Als ik aan de titel The Evil Within denk, dan denk ik aan iets wat met demonen te maken heeft. En zo maak ik een sprong naar een Kevin Spacey quote uit The Usual Suspects: Who is Keyser Soze? He is supposed to be Turkish. Some say his father was German. Nobody believed he was real. Nobody ever saw him or knew anybody that ever worked directly for him, but to hear Kobayashi tell it, anybody could have worked for Soze. You never knew. That was his power. The greatest trick the Devil ever pulled was convincing the world he didn’t exist. And like that, poof. He’s gone. En deze uitspraak is dan ook waar je aan moet denken om een goed beeld te krijgen van de krachten waar je tegen vecht in deze game, alleen ik het geen Keyser Soze, maar echt een demon waar we het over hebben, genaamd Ruvik.
We hebben de game tijdens de Gamescom al gespeeld en toen waren we alleen niet echt onder de indruk. De game had een goede blauwdruk, de opzet was goed, de mensen die het verhaal schreven waren de juiste mensen, de juiste studio’s zijn hierbij betrokken. En toch hadden we niet het idee dat het een topgame zou gaan worden. Aldus onze mening een aantal maanden geleden.
Maar nu duiken we bij de opening van de game midden in een scene waar we de hoofdrol speler Sebastian Castellanos zien samen met zijn collega’s. Er komt een melding binnen dat er een bloedbad is aangetroffen bij een Mental Hospital. En na het zien van de beveiligingsbeelden krijg we te zien dat het gaat om een bovennatuurlijke kracht die alles en iedereen aanvalt waarbij, zoals we wel vaker zien, er 1 persoon is die het overleefd, puur om het verhaal verder te vertellen. Kort hierna word Sebastian van achter neergeslagen en begint het echte verhaal.
We hebben inmiddels al aardig wat uren in de game zitten en we moeten zeggen dat Ruvik, de naam van het demon, een hele indrukwekkende en vooral sterke demon is. Het is niet iemand die je zomaar zal lastig vallen, maar het is iemand die je geestelijk helemaal van je apprepo probeert te krijgen. En dit doet Ruvik door bijvoorbeeld de stad waar je in woont en werkt te laten verschuiven, althans, de halve stad. Dit zodat er echt een tweedeling plaats vind voor je ogen.
Ook zien we hem regelmatig tevoorschijn komen in spiegels terwijl er verder niks te zien is als je zijn richting op kijkt, we treffen hem aan op trappen waarbij je door Ruvik wordt achtervolgt. Regelmatig laat hij merken dat hij constant je in de gaten houd door op je af te komen waarbij je soms niet weet hoe je aan hem moet ontsnappen.
Het verhaal is een verhaal waarbij het om gaat om het overleven. Dit moet je doen in wereld waarin je terecht bent gekomen. Dit allemaal nadat je ergens op een onverlaten plek terecht komt met je collega’s in een ambulance. Je weet dat je met 5 personen in de ambulance zat, maar je word blijkbaar als laatste wakker van het ongeluk waardoor je gedesillusioneerd en gedesoriënteerd rondloopt in een groot bos waar je allemaal hints zult vinden naar het antwoord waar je zo hard naar op zoek bent: Wie is die man (Ruvik) die ik steeds zie?
Toen ik een aantal maanden geleden The Evil Within speelde moest ik wennen aan de game. Niet zozeer vanwege de moeilijke besturingen, maar meer omdat ik toen op een, achteraf gezien, PlayStation 4 bèta speelde dat de kwaliteit van een PlayStation 3 had. Vandaar dat ik ook niet vol verwachting stond te springen. Het leek mij een hele leuke degelijke game, maar niet super speciaal. De grafisch kant vond ik tegenvallen en het hoofdstuk waarin ik aan de slag mocht gaan maakte ook niet heel erg veel indruk op mij, Maar nu, een paar maand later, ben ik toch blij verrast met The Evil Within.
Met name de grafische kant is echt heel erg mooi geworden en de sfeer is vele malen beter dan de vorige keer. Dit kan natuurlijk ook komen omdat het nu wel een afgewerkte PlayStation 4 versie is. De controls zijn ook goed opgezet. Je hebt geen moeilijke knoppen combo’s die je in dient te drukken, maar alles spreekt voor zich. Hierdoor kun je makkelijk door gebouwen heen sluipen zonder dat er ook maar 1 ‘persoon’ je aan zal vallen.
En het verhaal gaat dan ook met name om het uitspelen van gebieden/levels, zonder dat je men je ziet. Dit omdat je A: niet genoeg wapens en ammo hebt om iedereen af te schieten of neer te steken en B: sommige ‘mensen’ kun je ook niet zomaar neerhalen met een mes, maar met een sneak-attack gaat het vele malen beter. Daarom is het naast een griezelig verhaal ook nog een tactisch spel om het zo goed mogelijk tot een einde te brengen met zoveel mogelijk ammo en health voor de grote gevechten.
Dit doe je door niet alleen maar te sluipen, maar ook zul je zo nu en dan een minuutje doorbrengen in de lockers die je her en der tegen zult komen of even onder een bed schuilen terwijl je word achtervolgt. En mocht dit niet ook niet de ideale manier zijn om door een doolhof van zombies te komen, dan hebben we altijd nog lege flessen liggen om ze af te leiden. Ok, je kunt natuurlijk ook met dynamiet gaan gooien, maar dat zorgt er alleen maar voor dat er nog meer potentiële moordenaars jou richting op komen, iets wat ik daarom ook zal afraden om te doen.
Maar we hebben het hier over een horror game, in hoeverre is het dan ook een echte horror game? Dat is natuurlijk altijd lastig om te zeggen, niet omdat ik niet weet waar een goede horror game aan zou moeten voldoen, maar omdat het lastig is om te zeggen waar iemand van schrikt of niet. Persoonlijk had ik mijn eerste schrikmoment toen ik ergens in het vierde hoofdstuk aan het rondlopen was. Dit was niet een super gil moment, maar meer een scene die ik niet zag aankomen. Maar verder is het wel een van de meest intense games die ik sinds tijden heb gespeeld.
Natuurlijk hebben we onlangs wel P.T. voorbij zien komen van Hideo Kojima, een game waarvan ik zelf vond dat het niet leuk meer was, maar deze doet het goed. De afwisseling tussen de intense sfeer, schrikachtige cut-scenes, maar ook lastige situaties waarbij je snel zal moeten handelen zorgt er wel voor dat het een goed gebalanceerde game is in het horror genre. Helemaal als je weet dat dit alles zich afspeelt in de geweldige stad… Oh, wacht, it’s all in your mind! 😀 En juist daardoor is het zo dat tijd en gebeurtenissen over en weer gaan, steeds verschillen en door elkaar heen lopen.
Het is dan ook voor mij persoonlijk lastig om hier een beetje neutraal in te zitten, helemaal omdat het hier om een genre gaat wat voor iedereen compleet anders is. Zo zit ik dit ’s avonds te spelen en zodra ik de game aanzet gaat de founding mother Weerwolff alvast maar naar bed. Die kan totaal niet tegen dit soort games. Maar mocht je er wel een beetje tegen kunnen, dan is dit een perfecte game om een paar avonden lekker vol spanning te kunnen gamen.
Het is niet zo dat het een über enge game is, dus P.T. staat qua schrikmomenten hier ver boven, maar het is eerder te vergelijken met de wat oudere Resident Evil games, waar het ook nog een leuke referentie naar heeft trouwens. Deze games hadden ook zo nu en dan ook schrikmomenten (hellehonden die door ramen springen bijvoorbeeld) en verder is het meer de opbouw naar het einde van het hoofdstuk wat ervoor zorgt dat je constant bezig blijft met alles wat er om je heen gebeurt. Echt een leuke game, veel leuker dan dat ik in eerste instantie had verwacht en zeker de moeite waard als je van even intense gamen houdt.
365Gaming Verdict: 8
