Review – Mad Max

De zon brand op mijn hoofd. Ik strompel langzaam langs het asfalt. Achter mij ligt een zandvlakte. Rechts van mij zie ik zand. Links van mij schijnt de zon, over nog meer zand. En voor me? Zand met in de verte een grote berg. Misschien is daar beschutting. Misschien is daar water.

Mijn mond is droog. Mijn keel is droog. Ik heb al dagen geen water gedronken en door de zon begin ik dingen te zien. Mensen, waterputten, de zee. Maar de zee is hier al lang niet meer. Al die dingen die ik zie zijn gewoon mijn verbeelding. Alles wat ik hoor ook. Ik hallucineer…

Achter me hoor ik motoren. Het geluid komt steeds dichterbij. Ik kijk achter me; Een grote stofwolk met… Auto’s? Ik begin te zwaaien voor hulp. Ze komen dichterbij. Ik zie een compleet zwarte auto met achter hem nog 5 auto’s. Ze rijden behoorlijk hard. Twee van de achterste auto’s gaan aan weerszijde rijden van de zwarte auto.

Ze rijden hem klem. Hij beukt naar links en duwt een van de auto’s van de weg. In een glimp zie ik dat de bestuurder van een zwarte auto een Shotgun trekt en de bestuurder van de rechter auto neerschiet. Die valt dood neer op zijn stuur. Hij trekt naar rechts, recht op mij af, raakt een rots en…

Zand, Gekleurd door Olie en Bloed.
En toen was ik dood. Want in een woestenij zoals die van Mad Max ben je gewoon dood als je geen auto hebt. Die zwarte auto? Dat was Max, in zijn Black on Black. Die auto is losjes gebaseerd op de Pursuit Special uit de Mad Max Films. Al snel raak je die kwijt trouwens, want in het spel Mad Max mag je zelf bouwen aan je nieuwe auto: De Magnum Opus.

Het eerste wat me opviel aan Mad Max, tijdens de intro van de game, is de rauwe onvergevende sfeer die ik ken van de films. Ik ben nog niet naar de bios geweest dus mijn Mad Max indruk komt nog uit de tijd van Mel Gibson een goede acteur was. Ook begreep ik van de ontwikkelaars dat ze geen game hebben gebouwd vanwege date de film uit kwam. Prettig, want games die naar een film zijn gemaakt pakken niet altijd goed uit.

Toch is het voor Mad Max geen makkelijke opgave. Er zijn talloze free roam games al op de markt, van Grand Theft Auto tot Assassin’s Creed; Games die een rijke omgeving kennen vol pracht en praal. Mad Max moet het doen met zand. En zo af en toe wat olie en bloed. Ook moet de game zich meten met de films, die indrukwekkend waren en een prachtige sfeer wisten te zetten.

Mijn verwachtingen van deze game waren dus laag. Natuurlijk was ik hoopvol, maar een nieuwe titel die een zo’n zware taak aan gaat? Een verwoeste wereld nabootsen met als kenmerk dat alles verdwenen is onder het zand? Gelukkig werd de indruk die ik kreeg na de intro scene alleen maar beter. Wat een lekker spel is dit zeg.

Sandbox Moordspel in de Woestijn
Mensen vermoorden. Dat is wat je het grootste deel van de tijd doet in Mad Max. Het begint zodra jij in je auto stapt. Max sloopt in de intro scene Lord Scrotus en heeft vanaf dat moment ruzie met al zijn volgelingen. Effectief betekent het dat elke bestuurder het op jou gemunt heeft. Rustig cruisen over de zandweggetjes is er niet bij, elk rood stipje op de map betekent ruzie.

Gelukkig kan je in het spel al snel beginnen aan het verbeteren van je auto. Je kan er meer bepantsering opzetten, je kan er spikes en zware bumpers op zetten en je kan Max horen zeuren dat er “maar” een V6 in ligt en dat hij zo echt geen Road Warrior is. Want een echte auto om de Plains of Silence mee te bereiken moet een V8 hebben.

En wat moet je doen om je auto naar een stoer niveau te sleutelen? Rondrijden en dingen slopen. Het uiteindelijk doel van je is om alle volgers van Lord Scrotus uit te schakelen en zo de gebieden in het spel veilig te maken voor je bondgenoten. Want Max heeft geen vrienden, hooguit bondgenoten. Vrienden komen te dichtbij.

Killing People, just for that short moment of Silence…
Want Max heeft issues. Hij weet niet meer wie hij was voor de wereld verging. Hij had ooit een gezin, maar doet er alles aan om dat te verdringen. En dat karakter vind ik echt goed nagebootst door Avalanche Studios. Max is gewoon een klootzak die kortaf reageert op iedereen. En zo af en toe zie je een klein beetje sociaal menselijk gedrag uit hem glippen.

Maar de andere momenten is hij gewoon bezig met een missie. Hij wil de Plains of Silence oversteken met zijn auto. Daarna is alles goed denkt hij. Als je hem kan helpen doet hij moeite voor jou, en als je hem in de weg staat… Dan sloopt hij alles tot jij hem niet meer tot last bent. Goed levensmotto!

De tweede manier van mensen vermoorden is met vuistgevechten, en wat doet Max dat lekker. Max zijn vechtstijl is bruut, effectief en zonder flair. Hij raust er gewoon op los. Pak je een wapen op dan gaat Max een beetje meer los en hij slaat gerust door als zijn vijand al op de grond ligt. Met een mes is het nog beter. Niets karatemoves, gewoon stab-stab-stab-stab en dood.

Dit past heerlijk bij Max zijn rauwe, emotieloze karakter. Dingen opblazen gaat net zo gemakkelijk: Benzinetank, Aansteken en weggooien. En dan wel als een echte baas compleet er niets om geven dat er iets ontploft is. Maar om ons niet te doen denken dat de ontwikkelaars gewoon lui waren hebben ze Max een soort van sidekick gegeven.

Belle en het Beest
Onze macho man Max komt namelijk al snel Chumbucket tegen. Een gebochelde autogenie die een mega zonnesteek heeft. Hij gelooft erin dat de goden Mad Max gestuurd hebben om zijn hemelse auto te besturen. Hij belooft die auto, de Magnum Opus, te perfectioneren. Om te zorgen dat zijn creatie tot aarde komt, zorgt Chumbucket ervoor dat je langzaam aan de wereld van Mad Max moet ontdekken.

Om het gezellig te maken, en onze emotieloze vechter wat gezelligheid te bieden, rijdt Chumbucket met je mee. Tijdens een gevecht bedient hij de wapens van de auto en na een flinke confrontatie klimt hij op de motorkap en repareert hij de Magnum Opus zodat je snel weer verder kunt. Dit is best handig want zodra jij even van je gesloopte auto weg bent om een collectible te vinden, kijk je bij terugkomst tegen een opgepoetst voertuig aan.

In het begin vond ik Chumbucket vooral overbodig maar na een tijdje merkte ik dat hij geinige verhaaltjes had en je waarschuwde voor bepaalde vijanden en dreigingen. Langzaamaan leer je nog meer mensen kennen en de beste vind ik nog wel Griffa: Een vage spirituele kerel die Max upgrades geeft. Hij heeft spirituele gesprekken om Max bij zijn emoties te laten komen. Met diepgaande quotes, waar Max echt even over moet denken.

That which is broken, can only be mended by Love
Mad Max is qua sfeer duidelijk een bijzonder spel. Ook het autorijden en het vechten gaat op zich best lekker. De auto is wat moeilijk te besturen tijdens de optionele races maar voor gevechten gaat het hartstikke goed. Ook je vuistgevechten spelen lekker maar soms zit daar de camera je wat in de weg. Soms wil de camera zowat in je gaan zitten en dan zie je absoluut niets meer van de omgeving.

Het vechten gaat alleen wel compleet mis als vijanden op een helling of een trap staan. Dan sla je alles mis en zij niet. En ik ben zelf al een aantal keer van een ladder gedonderd terwijl ik een vijand wou slaan die ernaast stond. Gelukkig zijn het gros van de gevechten gelijkvloers en dan speelt het lekker weg.

Over de extra missies en taken ben ik erg positief, maar ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen zich daarin zal vinden. Het brengt me een beetje terug naar games als de eerdere Assassin’s Creeds en The Saboteur: Je bent een heleboel aan het grinden als je alles 100% wilt hebben.

Mad Max heeft namelijk een flinke lading werk “om je bezig te houden”. Zodra jij je voertuig helemaal hebt geüpgraded tot een monsterauto heb je er een flinke lading vermoorde Snipers, overgenomen kampen en verloren foto’s op zitten. En vergeet vooral een bizarre lading aan Scrap niet: Scrap is namelijk je primaire betaalmiddel.

Je kan scrap zoeken op 200 locaties op de kaart, verdienen door kampen over te nemen en natuurlijk door het verslaan van vijanden. En je moet het allemaal oppakken. Dat doe je door een knopje ingedrukt te houden, op een knopje te rammen, of een knopje ingedrukt te houden zodat je cinematisch wat oppakt.

Vooral dat laatste is Mad Max goed in; Of het nou het drinken van water is, het eten van hondenvoer of maden als voedsel of het bijvullen van je benzinetank: Alles gebeurt in een cinematisch moment. Het scherm wordt dan even zwart en je ziet een close-up van Max die een handeling uitvoert. Super voor de sfeer maar uiteindelijk wordt het een beetje overdreven.

Lekker zonnen of zand in je schoenen?
Om Mad Max af te rekenen op het feit dat de optionele dingen in het spel wat repetitief zijn vind ik niet eerlijk. GTA had ook 200 duiven om te vermoorden en daar hoorde je alleen de die-hards over klagen. En Mad Max richt zich eigenlijk op twee type gamers: De casual gamer en de “Completionist”.

Als “Completionist” kan je uren in het zand ploeteren om alles te voltooien. Ik vind dat ze erg veel moeite hebben gedaan om alle locaties uniek te maken. Natuurlijk wordt er weleens iets hergebruikt maar het is echt een zoektocht naar locaties waar je spullen kan vinden. Je kan in het begin best ver komen qua upgrades maar je speelt pas alles vrij aan het einde van het spel.

Als gewone gamer heb je een cool verhaal in een heerlijke setting. Er zitten een paar goede plot twisten tussen en de presentatie is gewoon goed te noemen. Op het niveau van games als Call of Duty en Assassin’s Creed. De manier hoe je de wereld beleeft als gewone gamer is supervet gedaan en je zal je genieten van deze massale zandwereld vol vijanden, gigantische zandstormen en avontuur.

Als ik kijk naar de prestatie die er geleverd is door een team wat deze uitdaging aan is gegaan kan ik alleen maar positief zijn. Avalanche Studios had natuurlijk al ervaring met Just Cause maar Mad Max is eigenlijk niet te vergelijken. Qua sfeer zitten ze erg in de buurt van de films, in een manier van presenteren die zowel de fans als de huidige jeugd zal aanspreken.

De bugs die ik kon vinden vallen in het niets bij het epische gevoel wat de game bij me achterliet. Mad Max is er een die in mijn favorieten komt te staan. Ik raad je aan om de eerdere films van Mad Max te kijken en dan lekker aan dit heerlijke spel te beginnen.