De nieuwste BioShock Infinite: Burial at Sea staat inmiddels in de downloadlijst. En we hebben hier een we hebben ook een hele leuke tijd hier doorgebracht. Burial at Sea zagen we natuurlijk al eerder in de teasers die op YouTube te zien waren. En ook de opening van Burial at Sea ziet er veelbelovend eruit. Booker DeWitt, vermoedelijk een andere Booker DeWitt dan die we in de game hebben gespeeld, heeft een winkel geopend in Rapture, wat we kennen uit de vorige BioShock delen.
DeWitt is nog steeds een privé-detective in dit universum, en zoals elke privé-detective heeft hij te maken met een mooie dame met een groot probleem. Deze dame is Elizabeth, die inmiddels aan het roken verslaafd is geraakt. DeWitt vraagtwat er aan de hand is. “Zullen we beginnen met een vuurtje,” antwoordt ze terwijl ze opnieuw een sigaret opsteekt. Elizabeth is op zoek naar een meisje, een meisje waarvan DeWitt denkt dat ze overleden is.
Terwijl we terugkeren naar Rapture merken we hoeveel Burial at Sea met ons doet. We voelen ons direct weer thuis in Rapture. Nadat we rondlopen in Rapture merken hoe bekend het aanvoelt om her weer te zijn, ondanks dat Columbia ook een hele leuke wereld is, begrijp me niet verkeerd, maar een onderwaterstad vol met lekkende glazen gangpaden en donkere kleine ruimtes geven volgens ons net iets meer sfeer aan de game. Het leuke aan deze versie van Rapture is dat het zich afspeelt op 31 december 1958, wat dus betekend dat het één jaar voor de eerste BioShock is, en dus is er nog geen chaos in deze wereld.
Het is een ware openbaring om deze versie Rapture te verkennen. Dit keer zijn het niet de mensen die je lastig vallen en proberen aan te vallen. Het is nu juist leuk om de dialogen aan te horen die ze met elkaar aangaan onder het genot van een drankje aan de bar. De gezellige bar waar de barman plasma gebruikt om bestellingen van wachtende klanten te teleporteren en waar sigaretten worden aangestoken met brandende vingertoppen. En als je heel erg goed luistert naar de gesprekken, dan merk je dat iedereen toch wel angstig is voor de heerser van Rapture genaamd Andrew Ryan.
En terwijl we de wereld van Rapture ons voorziet van zoveel nieuwe informatie is het de introductie van Cohen die zorgt dat het verhaal een andere wending neemt. Het is het begin van een onbegonnen zoektocht, een zoektocht waarbij je een uitnodiging krijgt naar één van zijn rare feesten (wat meestal wel de beste feesten zijn). Tijdens de zoektocht moet je drie gebieden onderzoeken waarbij je het idee hebt dat je een vrije keuze hebt. Dit doet me dan weer denken aan mijn favoriete quote uit Bioshock 1: We all make choices, but in the end, our choices make us. Nadat de zoektocht voltooid is komen DeWitt en Elizabeth deze Cohen weer tegen. Hij neemt je mee naar een afgelegen gedeelte in Rapture, dit afgelegen gedeelte is het Rapture dat we kennen, en de reden waarom we het hebben verlaten in de vorige delen. Overal zie je bloed, glas en Splicers, en dit is nou juist wat je niet verwacht in deze rustgevende versie van Rapture.
In het begin ziet het er dan ook wel leuk uit, maar uiteindelijk is het een beetje teleurstellend, niet vanwege de leuke opzet, maar vanwege de korte duur van de DLC. Het is dan ook precies wat we verwachten als we Rapture’s omgeving mixen met Infinite gevechtssysteem. Dit is dan ook waar de rest van de DLC volledig om draait. Het is de level doorlopen met regelmatig een gevecht tussen jou en kleine groepen Splicers en bad-guy’s die je aanvallen. Het grote verschil tijdens de gevechten is dat de Vigors vervangen zijn door Plasmids, ook al doen ze praktisch hetzelfde, zoals de meeste Bioshock fans wel weten. Ook krijg je een Rapture versie van de Skyhook waarmee je je aan de buizen kunt vastklemmen om zo snel tussen diverse locaties te reizen. Ook kun je nog steeds met Elizabeth door het universum reizen met als enige verschil dat er nu ook dodelijk Samurai’s meekomen die iedereen aanvallen behalve DeWitt en Elizabeth zelf. Wat hier de reden is en waar deze Samurai’s vandaan komen is ons nog een raadsel. Munitie en Eva zijn lastig te vinden en er is ook lang niet zoveel voorradig als dat we zouden willen. moeilijk en weinig te vinden, daarnaast zijn de upgrades van DeWitt uit de game niet overdraagbaar naar de DLC wat het ook lastiger maakt natuurlijk. Hierdoor zul je dus heel erg tactisch en zuinig met je wapens om moeten gaan en natuurlijk ook met je Plasmids. Je kunt natuurlijk elke munitie automaat overvallen (dan komt je zelfs nog te kort), maar het is makkelijker om rustig aan je vallen te plaatsen en met name veel headshots te maken.
Tijdens Burial at Sea had je kunnen verwachten dat het niet zonder slag of stoot zou gaan, het is daarnaast ook vermakelijk om tijd die je doorbrengt in Rapture, maar de sterke opening legt de lat hoog voor deze DLC en helaas kan die niet helemaal worden vervolgd in de rest van de DLC. Zo zou je beginnen met een veelbelovend detective verhaal, maar die werd al snel uit het raam gegooid, met alle lekkage van dien. Ook de emotionele binding die er zou zijn is nergens terug te vinden in deze, toch wel ‘twisted’ DLC.
Zo zijn er ook een aantal voorvallen waardoor we toch de ware aard van deze Elizabeth krijgen te zien. Ze maakt het zelf al duidelijk in de DLC dat ze niks van de gokkende en drinkende DeWItt wil weten, maar toch spreken haar daden dit weer tegen. Ze is dan ook absoluut geen engel, terwijl ze zich wel zo presenteert naar iedereen. We hopen dan ook echt dat de 2e aflevering van Burial at Sea de kant van Elizabeth meer belicht om zo het een en ander duidelijk te krijgen over haar donkere kant. Maar dit dan hopelijk wel zonder een rare twist, anders snappen we er straks helemaal niks meer van.
Burial at Sea is een te kort bezoek aan de gestoorde speeltuin van Andrew Ryan. De beste en meest intrigerende momenten vinden hier, helaas te kort, plaats. En ook al ben je op onderzoek uit naar de verborgen geheimen van Rapture, het zijn juist de interactieve gesprekken die ervoor zorgen dat deze 2 uur een aantal hoogtepunten bezorgt. Deze DLC is een goed excuses om terug te gaan naar Rapture maar of het nu de perfecte DLC is voor de game, daar zijn we nog niet over uit. Dit komt met name door de goede en verfrissende gameplay, maar het verhaal is en blijft soms te verwarrend. Maar dat verwarrende kennen we natuurlijk van Infinite zelf al.
365Gaming Verdict: 7
