Zoals in vele toekomstverhalen is de aarde overbelast geraakt en zijn er mensen het heelal in gevlucht. In het geval van Crimson Dragon vluchtte men ook naar de planeet Draco. Alleen blijkt het dat Draco niet makkelijk te bewonen was, vanwege een virus genaamd CrimsonScale.
Vele mensen stierven. Een aantal mensen dat niet doodging aan de ziekte, maar er juist sterker door werden, bleken spontaan met draken te kunnen praten. En omdat ze dat leuk vonden, gingen ze er ook op rijden. Samen vormden zij een groep genaamd de Icarus Division.
En je raad het goed! 100 jaar later ben jij de level 1 noob die erbij mag komen, met een schattig draakje… Een beetje How to Train Your Dragon voor volwassenen…
Holy Crap! Wat gebeurt er hier allemaal???
De eerste 2 minuten vloog ik door een tunnel. Best goed te doen, overzichtelijk en alles. Toen vlogen er wat lichtgevende bolletjes voor me. Kon ik op schieten. goed te doen. Enneuh. tja.
Toen was er lava, en draken, en nog meer lava, en neerstortende rotsen, en kwallen die uit de lava kwamen die ook lichtgevende bolletjes op me afschoten, en toen vloog de lava omhoog, en toen kwamen er meer kwallen, maar dan anders, en toen storte het halve level in. En nog meer draken. en om het erger te maken moest ik ineens tussen alle kwallen door gele dingen verzamelen. En weer meer kwallen. Draken. Enorm lava monster slang ding met tentakels. Lava. Kwallen. Lava. Rotsen. Lava. Draken.
En toen kwam er een groot wit ding wat de draak op at die ik net verslagen had.
Mocht iemand het stukje daarnet lastig te lezen vinden: Ik vind de game lastig te volgen. En dit komt uit de mond van iemand die voor ADHD-er kan worden aangezien en een voorliefde heeft voor koffie. Call of Duty Multiplayer is een rustig briesje vergeleken met de hoeveelheid impulsen die op je afkomen in deze game.
ADHD Roots van de Japanners
De game heeft veel weg van de Panzer Dragoon serie. Dat is ook niet raar want de game is gemaakt door Yukio Futatsugi, de maker van een aantal Panzer Dragoon games.
Deze reeks van games zijn van het type spellen dat je in veel arcadehallen ook ziet: Een Rail Shooter. Je zit in de game op een soort van achtbaan. Je kan je karakter wel op en neer bewegen maar je hebt niet te kiezen waar het pad je heen brengt. Dit soort games zijn al jaren populair in de arcadehallen die je veel in Japanse steden vind. Grote arcadekasten met een pistool waar je mee kan schieten. Bijna net zo populair als de Dance Dance Revolution dansspellen, van een vergelijkbaar ADHD niveau.
Ik durf met enige zekerheid te zeggen dat veel van de gamers dit een saaie boel zullen vinden. Het is zo’n type spel waar je echt van moet houden om er van te genieten. Jammer genoeg is er niet veel aandacht besteed aan het verhaal. Je begint met een korte uitleg en een beetje achtergrond en daarna is het missie na missie vliegen en schieten.
Als je de Achievements analyseert gaan deze ook vooral om het worden van level 50, het trainen van meerdere draken en het halen van S ranks in de levels (De Perfecte S rank komt ook uit Japan, waar de A rank voor 90-95% niet voldoende bleek te zijn). Daarmee scheer ik ineens deze game over een kam met games als Lost Planet, DDR, Resident Evil en Devil May Cry. Deze games draaiden ook om het halen van een Super rank in levels en ze keer op keer spelen om er beter in te worden. Het perfectioneren van je speelstijl is iets wat we meer terugzien in de Aziatische gamewereld (StarCraft anyone?).
Crimson Dragon kent bijzonder genoeg ook microtransacties, maar deze hebben in mijn ervaring weinig toegevoegde waarde op de game. Bij Halo: Spartan Assault was het makkelijker boosts te kopen, en bij Happy Wars werd je aanzienlijk beter dan de rest, maar het lijkt wel alsof ze er verplicht ingebouwd zijn.
Het uplevelen van je draken is eigenlijk leuker zonder er geld aan uit te geven en ik heb tijdens de game niet de behoefte gehad om geld uit te geven aan level ups of restarts… Zeker als je voor alle Achievements gaat heeft het weinig nut om je game te boosten met geld.
Ook de meeste skills en andere items kan je krijgen door de levels te spelen en zijn uiteindelijk ruimschoots voorhanden. Mijn advies zou zijn lekker je geld in je zak te houden en geen ingame uitgaven te doen.
Eindconclusie
Ik geef toe dat het moeilijk was voor me om me in deze game te laten gaan. Ik had ook eerst wat onderzoek nodig in de voorgeschiedenis voordat ik dit speltype wat meer kon waarderen. Een korte zoektocht online gaf me ook direct het beeld dat dit spel in de smaak valt bij een grote groep gamers.
Wat wel snel duidelijk werd is dat dit een game voor de Xbox 360 had moeten zijn. Microsoft heeft de game last minute nog omgetoverd tot een Xbox One titel en dat is duidelijk te zien in de graphics en de gameplay. De game oogt overduidelijk Last-Gen en speelt in veel gevallen alles behalve soepel. Op sommige momenten zit je alleen het scherm door te barrel rollen.
Als liefhebber kan ik me wel goed voorstellen dat je hier van kan gaan genieten. Ook als je een perfectionistische drive hebt kan je hier uren aan besteden om alles tot het uiterste te krijgen.
Het is jammer dat er te weinig tijd besteed is aan de details, want dat had de game zeker tot een hoger niveau kunnen tillen. Nu is het niet meer dan een mooi eerbetoon aan de Panzer Dragoon serie.
Mocht je fan zijn van de serie, of op zoek zijn naar een Rail Shooter waar je je tijd in kwijt kan, is deze game zeker vermakelijk te noemen. De volle 20 euro vind ik ‘m echter niet echt waard.
365Gaming Verdict: 6
