Review – Quantum Break

Ik kan me nog goed herinneren dat de eerste Max Payne uitkwam. Talloze uren zat ik achter mijn PC, sprong na sprong aan het slomo schieten. Max Payne zette het Bullet Time schieten in games op de kaart, en deed dat in een heerlijk Neo-Noir sfeertje. Remedy Entertainment heeft van Max Payne een spel gemaakt om nooit te vergeten.

Wat ik ook nooit zal vergeten is dat ik afgelopen jaar de wind van voren kreeg omdat ik wat té nonchalant deed over Quantum Break. Voor mij leek het toen gewoon een spel wat aandacht probeerde te trekken, door in dit geval goede acteurs in dienst te nemen. Een beetje onhandig van me, maar ja, dat ligt ondertussen in ‘t verleden.

En na een weekend te hebben verloren aan het spelen van Quantum Break is het me duidelijk geworden dat het nieuwe project van Remedy Entertainment veel meer is dan een vermakelijk spel met goede acteurs er in gepropt. Maar om dat toe te lichten, moet ik even een stukje terug in de tijd.

Tijd voor een goed verhaal

Voor jou begint het allemaal met Jack Joyce. Jack gaat op zoek bij een oude vriend, die zijn hulp nodig heeft met iets groots. Iets wat hem boven zijn hoofd gegroeid is. En als een goede vriend reis jij de wereld over om te helpen waar je helpen kan.

Helaas gaat er een heleboel mis, zoals we wel gewend zijn van de meeste actiegames, en zit je ineens midden in een wereld waar de tijd verstrooid aan het raken is. Je oude vriend is plotsklaps je grote vijand en zijn duivelse plannen lijken al jaren gepland. Ondanks dat ze pas net gestart zijn. Iets klopt er niet…

Maar daar ga jij niet naar op zoek. Want, in tegenstelling tot de meeste games, ben jij geen actieheld. Jij bent gewoon Jack. Je bent gewoon pissig, en je bent midden in iets beland waar je compleet niet in beland wou raken. En om het erger te maken heb je ook geen idee wat er eigenlijk aan de hand is.

Mijn beschrijving is een beetje cryptisch en dat komt omdat Quantum Break zijn kracht haalt uit het plot en Remedy weet goed hoe ze die moeten presenteren. Er is namelijk van alles aan de hand, maar ook veel meer dan je de eerste keer door hebt. En daarom wil ik ook niet teveel vertellen, want dan verpest ik de beleving.

Quantum Break heeft is een spel waar meerdere verhaallijnen door elkaar heen lopen, zowel qua karakters, als qua tijdlijn. Het is een soort mengelmoes van tijdlijnen waar het onvermijdelijk van was dat ze samen zouden komen.

Even op pauze, en lekker onderuit

Quantum Break bestaat uit een vijftal Acts, met daartussen een uitgebreide scene waarin het verhaal de overhand neemt. Meer games kennen uitgebreide cutscenes, maar het werd voor mij flink zoeken naar games die de cutscenes in de vorm van Live Action aan je presenteren.

Remedy heeft namelijk een goede lijst acteurs genomen en heeft in Quantum Break vier Live Action momenten gestopt, elk langer dan 20 minuten. En ik kan er weinig anders over zeggen dan dat ik het helemaal geweldig vind.

De eerste keer dat ik zo’n Live Action scene voorgeschoteld kreeg was ik er eigenlijk niet op voorbereid. Ik wist dat ik een cutscene zou krijgen maar niet dat het de kwaliteit zou hebben vergelijkbaar met een goede serie die je aan het kijken bent.

De acteurs doen het gewoon goed, de details zijn netjes uitgewerkt en het verhaal is gewoon heerlijk. Dit is niet een dom stukje Live Action om je te vermaken tot je weer kan spelen, dit zijn pauzes waar je van kan genieten. En dat deed ik bij de overgebleven drie ook. Controller neer, drankje er bij en lekker onderuit op de bank.

Even goed de tijd nemen

Die zelfde pauzes zag ik trouwens ook terug tijdens het spelen. Omdat ik had begrepen dat de collectibles veel toevoegen aan het verhaal, besloot ik er zoveel mogelijk te gaan verzamelen in mijn eerste playthrough. En het kostte me wel even wat tijd om door te hebben dat ik iets verkeerd deed.

Bij de meeste games pak je collectibles op, en ren je door. The Division heeft dan Audio logs die je hoort terwijl je zoekt naar de volgende, of je moet een kort filmpje kijken als je weer op je thuisbasis bent. In Quantum break onderbreekt elke collectible je spelritme. Een beetje zoals in Mass Effect, waar de collectibles ook lappen tekst zijn.

Een goede vriend van me vertelde me ooit over Mass Effect dat hij uren kon besteden aan het lezen van alles wat er te vinden was. Ik was bij de release in 2007 nog een enorme stuiterbal, dus rustig lezen was niet aan mij besteed. Gelukkig zijn we een aantal jaren verder en kan ik bij Quantum Break eindelijk genieten van uitgebreide collectibles die iets aan het verhaal toevoegen.

In de meeste games voegen de collectibles een klein beetje toe aan de achtergrond van het verhaal. In Quantum Break voegen ze iets toen aan het verhaal zelf. Dingen die het spel actief aan je presenteert, zoals walkie-talkie berichten en gebeurtenissen, worden uitgebreid toegelicht via emails en nieuwsberichten.

Rond de tweede Act drong het tot me door dat de gameplay van Quantum Break eigenlijk onderschikt is aan het verhaal wat ze proberen te vertellen. Het grootste deel van de tijd ben je gewoon dingen aan het ontdekken. Je klautert door een oud pand heen, je gaat op zoek naar een knop die ergens verstopt is.

Quantum Break is geen shooter met een leuk verhaal, dit is een interactief verhaal waar je zo af en toe in mag schieten.

Spelen met je tijd

En schieten zal je. Remedy is afgestapt van de Bullet Time skills die je had in Max Payne. Daar stopte je de tijd en vloog je in slow-mo door de kamer heen terwijl de kogels vertraagd rondvlogen. In Quantum break is de tijd al compleet overhoop en krijg jij allerlei krachten om daar slim mee om te gaan.

Zo kan je een bubbel maken waarin je een tegenstander even stil zet in de tijd. Alles rondom deze vijand staat even stil, inclusief alle kogels die je op hem afschiet, en na een paar seconden hervat de tijd zich weer. Maar de troepen van Monarch vinden het maar niets om plotsklaps vermoord te worden, dus later in het spel volgen er troepen die minder gevoelig zijn voor jouw pauze bubbels.

Rond die tijd begint de gameplay van Quantum Break leuk te worden. Je hebt dan een aantal krachten die je lekker met elkaar kan combineren. Ze laden los van elkaar op, wat jou als speler eigenlijk continue de mogelijkheid geeft om af te wisselen van krachten en zo je vijanden aan te pakken.

Aan het einde van de game kom je steeds meer vijanden tegen die je van achteren moet aanvallen, maar welke zelf redelijk goed tegen jouw krachten op kunnen. Bij deze vijanden moet je vaker krachten gebruiken waarin je sneller door de tijd loopt.

Het spel wisselt goed de verschillende soorten vijanden af en zo ben je uiteindelijk al je krachten aan het afwisselen tussen de type vijanden die je tegenkomt. En ben je klaar met een of twee gevechten? Dan is het weer tijd voor wat verhaal, of wat klim en klauterwerk.

Terug in de tijd om je fouten te herstellen?

Als ze de kans hebben, zou bijna iedereen wel terug in de tijd willen om een fout te herstellen die ze ooit gemaakt hebben. Weinig leggen zich er bij neer dat dingen nou eenmaal gaan zoals ze gaan, en zo ook Jack niet. Zijn beste vriend / aartsvijand Paul wel, die vind dat wat er gaat komen onvermijdelijk is. Gelukkig heb jij de vrijheid om wel een stukje terug te gaan.

Quantum Break heeft namelijk een uitgebreid scala aan keuzes die je kan maken in het spel, en die het verloop van het spel beïnvloeden. En dan praat ik niet over kleine dingen. Als jij in Act 1 kiest om iemand dood te laten gaan, is die persoon ook dood. In de rest van het verhaal, en in de Live Action stukjes.

Vind jij een speciale collectible zie je deze later ook weer terug in de Live Action stukjes. En je keuzes worden ook weerspiegeld in de collectibles die je kan vinden. En ben je het niet eens met de keuze die je gemaakt? Dan kan je terug om een andere keuze te maken, en daarmee ook het verhaal van spel om te gooien.

En dit is waarom ik Quantum Break zo boeiend vind. Dat iets wat je doet consequenties heeft kennen we uit talloze games. Maar dat je gemakkelijk terug kan en een consequentie kan veranderen, en dan weer lekker door kan spelen, is voor mij vernieuwend. Meestal heb je hier goed getimede savegames voor nodig, Remedy nodigt je uit om de verschillende paden in de game uit te proberen, en de consequenties van je keuzes te zien.

Een vroegtijdige samenvatting

Eigenlijk kan ik nog uren enthousiast praten over Quantum Break. Vooral omdat ik heel gevoelig ben voor het type einde wat Remedy er in gestopt heeft. Maar helaas kan ik niet zoveel kwijt. Los van het feit dat ik een NDA heb ontvangen met allerlei regeltjes, wil ik niet klappen wat het spel je gaat brengen.

Het is voor het eerst dat ik een spel tegenkom wat het moet hebben van het verhaal. En daarmee bedoel ik niet dat het voor de rest maar matig is, in tegendeel. Vergelijk het met The Division. Daar is een enorme uitbraak geweest, met allerlei dingen die gebeurd zijn, en in het verhaal moet je een Russische wetenschapper redden. Als je dan de collectibles gaat lezen heb je enig idee van wat er verder speelt.

Quantum Break zou in dat geval al aan je uitleggen wat die wetenschapper precies gedaan heeft, en via de collectibles zou je erachter komen dat er een enorm complot is waar hij deel van uit maakt. En daar zit precies ook de valkuil: Het gaat flink de diepte in met talloze details.

Ik vond dat geweldig. Ik heb genoten van het spel, en van alle zijpaden die ze er in hebben verstopt. Als fanatiek Microsoft gebruiker zag ik talloze verstopte details in de Live Action filmpjes, en als Nerd kon ik helemaal los met consequenties die tijdrijzen met zich meebrengt.

Natuurlijk zitten er negatieve dingen in het spel. De checkpoints slaan compleet nergens op, en op hard zorgt dat er deels voor dat de gevechten behoorlijk eentonig worden. Als je doodgaat in de derde golf van een gevecht, dan mag je alles weer opnieuw doen, en op hard kom worden daardoor de gevechten veel te serieus. Maar eigenlijk doet dat er niet zo toe.

Quantum Break bied je iets wat je nergens anders vind, en doet dat in een vorm die we waarschijnlijk vaker gaan zien. Quantum Break voelt aan als een goede TV serie, met een diepgaand complot en talloze verborgen agenda’s, waar jij deel van uit maakt. Remedy heeft een soort interactieve serie neergezet, waar jij de keuzes in kan maken. En dit is niet geschikt voor elke soort gamer. Ben je op zoek naar een lekkere shooter, dan voel je hier weinig voor. Heb je niets met tijdreizen, dan ga je dit ook niet volgen.

Maar na een uur spelen was het voor mij al duidelijk dat dit spel sowieso een dikke negen zou krijgen. Er is weinig op aan te merken, en de aandacht voor details is verbluffend. En geloof me, ik stoor me normaal aan alles, en als Nerd kon ik weinig vinden waar niet over nagedacht was in dit spel.

Maar hetgeen wat de meeste indruk om me heeft gemaakt is dat dit geen spel is waar je op het puntje van je stoel voor gaat zitten, maar je wil je controller ook niet neerleggen. Een goed plot met heerlijke acteurs en geweldige graphics in game, in een vorm die ik niet eerder heb gezien. Quantum Break bied iets unieks, iets waar je van kan genieten, op een vernieuwende manier.

Quantum Break draait om het presenteren van het verhaal. Zou je een onderdeel van de Gameplay veranderen doet dat niets af aan de beleving van het verhaal, en daarmee is Quantum Break anders dan andere games. En daarom kom ik toch op een dikke 10 uit.