Review – The Evil Within 2

Het is al weer even geleden dat we voor het eerst kennis maakte met deze reeks. En ondanks dat het eerste deel in velen opzichten best goed was waren er helaas ook minstens zo veel zaken die maar moeilijk weg te happen waren. Dit zorgde destijds al voor een enorme verdeeldheid onder de gamers. De één liep vol lof weg met deze originele game, terwijl de andere het met de vloer gelijk maakte en er niks meer van wilde weten. Ik zelf behoor eigenlijk tot geen van beide kampen. Zo heb ik dit eerste deel nooit publiekelijk aan de schandpaal genageld, noch heb ik mijn lof ervoor uitgesproken. Tijd om dit met de komst van het tweede deel wel eens te gaan doen.

Want deze nieuwe telg is waar het om draait in deze review. Laten we alles even volledig vergeten uit het eerste deel en met een fris gevoel beginnen. En dat is ook wel nodig aangezien The Evil Within 2 op veel vlakken niet te vergelijken is met het eerste deel.

Het verhaal neemt je wel mee naar een setting die voortborduurt op het eerste deel. We stappen in de huid van Detective Castellanos die we nog kennen uit het vorige deel.  We zien ons huis tot de grond toe afbranden terwijl ons dochtertje Lily zich er nog in bevind. Zoals elke vader zal doen voor zijn kind; we bestormen het huis, trotseren de enorme vlammen om Lily te vinden. Helaas lijkt dit tevergeefs.

Na een sprongetje in de tijd vinden we de getergde detective in een bar, helemaal alleen met genoeg drank om elke vorm van realiteit te verliezen. Totdat hij opeens niet meer alleen blijkt te zijn. Om een lang verhaal kort te maken; zijn dochter blijkt toch niet letterlijk in rook op te zijn gegaan. Alles is een complot en behoort toe aan een vooraf gesteld plan.

En dit heeft alles te maken met STEM. Dit is een apparaat dat je de mogelijkheid geeft om je te begeven in een brein van een ander. Iedereen heeft zijn eigen ideeën en fantasieën. Met deze gegevens kan dit apparaat een soort van virtuele wereld creëren waarin andere zich ook kunnen bevinden. Kort door de bocht hang je deze machine aan één persoon die dan vervolgens met zijn brein een wereld creëert ontsproten uit zijn fantasieën. Vervolgens sluit je er een aantal andere personen op aan die dan in deze wereld hun dingetje kunnen doen.

Door de pure geest van Lily bleek ze een perfecte kandidaat voor dit experiment te zijn. Echter loopt alles in het honderd wanneer het team geen contact meer met haar kan maken en er krachten zijn die er alles aan doen om de macht over te nemen en zo ook de core.

En daar komt onze getergde ex-detective om de hoek kijken. Wie is er namelijk beter geschikt dan een ouder om zijn kind terug te vinden en de strijd aan te gaan met dit kwaad? Kun je het allemaal nog volgen? Ik had er namelijk knap veel moeite mee om dit veel te ver gezochte verhaal weg te happen. En dit zorgde er voor mij zeker voor dat de eerste twee chapters een bittere pil was om weg te slikken. Echter komen we nu op het punt dat de fun factor om de hoek kijken.

Op dat punt mogen we namelijk semi-vrij in een semi-open wereld aan de slag. Natuurlijk kunnen we ook gewoon verder met het vrij lineaire verhaal. Mensen die mij kennen weten dat termen als open wereld, looten en upgrades maar mij erg aanspreken. En dat is dan ook waar ik in deze game het meeste plezier uit haalde.

In de vrij zieke open wereld (al is deze vrij beperkt) vinden we allerlei dingen die ons kunnen helpen in onze quest naar het vinden van Lily, het is dan dus ook zeker aan te raden flink wat uurtjes in te plannen tussen de verhalende missies door om daar gebruik van te maken. Ook vinden we in deze wereld diverse side missies die ons belonen met bruikbaar materiaal.

Ik hoor nu op de achtergrond de echte survival/horror fans mopperen, wat deels terecht is. Al is het survival gedeelte zeker wel aanwezig, deze game past niet echt meer thuis in dit genre en gaat het meer richting een actie rpg kant. Een titel waar ik meteen aan moest denken tijdens het spelen van dit tweede deel was The Last of Us! Ondanks de horror taferelen en de bizarre werelden hebben deze twee titels toch ook best veel raak vlakken.

Dit zal ongetwijfeld ook wel iets te maken hebben met de 3rd person besturing en de wijze waarop je je door deze wereld begeeft. En als we het dan toch over de besturing hebben. Dit was namelijk iets waar in het eerste deel aardig wat kritiek op kwam. Nu kan ik zeggen dat ik in verhouding tot het eerste deel gematigd positief ben. Het voelt allemaal wat beter aan, maar erg enthousiast kon ik er niet van worden. Zeker wanneer we op een bepaald moment in een missie bijvoorbeeld een gasmasker opdoen en daardoor naar 1st person overschakelen, hier werd ik niet echt blij van.

Een ander voorbeeld is dat ik regelmatig meerdere malen checkte of er bij een object interactie mogelijk was. Dit omdat ik regelmatig hiermee problemen ondervond bij deze interacties. Wel word er vrij handig gebruik gemaakt van alle buttons die je tot je beschikking hebt waardoor je vrij vlot elke mogelijkheid die de game je bied kan gebruiken.

Het laatste wat ik in deze review wil noemen is waarschijnlijk het gene dat mij het meest enthousiast maakt. Dit betreft de wijze waarop jij kiest hoe je deze game wil spelen. Ik zelf koos bijvoorbeeld ervoor om veel tijd door te brengen in de open wereld waardoor ik al snel mijn wapens en mijn (soort van) skill tree kon upgraden. Zo zorg je er namelijk voor dat je meer kogels bij je kan hebben, dat je wapen sneller doorlaad, enzovoort. Hierdoor kon ik mezelf een speelstijl veroorloven waarbij ik continu vol in de aanval kon gaan. Maar dit is niet altijd nodig. Je kan er namelijk ook voor kiezen om je stealth skills op te poetsen en om al sluipend door de zieke wereld te verkennen. Daarmee brengt deze game een bepaalde veelzijdigheid waarbij veel soorten gamers hun heil er kunnen vinden.

Conclusie:

Wederom bevind ik mij in een positie waarbij ik me niet kan aansluiten bij de groep die deze game helemaal niks vinden, nog bij de groep die deze game helemaal fantastisch vinden. En dat onderstreept dan ook meteen deze review. Op veel vlakken kan ik namelijk zeggen dat deze game middelmatig is. Zeker niet de topper waar ik hoopte zowel bij het eerste deel als bij dit deel.

De keuze om veel meer vrijheid te hebben is wat mij betreft een goede, al verliezen ze hiermee wel de fans van deze titel die een voorliefde hebben voor echte survival horror games.

De besturing is zeker beter dan dat het geval was in het eerste deel maar laat met vlagen nog steeds te wensen over.

Grafisch gezien ben ik wel vrij enthousiast. De rauwe randjes uit het eerste deel zijn er van af en daarvoor in de plaats hebben we een levende wereld met diverse toffe settings.

Al met al is het een vermakelijke ervaring met genoeg om uren vermaak te garanderen. Maar helaas is dit niet door een sterk verhaal, iets wat toch best wel belangrijk is voor een game als deze!