Review – Doom

Als klein mannetje mocht ik nooit schietspellen spelen van mijn vader. In zijn ogen waren spellen waar ontdekken en leren centraal stond veel belangrijker. Ik ben dus grootgebracht met Monkey Island en The Incredible Machine. Hierdoor heb ik de brute shooter Doom helemaal gemist. Gelukkig bereikte ik op een gegeven moment de leeftijd waar ik kon inschatten wat goed was om te spelen, en kwam dus ook een keer Doom 3 voorbij. Wat een klote spel vond ik dat. Die mening kwam eigenlijk ook voort uit wat ik mee heb gekregen van de eerdere Doom delen uit 1993 en 1994.

Die Dooms waren lekkere “hersenloze” shooters waar je het geleidelijk aan opnam tegen steeds intenser wordende vijanden. Het had wel een bizarre, Hel gerelateerde sfeer, maar het nam zichzelf daarin niet te serieus, zoals Doom 3 dat in mijn ogen deed. Toen ik hoorde dat Doom een remake kreeg, en ik de Multiplayer Open Beta onder mijn vingers kreeg, was ik niet al te enthousiast. Maar toen de game op de mat viel en ik kon beginnen aan het verhaal van Doom… Heerlijk!

The shit already hit the fan

De meeste games beginnen met een dramatisch verhaal waarin de wereld bedreigd wordt, en jij moet ze redden. Want jij bent de mega superheld, die altijd de beste keuzes maakt, en daarom ook zo geweldig bent om te spelen. In het begin wordt het steeds erger en erger, tot jij de boel komt redden! Doom wil daar niets van weten en gooit je meteen in een situatie die fucked up is geraakt. Je begint op Mars, waar er een portaal open is naar de Hel, en iedereen dood is of omgevormd tot hersenloze zombie, en de boel vol staat met rare wezens uit de Hel.

Jij speelt de Doom Marine. Meer is hij ook niet. Geen rijke background story, verhaaltjes over hoe je familie je in de steek liet als kind. Jij bent gewoon de Doom Marine: Een Badass krijger, in een vet ruimtepak, met als doel de shit op te lossen. En zo begint het spel dus ook. Jij stapt uit een tombe, waar je blijkbaar in opgesloten zat, trekt je ruimtepak aan, genaamd de Praetor Suit, en pakt een handwapen. In de volgende kamer begint het al, en vanaf dat moment ben je bezig met het afknallen van vijanden.

Bad, Badder, Baddest… Badass!

Wat Doom zo leuk maakt is dat het terug gaat naar de roots van de Shooter. We zijn verwend geraakt met cover based shooters, het gebruiken van drones, het tactisch vijanden aanvallen. Doom geeft je geleidelijk aan betere guns en zwaardere vijanden om te verslaan.

Zo begint het spel met kleine zombies en irritante Imps, die je lastigvallen met vuurballen. Met je beperkte wapenset, die je net hebt aangevuld met een shotgun, ren je de kamer rond om ze af te knallen. In de tweede kamer die je tegenkomt staat een soort gedrocht dat, zodra je het dood, talloze vijanden spawned en jij al rennend en springend ze af moet knallen, terwijl je door de kamer heen health en armor pickups oppakt.

Hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer variatie er komt in de vijanden. Ze worden vreemder (Zwevende hoofden die gloeiende ballen op je af schieten), opgefokte (ADHD Miniduivels die als een malle op je in proberen te beuken) en groter (Vatsige SM Freaks die je proberen te flamberen).

Gelukkig stelt de game steeds meer lijpe wapens aan je ter beschikking, van een railgun en een rocketlauncher tot een Minigun en een dubbelloops shotgun. Doom verbetert dit concept van brute wapens door er een laagdrempelige vorm van nog upgrades in te stoppen, om je wapens nog bruter te maken. Zo maak je van je Minigun een ultra­­-minigun met 3 lopen en je kan je machinegeweer upgrades met miniraketten.

Het upgraden gaat gemakkelijk. Je vindt namelijk door het spel heen collectibles, er zijn per level een aantal uitdagingen en verstopt zijn wat verslagen soldaten met upgrades. Zo begin je dus als stoere soldaat maar eindig je als een Badass Doom Marine met oneindige kogels, double jump en een arsenaal waar de JSF niet eens tegenop kan.

Een Multiplayer uit de Hel

In de open beta vond ik de multiplayer nogal tegenvallen en helaas is dat niet anders in de volledige versie van Doom. Ik wil er graag positief over zijn maar ik kan er niet inkomen. Ik ben gewend van games als Unreal Tournament dat er een lekker tempo in zit en dat het gaat om de snelle kills en de dikke wapens.

De dikke wapens zie je wel terug in de Multiplayer, maar deze hebben niet het effect wat je er van hoopt. Je hebt vier raketten nodig op de persoon om iemand te vermoorden en de conflicten voelen veel langdradiger aan dan je wil. Ik verwacht hier een snelle shooter, vol chaos, teleporters en powerups, maar dat brengt Doom je niet.

Wel hebben ze leuke dingen geïmplementeerd, zoals een powerup waar je met z’n allen voor gaat en die, als je de eerste bent, je transformeert in een mega monster uit het spel. Je kan nog steeds wel dood, maar het kost de tegenpartij behoorlijk wat moeite om je kapot te krijgen, terwijl jij de omgeving platgooit met explosies.

Het upgraden is ook hier aanwezig, maar dan in de vorm van skins voor je wapens en je outfit, en rare dansjes die je kan doen als je iemand vermoord. Het concept is echt leuk bedacht, maar het lage tempo, gecombineerd met belabberde matchmaking maakt het niet tot een succes. Ik kwam als level 4 keer op keer in potjes met tegenstanders van level 40 en hoger. Op zich raar, want er waren genoeg lage levels online, maar nog vreemder vond ik dat het dan telkens potjes waren waarin de noobs werden afgeslacht door de ervaren spelers. Jammer.

Duivels creaties

Maar gelukkig hoef ik deze review niet af te sluiten met een negatieve toon, want de derde modus die Doom je ter beschikking stelt is een geweldig leuke bouwmodus. Denk aan de Forge uit Halo, maar dan in een Doom sfeertje. Iets waar ik normaal niet echt veel tijd aan zou besteden, maar de creaties die online staan zijn echt indrukwekkend.

Zo zijn er natuurlijk talloze multiplayer maps bedacht, met allerlei modificaties, waardoor je ineens wél dat lekkere snelle shooter gevoel krijgt. Maar ook CoOp missies, hele single player levels uit Doom 1 en 2 en levels waar je moet overleven terwijl je upgrades moet kopen, en vriendelijke monsters kan inhuren.

Joh, er is zelfs een modus waarin iemand een boerderij gemaakt heeft, die je steeds verder moet upgraden om het level te winnen. Hoe bedenk je het!? Echt briljant dit. Deze modus is echt een enorme toevoeging aan het spel, en het verbaasd me eigenlijk dat ze niet de creatieve maps hieruit in de Multiplayer hebben gestopt.