Hooggespannen verwachtingen
Castlevania: Lords of Shadow is hier meerdere malen uitgespeeld. Een prachtig spel met een schitterende setting en betoverende muziek. Heel anders is het tweede deel. Je begint in een bekende setting, met de bekende muziek en het bekende combat systeem. Mooi, hier kijk je naar uit. Niet teveel veranderd, maar dat hoeft ook niet, want waarom zou je iets veranderen wat goed werkt. Okay, Lords of Shadow werd ook wel een Devil May Cry of God of War rip-off genoemd. Maar je zou ook kunnen zeggen dat deze franchises weer afgeleid zijn van de oude Castlevania titels. Persoonlijk vond ik het goed werken. Maargoed, genoeg afgedwaald. Castlevania: Lords of Shadow 2 dus. Mensen die de demo gespeeld hebben, weten waar het mee begint. Een stelletje ridders, wat klimoefeningen en een titan in de vorm van een kasteel. Dat begint goed!
Castlevania meets Devil May Cry meets Dishonored meets…..
Wat viel het tegen toen het demostuk voorbij was! Zoals wel bekend was, speelt dit deel zich af in de moderne tijd. Honderden jaren zijn voorbij gegaan, en op de fundering van wat eens jouw kasteel was, staat nu een stad wat in verval aan het raken is. Zo ver, zo goed. Ware het niet dat, zodra je begint met verkennen, dat niets echt past. De omgevingen kloppen gewoon niet. Het is geen kwestie van wennen, het is puur on-Castlevaniaans! De sfeer is helemaal weg, je voelt je ongemakkelijk, qua setting lijkt het meer op een Devil May Cry. Robots vliegen je om de oren, en ja, zelfs de muziek doet heel klinish aan! De controls maken je het ook niet al te makkelijk.
Op een gegeven moment moet je het zelfs hebben van stealth, à la Dishonored. Iets wat totaal niet past bij de Prins der Duisternis. Na een paar uur zakt de moed me in de schoenen. Heb ik me hier zo op verheugd?
Heen en weer, en nog een keer
Het verhaal zelf hangt ook aan draadjes aan elkaar. Gabriel is nu Dracula, en wordt na een slaap van enkele honderden jaren bezocht door Zobek, zodat hij de wederopstand van Lucifer tegen kan houden. Een net plot, maar komt te kort in sommige opzichten. Zoals wanneer Dracula ontwaakt in een hele nieuwe wereld, maar niets blijkt hem te verrassen. Hij schrikt niet van plots opduikende hologrammen, en weet zelfs hoe een moderne lift werkt!
Om toch de ‘Castle’ in Castlevania te houden, maakt het verhaal gebruik van flashbacks, waardoor je in je kasteel in het verleden terecht komt . Dit gebeurt soms zo snel achter elkaar, dat het niet echt goed te volgen is. Zelfs hebben sommige flashbacks een flashback!
Hack and Slash pur sang
Zoals bekend, is Castlevania een echte hack en slash game. In dit opzicht doet het spel het gewoon goed. In sommige opzichten is de besturing wel heel moeilijk gemaakt, maar als je er even voor gaat zitten, heb je het zo door. Je hebt de beschikking tot een Void Sword. Een zwaard wat met elke klap een stukje van je health teruggeeft. De Chaos Claws hebben de kracht om schilden te breken, en natuurlijk heb je een zweep.
Voor elk wapen kun je moves vrijkopen. Als je een bepaalde move vaak gebruikt, wordt een meter gevuld. Is deze vol, dan kun je deze inleveren om je skill voor dat wapen te upgraden. Het lijkt in het begin misschien ingewikkeld, maar dit is het zeker niet.
Weer een nadeel, helaas, is de moeilijkheids-curve die dit spel hanteert. Zo is de ene baas enorm makkelijk te verslaan, en de andere weer belachelijk moeilijk. Dit wisselt elkaar op zo’n rare manier af, dat het niet te voorspellen is of je moeite zal gaan hebben of niet.
Guilty Pleasure?
Goed, dat waren de mindere punten. Wat mij opviel na een tijdje spelen, is dat al dat negatieve gedoe op de achtergrond raakt. Juist omdat het combat systeem zo goed werkt, speel je zo door de levels heen. Je raakt ook gewend aan het vele tijdreizen, en je betrapt jezelf erop om toch nog even een uurtje te gaan spelen. Ook de vele puzzels die dit spel biedt, zijn een uitdaging. Van heerlijke breinbrekers, tot aan kat- en muisspelletjes. Ook de muziek trekt goed bij, al heeft het op sommige momenten toch weer die generieke klanken. Het verhaal komt erg traag op gang, maar weet na een tijdje toch te boeien. Het kasteel komt later steeds vaker aan bod, en oude bekenden zullen je opwachten.
Ook de graphics zien er weer schitterend uit. Het is goed om te zien dat de PlayStation 3 nog steeds zulke mooie spellen voort kan brengen.
Conclusie
Castlevania: Lords of Shadow 2 is al met al toch een teleurstelling, die zich een beetje verbeterd naargelang het spel voortduurt. Een echte Castlevania mag het zich eigenlijk niet noemen, jammer genoeg. Door de vele collectibles heeft het spel enige replay waarde, wat ik dan ook wel aan kan raden. Voor de mensen die door de zure appel heen kunnen bijten, zal dit een goed spel zijn. Niets meer, niets minder. Helaas.
365Gaming Verdict: 6
