet een paar dagen geleden mee kunnen beginnen in plaats van de uitleg over quests en wat een MMORPG is, komen nu toch wel naar boven. Al trekt hij pas echt mijn volledige aandacht als hij over hunters begint.
Hij had gelezen dat je met hunters wilde beesten kon vangen en temmen., Wetend dat ik in die tijd erg gecharmeerd van draken was, liet hij mij weten dat er ook draken in het spel zaten. Nadat ik vroeg of je deze ook kon temmen, reageerde hij een beetje twijfelachtig dat dit ongetwijfeld mogelijk moet zijn. Nu kan ik je vertellen dat dit idee mij enorm aansprak en de rest van de vakantie ging het dan ook over deze nieuwe game. We dagdroomde ervan om als huurlingen met onze hunters en draken deze open wereld door te lopen en mensen in nood tegen betaling te helpen.
Onze eerste guild
Het is februari 2005, World of Warcraft komt in Europa uit. Mijn beste vriend is als de kippen erbij en koopt gelijk het spel. Ondanks onze enthousiasme, duurt het bij mij nog een half jaar voor het spel gekocht wordt. We besloten beide om een nieuwe character te maken, zo gezegd zo gedaan. De game was een orc en een undead warlock rijker, al besloot ik na 20 of 30 levels een tauren druid te beginnen. Om hem niet al te laten wachten, speelde ik tot van vroeg in de ochtend tot ver in de nacht, om zo snel mogelijk mijn druid op gelijke level te komen. Toen we weer dezelfde level hadden en gingen we weer verder met samen gamen.
Op een rustige avond, vlak voor we besloten te stoppen voor die dag werden we benaderd door een andere speler. Na een gezellig gesprek met haar, werden we gevraagd of we in haar guild Malus Imperium wilde komen. Nu hadden we eigenlijk afgesproken om niet voordat we level 60 waren in een guild te stappen, maar mede door een onwijs gezellig gesprek besloten we toch lid te worden. Al snel werd de guild groter en hechter. We begonnen met vaste groepen eerst kleinere dungeons te doorlopen wat steeds vloeiender ging, met als doel ons klaar te stomen voor het “grotere werk”. Tijdens een van onze maandelijkse online guild vergaderingen besloten we dat het tijd was om naar de grotere dungeons te gaan om deze te raiden.
Een goede guild is als een goedlopend bedrijf
We plande drie vaste avonden per week in, waar we van 20 uur tot 24 uur bezig waren met raiden. Daarnaast kreeg iedereen vaste taken te doen in de guild, om op deze manier structuur te houden in de groep. In die tijd liepen we namelijk met 40 man in zo’n dungeon, dus moest er duidelijkheid zijn. Je had twee tanks die de klappen moesten opvangen, zeven healers waarvan er twee puur op de tanks moesten letten. De overige vijf waren voor de rest van de groep bezig en voor de rest had je damagedealers die zoveel mogelijk schade moesten aanrichten.
We hadden een Guild leader, een raidleader en een leider binnen de healers. Als je er over nadenkt, heeft een guild dus eigenlijk best veel gemeen met een bedrijf. Omdat het als healer niet te doen was om op 40 mannetjes te letten, moesten zij een addon installeren die het overzichtelijk maakte. De healers, waarvan ik er één van was, keken dus eigenlijk vrijwel de hele avond alleen maar naar metertjes. Dit klinkt best saai, maar als je bedenkt in wat voor tempo je bezig was met healen dan sta je hier gewoon niet bij stil.
Real life Guild meetings
Net als menig bedrijf hun afdelingsuitjes hadden, spraken wij zo nu en dan met een vaste groep ook af. Omdat de mensen in de guild uit diverse Europese landen kwamen, besloten we deze uitjes in Duitsland te houden. Met een groepje huurde we wat kamers in een gezellig hotelletje en trokken er dan met zijn allen op uit. Overdag liepen we daar door het plaatje Aschaffenburg en in de avond waren we in een bar te vinden. Het was echt mooi om te zien hoe de groep steeds dichter bij elkaar kwam.
Eerste tekenen van verslaving
Door dat we zo hechten betrokken waren met de guild, hadden mijn beste vriend en ik niet door hoe verslavend de game eigenlijk kon zijn Waar wij in het verleden bijna elk weekend afspraken, zagen we elkaar nu soms weken niet. We “zagen” elkaar immers al elke dag ingame, daarnaast hadden we geen tijd omdat we goud moesten farmen vanwege de raid. Daarnaast gebeurde zelfs een keer dat we op een raid-dag afspraken en naar de bioscoop gingen, maar dit was geen probleem, want we hadden het helemaal gepland.
Na de film pakte we snel de auto naar huis en waren dan toch nog op tijd voor de raid. Helaas hadden we niet in de gaten dat de auto in een parkeergarage was gezet die niet 24 uur open was. Vanzelfsprekend kwamen we 5 minuten te laat bij de garage, waardoor we met de bus terug moesten. Dit leidde ertoe dat we te laat zouden komen voor de raid en we besloten naar de Guild leader die in Duitsland woonde te bellen om te laten weten dat we wat later waren. Achteraf gezien, waren dit toch wel duidelijk tekenen van verslaving.
Het einde van de guild
Het is januari 2007, de guild bestaat inmiddels anderhalf jaar en we kijken met zijn allen uit naar de nieuwste uitbreiding van de game. Op 16 januari 2007 om middennacht komt immers de uitbreiding The Burning Crusade uit. Deze uitbreiding brengt de speler via The Dark Portal op een andere planeet. Een week voor de lancering zijn er al diverse activiteiten te zien in het spel omtrent de opening van deze Portal. Een uur voor middennacht komen de honderden, misschien wel duizenden mensen van onze realm naar The Dark Portal toe om de opening te aanschouwen. Het was echt een indrukwekkend gezicht om al die mensen daar te zien wachten. Helaas was deze uitbreiding ook indirect de reden dat onze groep uit elkaar viel.
Alle Guild members stortte zich vol overgave op deze nieuwe wereld met als doel zo snel level 70 te worden, waardoor we in de nieuwe dungeons konden raiden. Alleen hier ging het mis. Waar je voor die tijd met 40 man in de raiddungeons liep, kregen we ineens te maken met raiddungeons voor 10 man. Nu keken we als guild naar de mogelijkheid om 3 groepen te maken, maar achter de schermen speelde er iets heel anders af. Er waren namelijk een paar mensen achter de schermen bezig om een nieuwe guild op te richten en probeerde diverse mensen met zich mee te trekken. Toen zij de guild hadden verlaten, kwam dat voor vele hard aan en we voelde ons verraden door deze mensen.
Uiteindelijk vertrokken er nog meer mensen, waardoor eigenlijk de hele guild uit elkaar viel. De mensen die overbleven, waaronder mijn beste vriend en ik, overlegde wat er nu ging gebeuren. De helft van onze groep had het plezier in het spel verloren door het verraad en besloten te stoppen. De andere helft besloot om als guild te fuseren met een andere guild.
Begin van het einde
De nieuwe guild waar we in terecht kwamen zat vol aardige mensen, maar ik mistte toch het gevoel wat ik bij onze vorige guild had. Ik besloot te stoppen met raiden en ging minder spelen. De tijd ging langzaam voorbij en er gebeurde eigenlijk niet veel bijzonders. Waar mijn beste vriend nog vrij gedreven leek, speelde ik misschien nog 10 uur per week en verder zat ik op mijn consoles te gamen. Dit lijkt veel, maar als je bedenkt dat ik eerst 40 uur per week achter World of Warcraft zat, valt dat behoorlijk mee.
Toen de nieuwe uitbreiding tegen het eind van 2008 uitkwam, wakkerde dat in het begin nog het vuur aan om weer te spelen, maar na een maand besloot ik een pauze in te lassen. Ik merkte namelijk dat de verslaving sterker werd toen ik vrijwel elke avond tot laat in de nacht speelde. De ironie hier achter is dat ik het spel helemaal niet meer leuk vond, maar alleen dwangmatig bezig was om mounts te verzamelen.
Aflopende zaak
Mijn pauze hield uiteindelijk aan tot de nieuwe uitbreiding uitkwam eind 2010. Tijdens de trailers werd World of Warcraft Cataclysm in mijn beleving neergezet als een nieuwe start van de game. Ik ben de uitbreiding daarom weer een tijd gaan spelen met diverse pauzes tussendoor. Wederom verviel ik in mijn gewoontes van dwangmatig mounts farmen en als ik hier niet mee bezig was, verveelde ik mij suf. Toen hierboven op ook nog Mists of Pandaria in 2012 uitkwam, begon ik het echt beu te worden. Ik heb mijn character nog wel door geleveld tot deze zijn level cap had bereikt en heb zelfs nog hard gewerkt om een paar mounts erbij te krijgen.
Een eenzaam gevoel
Er was totaal geen voldoening meer in het spel. De mounts die ik zo dwangmatig was gaan verzamelen en de characters die ik allemaal gespeeld heb , betekende gewoon niks meer voor mij. Het oh zo verslavende spel voor mij gaf mij een leeg en eenzaam gevoel. Best raar als je bedenkt dat er ruim 12 miljoen mensen dit spel spelen. Zoveel mensen om je heen en je zo leeg en alleen voelen. Ik kwam tot de conclusie dat ik de afgelopen 6 jaar het gevoel probeerde te vinden die ik de eerste jaren had met Malus Imperium. Dit heeft mij er uiteindelijk toe besluiten de deur van World of Warcraft voorgoed te sluiten. En ook al kijk ik wel eens met trots terug op mijn Swift Zulian Tiger mount, de herinneringen en de paar vrienden die ik er bij heb gekregen, is voor mij de deur naar de game World of Warcraft nu voor altijd gesloten.